Przedsionek Nieba


Autor : Rafał Orłowski
HTML : Argail

Czasami życie wygląda jak więzienie
Są oni i jesteśmy my. Mali ludzie Uwięzieni w swych małych życiach
Czasami brak nam wiary. Myślimy że, nic już nie można zrobić.
A czasami my sami jesteśmy przyczyną swoich nieszczęść.
Wszyscy możemy się uwolnić. Uwolnić od siebie samego,bo tylko my siebie więzimy.
Czy też nie...


Dziękuję Agnieszko. Gdyby nie Ty, nigdy bym nie zobaczył.


Był to wręcz prześliczny dzień. Jasne nieskalane promienie słońca przebijały się przez firanę wiszącą nad dużym oknem mieszkania Avena Howarda.
Na drewnianym, bujanym fotelu siedział siwy starzec. Słońce oświetlało lewy profil jego pomarszczonej twarzy. Staruszek wpatrywał się w białą ścianę bez żadnego wyrazu.
Trzasnęły drzwi wejściowe. Do pokoju wbiegł syn Avena, Motis. Czarne włosy delikatnie obejmowały jego spoconą głowę.
Dziadku! Dziadku! - wykrzyknął chłopiec i podbiegł do starca.
Chwycił go za rękę i lekko potrząsnął nią.
Motis !? - starzec uniósł delikatnie głos spoglądając na chłopca z uśmiechem.
Wiesz co to są ptaki ? - zapytał chłopiec niecierpliwie oczekując odpowiedzi.
Dlaczego pytasz aniołku ? - zdziwił się zadanym pytaniem.
Pani w szkole powiedziała - zaczął - że kiedyś po niebie fruwały ptaki i , że ludzie nazywali nasze Niebo Ziemią.
Staruszek wyraźnie posmutniał lekko marszcząc brwi , a swój wzrok powtórnie skierował w kierunku białej , nieskalanej ściany.
Powiedz Dziadku , powiedz. - niecierpliwił się chłopiec teraz już wręcz szarpiąc staruszka za ramię.
Dobrze już dobrze. Wszystko ci opowiem, tylko mi nie przerywaj. - oznajmił układając wnuka na swych starych, wysłużonych kolanach.
Twoja prababcia nieboszczka - zaczął - Często opowiadała o białych, prześlicznych, skrzydlatych stworzeniach. Unosiły się nad brzegiem morza, wolne niczym anioły. Często siadała na plaży wraz z moim ojcem oglądając te piękne istoty na tle zachodzącego słońca. Wtedy nie było jeszcze Przedsionka Nieba, ani DowellExpresu. Ludzie przemieszczali się powietrznymi maszynami...- przerwał i kaszlnął kilkakrotnie - Niebo wyglądało wtedy inaczej, ale wojna wszystko przerwała.
Jaka wojna Dziadku ? - zapytał malec.
Widzisz Motis, całe Niebo było podzielone na odmienne kraje, nie było jedną całością jak dziś. Ludzie zamieszkujący te kraje, stale walczyli między sobą.
Dlaczego walczyli? - zdziwił się chłopiec.
Dziś nikt już nie pamięta. Wtedy było tylu złych ludzi, oni sami znajdywali powody do walki. Na całe szczęście..., a może nieszczęście wojna nie była tak groźna jak oczekiwano i wciąż tu jesteśmy. Lecz nie ma już złych ludzi. Nie ma też używek, które zatruwały ich mózgi. Wszystko jest nieskalane, ale czy tak miało wyglądać Niebo naszych przodków ?
Chłopiec coraz mniej rozumiał z wypowiedzi starca, chciał tylko dowiedzieć się czegoś o ptakach.
Starzec zamilkł. Ciągle wpatrywał się w gładką powierzchnię bialutkiej ściany i siedział bez ruchu.
Motis podbiegł do telewizora, włączył go i obrócił głowę w stronę dziadka. Staruszek miał zamknięte oczy. Jego prawa ręka zwisała bezwładnie z fotela. W tle donośnie brzmiał męski głos wydobywający się z odbiornika telewizyjnego. "DOWELLEXPRES PRZEWIEZIE CIE PRZEZ PRZEZ PRZEDSIONEK NIEBA. JESTESMY JEDNA RODZINA. SZANUJMY SIE."

ROZDZIAŁ 1
PROJEKTANT


W kącie obszernego pomieszczenia paliła się lampka nocna. Ekran monitora odbijał się w ciemno brązowych oczach Motisa. Projektował on kolejny ślizgacz. Projekt pochłonął już sześć miesięcy jego życia. Dzisiaj zamierzał go skończyć. Kredyty na koncie już mu się kończyły , jak również czas na wykonanie projektu przewidywany w kontrakcie z firmą DowellSolar.
Drzwi jego biura gwałtownie się otworzyły. Postać o krępej sylwetce wtargnęła do środka. Był to Alex Kane , szef Motisa.
Motis - krzyknął - Dzwonili z DowellSolar. Stracili cierpliwość i chcą zobaczyć twój ostatni projekt ślizgacza. Masz im go dostarczyć osobiście - uśmiechnął się.
Dlaczego nie przesłać im danych przez komputer? - zapytał Motis oczekując wyjaśnienia.
Alex Kane zmarszczył czoło i przeczesał ręką swoje długie, czarne wąsy.
Pan Dowell chce z tobą rozmawiać. Chce żebyś najpóźniej pojutrze stawił się w głównej siedzibie DowellSolar.
Właśnie kończę mój projekt , ale nie wiem czy zdążę przejechać taki kawał drogi w tak krótkim czasie - oznajmił spokojnie.
Alex zbliżył się do niego.
Musisz tam pojechać skoro sam Dowell chce z tobą rozmawiać. To może być twoja życiowa szansa.
Motis spojrzał prosto w niebieskie oczy podekscytowanego szefa i uśmiechnął się.
Oczywiście , że pojadę. Wyruszę już z samego rana.
Kane zrewanżował się uśmiechem po czym opuścił biuro.
Motis przycisnął jeszcze kilka klawiszy klawiatury , otworzył kieszeń stacji dysków i wyciągnął z niej dysk wielkości guzika.

*

Nad Ave Marino wschodziło słońce. Motis Howard zamykał drzwi swojego mieszkania. W ręku trzymał białą torbę podróżną. Zszedł po schodach i wyszedł frontowymi drzwiami czteropiętrowego budynku.
Przed wejściem stał jego biały ślizgacz. Slizgacz był typowym pojazdem jego czasów. Opływowa kabina osadzona na pięciu obieżnikowanych kulach miała mniejsze szanse poślizgu od jej poprzedników. Dzięki pomysłowemu układowi kierowniczemu pojazd poruszał się równie dobrze do przodu i do tyłu jak i na boki lub ukośnie. Niewygodne szyby zastąpiono nowoczesnymi monitorami , światła były więc zbędne. A wszystko napędzane energią słoneczną , którą można było składować w zapasowych akumulatorach , lub zastąpić prądem , który i tak pochodził z tego samego źródła. Nadano mu więc sarkastyczne imię.
Howard wsiadł i ruszył w drogę.

*

Podróż trwała już około dziesięciu godzin. Motis robił się znużony. Myślał o tym , żeby coś zjeść i odświeżyć się. Slizgacz poruszał się szybko, ale niebo zachmurzyło się już sześć godzin temu i jazda nie była zbyt przyjemna z powodu bezustannego deszczu.
Cholerni farmerzy , ciągle im za sucho - wyszeptał z oburzeniem.
Wokoło było pusto. Zadnych zabudowań , tylko droga bez końca , która wydawała się tonąć w oceanie pól.
Nagle ślizgacz począł zwalniać , aż wreszcie zupełnie się zatrzymał. Howard próbował powtórnie uruchomić maszynę , aczkolwiek bez skutku. Wiedział co było przyczyną postoju. Wczoraj był tak wyczerpany , że całkowicie zapomniał o podładowaniu akumulatorów przed podróżą. Skąd mógł wiedzieć o deszczu w tym rejonie skoro nie sprawdził prognozy pogody.
Rozejrzał się dokładnie dookoła. Zauważył mały , samotny domek stojący wśród pól. Od ślizgacza do domu nie było dalej niż trzysta metrów. Bez zastanowienia opuścił pojazd i udał się w kierunku samotnej budowli.
Gdy już był u progu , drzwi otworzyły się i ujrzał przepiękną kobietę. Jej ciemne włosy delikatnie spływały po policzkach. Czarne wręcz oczy przeszywały go na wskroś. Biała suknia przylegała delikatnie do ciała podkreślając jej zgrabną kobiecą figurę.
Poproś go do środka , bo się jeszcze przeziębi - zabrzmiał suchy męski głos zza drzwi.
Wejdź proszę - zaprosiła z uśmiechem na twarzy.
Motis natychmiast wykonał jej życzenie i wszedł do tajemniczego pomieszczenia.
Zaraz po wejściu jego uwagę przyciągnął kominek , przy którym na bujanym fotelu siedział starszy pan o miłym spojrzeniu.
Akumulatory ? - zapytał.
Tak - odpowiedział Motis z niepewnością.
Nazywam się Lukas - przedstawił się starzec - To moja wnuczka Niva- wskazał piękną kobietę w białej sukni.
Ja mam na imię Motis - oznajmił wciąż nieśmiale i rozejrzał się ukradkiem po pokoju.
Wystrój pomieszczenia był bardzo staroświecki , a nawet zabytkowy , gdyż młody mężczyzna widział coś takiego przedtem tylko w muzeum , które i tak było uboższe.
Niva - odezwał się Lukas - zrób Motisowi gorącej herbaty , a ty chłopcze usiądź i ogrzej się przy kominku.
Nie macie ogrzewania słonecznego ? - zdziwił się Howard.
Siwy staruszek uśmiechnął się i bez słowa podniósł nóż , który leżał na podłodze tuż przy bujanym fotelu. Sięgnął pod fotel i za chwilę trzymał w ręku kawałek drewna na opał, w którym zaczął dłubać nożem.
Oczywiście , że mamy - przemówił po chwili - ale czasami udajemy , że go nie mamy.
Młodzieniec nie za bardzo rozumiał , lecz już teraz darzył szacunkiem staruszka , więc uszanował skromne wytłumaczenie.
Przeczekam tylko deszcz i ruszę w dalszą drogę - oznajmił.
Starzec sobie nie przerywał , wciąż rzeźbił.
Deszcz się zaraz skończy. Napij się herbaty.
Do pokoju weszła Niva podając mu filiżankę. Nigdy jeszcze nie pił herbaty i nie był pewny czy chce ryzykować.
Daleko stąd do Przedsionka Nieba ? - zapytał .
Lukas podniósł głowę i spojrzał w jego ciemno-brązowe oczy.
Jedziesz na wschodnią półkulę ?
Nie - odparł młodzieniec - Muszę się dostać do głównej siedziby DowellSolar.
Narzędzie upadło na podłogę , ale już teraz można było zobaczyć co zamierzał wyrzeźbić starzec.
Motisowi przypomniał się dzień śmierci dziadka i stworzenie , o którym opowiadał.
Czy to ptak ? - zapytał ze zdumieniem.
Tak , to ptak - staruszek nie schylał się po narzędzie.
Młodzieniec zadziwił go swą wiedzą o przeszłości. Przecież był tylko kolejnym dzieckiem tego tak innego niż kiedyś świata i po jego ubraniu można było wywnioskować , że pochodzi on z miasta , gdzie nikt już nie pamięta nie tak odległej przeszłości. Wprawdzie on sam jej nie pamiętał choć tak bardzo za nią tęsknił. Pochodził z rodziny z przeszłością , tradycjami , gdzie pewna część historii przekazywana jest z pokolenia na pokolenie.
Niva opuściła pokój. Lukas wstał ,by dorzucić drzewa do kominka , po czym usiadł na swoim miejscu.
Opowiedz mi o przeszłości - poprosił młodzieniec.
Staruszek westchnął i dokładnie obejrzał swego gościa zanim zaczął opowiadać.
Kiedyś nasze Niebo nazywano Ziemią. Ziemia była biedną planetą , zaludnioną aż po same brzegi. Tutejsi mieszkańcy nie szanowali ani siebie , ani samej ziemi. Zywność była skażona , rodziło się wiele kalekich dzieci , panował ogromny głód ale wielcy przywódcy ignorowali chorobę ich matki.
Dlaczego wciąż to robili ? - Motis zmarszczył brwi jakby w złości.
Pytanie brzmi , dlaczego w ogóle zaczęli - Starzec przerwał na kilka sekund , aby wziąć głębszy oddech - Dwa potężne mocarstwa zakończyły to piekło , rozpoczynając największą , lecz najkrótszą ze znanych mi wojen. Na szczęście pewien zamożny naukowiec przygotował się na taką ewentualność. Wybudował podziemne miasto , które mieściło w swych murach sto tysięcy ludzi. Tylko sto tysięcy. On sam oczywiście przez długie lata wybierał tych , którzy mieli stworzyć dzisiejsze Niebo. Już długo przed wojną posiadał wiele rozwiązań, o których ludzkość nie miała najmniejszego pojęcia.
Dlaczego więc nie naprawił tamtego świata ?
Jego nic już nie mogło uratować. Fundamenty barbarzyństwa stawały się mocniejsze z każdym pokoleniem. Wreszcie nadeszła wojna , najbardziej śmietelna z wojen. Walki zajęły zaledwie kilka godzin. Nasz stwórca postarał się, aby ich Ziemia została skalana powierzchownymi bliznami pozwalając nam przetrwać. To cud , że wciąż mamy grunt pod nogami. Niestety pewne zmiany w atmosferze były nie do usunięcia. Nawet przy dzisiejszej kontroli pogody jesteśmy bezradni... Ptaki wyginęły. - Lukas wciąż trzymał w ręku drewnianą figurkę , na którą spoglądał - Nie możemy już podróżować drogą powietrzną czy morską. Został już tylko DowellExpres.
Motis wyjrzał przez okno.
Przestało padać.
Lepiej , żebyś już ruszył w drogę chłopcze - Staruszek posmutniał.
Gość poczuł się niezręcznie. Niepotrzebnie zapytał o przeszłość , niepotrzebnie przypomniał wszystko staruszkowi.
Postanowił wyjść. Wstał, podziękował za gościnę i szybko udał się w stronę wyjścia. Wychodząc natknął się wzrokiem na wchodzącą do pokoju Nivę. Była piękną kobietą. Ich spojrzenia spotkały się ze sobą. Poczuł zimny chłód na plecach i dziwne mrowienie w żołądku. Serce zaczęło bić szybciej. Wiedział , że musi jak najszybciej wyjść , chwycił więc za klamkę i otworzył drzwi. Miał cichą nadzieję , że ich spojrzenia kiedyś znowu się spotkają.


*

Słońce było bliskie zachodu , kiedy biały ślizgacz zatrzymał się pod siedzibą DowellSolar. W uchylonych drzwiach pojazdu ukazał się przystojny mężczyzna w jasnym garniturze. Trzymał w ręku teczkę i podąrzał do wejścia dwudziesto-czteropiętrowego budynku.
Otworzyły się przed nim drzwi i wszedł do środka , gdzie go oczekiwano. Ujrzał dwóch potężnie zbudowanych mężczyzn. Różnili się jedynie kolorem włosów. Blondyn po jego lewej stronie , zmierzył go wzrokiem.
Czy pan Motis Howard ?
Motis przytaknął tylko głową. Był zaskoczony powitaniem.
Jestem Kev - uśmiechnął się blondyn i wyciągnął rękę. Gość uścisnął mu dłoń.
Kev wskazał swojego towarzysza i przedstawił go jako Buddiego , który również się przywitał.
Wszyscy wsiedli do windy w milczeniu. Budd wcisnął klawisz nr.24 znajdujący się na jednej ze ścian. Kiedy dotarli na ostatnie piętro , drzwi windy otworzyły się. Zobaczyli odwróconego tyłem mężczyznę. Jego siwe włosy były związane w kucyk , a przez szklaną ścianę ,w kierunku której był zwrócony , Howard widział wodę , którą przecinał niekończący się szklany tunel.
Przedsionek Nieba - zabrzmiał głęboki głos gospodarza , który odwracał się w ich kierunku.
Miał na sobie dziwaczny purpurowy garnitur. Podkreślały go jasne, zielone buty z żółtymi sznurowadłami. Oczy zasłaniały okulary przeciwsłoneczne, co czyniło twarz bezwyrazistą. Zmarszczki pomagały w odgadnięciu przybliżonego wieku mężczyzny. Był mniej więcej w wieku ojca Motisa , który w zeszłym miesiącu skończył pięćdziesiąt trzy lata , co nie było ogromnym wyczynem przy dzisiejszej żywotności rasy ludzkiej.
Nazywam się Anex Dowell - przedstawił się - Proszę usiąść panie Howard - dodał i wskazał duży różowy fotel.
Odgłos zamykanych drzwi windy przyciągnął uwagę Motisa. Obrócił się za siebie i spostrzegł , że oprócz niego i Anexa Dowella , w pokoju , gdzie każda ściana sprzeczała się kolorem z inną , nikogo więcej nie było.
Podszedł więc do owego fotela i usiadł. Otworzył pośpiesznie białą teczkę i wyjął z niej małe pudełko zawierające sześć miesięcy jego pracy.
Oto mój projekt - powiedział i nieśmiało położył je na niebieskim biurku , które stało tuż przed nim.
Nie w tej sprawie cię wezwałem.
Jak to ? Alex Kane mówił...
To nieistotne - przerwał gospodarz - Obserwuję cię od dłuższego czasu i sądzę, że mi się przydasz.
Przycisnął klawisz klawiatury i po chwili kontynuował.
Przebudowałeś ślizgacz ojca w wieku sześciu lat. Własnoręcznie skonstruowałeś swój , gdy miałeś lat dziesięć. Jako nastolatek sprzedawałeś swoje prototypy po konkurencyjnych cenach. Mimo , że nieźle radziłeś sobie sam , przyjąłeś się do tej nędznej firmy LuckyFeet. Zatrudnili ciebie mimo , że nie ukończyłeś szkoły projektantów , kłopoty discyplinarne.
Dużo pan o mnie wie.
Wiem , że zamykasz swoje biuro. Czyżbyś nie ufał kompanii, dla której pracujesz ?
Motis poczuł sarkazm w zadanym pytaniu , lecz nie zamierzał tłumaczyć się ze swych poczynań.
Alex zamilkł przez chwilę , zanim spojrzał w oczy młodego geniusza.
Wyrzucili cię z uczelni za protest , gdzie hasłem była „PRYWATNOSC ". Nie chciałeś dzielić się z innymi , ale żeby to osiągnąć zostałeś liderem protestu. Potrzebuję twego instynktu i umiejętności dlatego też chcę żebyś dla mnie pracował.
Motis był mile zaskoczony , teraz chciał poznać szczegóły.
Mam projektować ślizgacze ?
Chcę żebyś zajął się czymś większym , dzieckiem mojego pradziadka. Chcę żebyś nadzorował Przedsionek Nieba.
To omal nie ścięło Howarda z nóg. Nie stało się tak zapewne tylko dlatego , że wciąż siedział w wielkim , różowym fotelu. Chciał zapytać dlaczego on , ale to już chyba zostało wyjaśnione przez Anexa.
Przedsionek Nieba był największym , znanym przedsięwzięciem wszechczasów. Był to szklany tunel wiodący na wschodnią półkulę. Jedynym pojazdem , który mógł się nim przemieszczać był DowellExpres , ze względu na prędkość z jaką się poruszał. Konstrukcja Przedsionka była pewnym sekretem. Nieliczni z żyjących wiedzieli w jaki sposób został on osadzony nad wodą. Choć wydawało by się to trudne do utrzymania , to tak naprawdę o jakichkolwiek problemach z Przedsionkiem słyszano conajmniej pięćdziesiąt lat temu. Podobno istniała wtedy specjalna ekipa naprawcza , ale o ile wiadomo wszystko doprowadzono do stanu idealnego i rozwiązano ekipę. Motis miał pewne obawy , ale taka okazja nie mogła przejść bokiem.
Wiem , że jesteś zaskoczony - kontynuował Anex - więc sądzę , że powinienem dać ci trochę czasu na przemyślenie tej propozycji. Odpowiesz mi jutro. Na dziesiątym piętrze czeka na ciebie apartament. Zapewne jesteś zmęczony po podróży. Dziesiąte piętro , apartament 10B. Znajdziesz tam wszystko co jest ci potrzebne. Chcę cię widzieć jutro , punkt dwunasta. Przemyśl spokojnie moją propozycję. Do jutra.
Howard wstał i bez słowa wszedł do windy. Drzwi zasuwały się powoli. Dowell odwrócił się do szklanej ściany. Wpatrywał się w to arcydzieło współczesnej architektury , które tak poszerzyło ludzkie horyzonty.

*

Dowell siedział przy biurku swego obszernego biura , gdy na monitorze jego komputera pojawił się napis zawiadamiający o spotkaniu z Motisem Howardem , które miało się rozpocząć za osiem minut. Był bardzo punktualną osobą i tego samego oczekiwał od swoich podwładnych. Przycisnął klawisz klawiatury kasując wiadomość i uniósł się z fotela. Zrobił kilka kroków w kierunku szklanej ściany i stanął w tej samej pozycji w jakiej Motis zastał go dzień wcześniej. Jedynym co różniło się od dnia wczorajszego było jego ubranie. Miał na sobie pomarańczowy garnitur oraz jasno niebieskie buty z czerwonymi sznurowadłami.
Usłyszał odgłos otwierających się drzwi windy , lecz nie zamierzał okazać zainteresowania.
Ojcze - zabrzmiał damski , delikatny głosik.
Anex natychmiast zareagował. Jego córka była jedyną osobą we wszechświecie , która miała dobry wpływ na jego poczynania.
Córeczko wróciłaś - głęboko się wzruszył.
Młoda kobieta podbiegła do niego i padli sobie w objęcia. Jej policzek wtulił się w jego pierś , a on mocno ją objął swymi muskularnymi ramionami. Po krótkiej chwili oderwała głowę.
Dziadek chciałby cię zobaczyć.
Przerwał nagle ojcowskie objęcia i ponownie odwrócił się w kierunku szklanej ściany.
Dlaczego wciąż go obwiniasz ? - zapytała - Przecież teraz wszystko jest twoje. Pozwól mu żyć w spokoju.
Nic nie rozumiesz - zbulwersował się ojciec - znienawidziłabyś mnie , jego , wszystkich , którzy byli przed nami i będą po nas.
Wymawiając te słowa opanował nieco emocje i po chwili przemówił nad wyraz spokojnie.
Byłem niedojrzałym młokosem. Miałem ten sam komfort , który ma większość mieszkańców Nieba. Znałem wszystko z najlepszej strony. I nagle dowiedziałem się , że tak naprawdę nie jesteśmy perfekcjonistami. Byłem na to za młody , a twój dziadek w pełni sił , umył ręce i wyjechał. Myślał , że jeżeli zdejmie sweter w którym jest mu za gorąco to pozbędzie się problemu. Okazało się jednak , że w samej koszulce jest mu zbyt zimno. Ludzie wierzą , że pomiędzy swetrem , a koszulką jest jeszcze koszula. Ja jestem tą koszulą. Ja jestem ich zbawieniem. Udaję zbawiciela ? Czy naprawdę nim jestem ? To nie istotne , liczy się to w co wierzą ludzie.
Drzwi windy się otworzyły. Dziewczyna spotkała się wzrokiem z młodym mężczyzną. Był zdecydowany , pewny siebie , wręcz naładowany niebiańską mocą.
Kobieta, którą już spotkał , ponownie wywarła na nim ogromne wrażenie. Jego serce znów zaczęło bić szybciej , lecz nie okazywał tego.
Niva , poznaj Motisa Howarda , mojego nowego szefa operacyjnego - kiwnął Dowell.
Miło mi panią poznać - dość oficjalnie ukłonił się Howard.
Wrócimy jeszcze do tej rozmowy kochanie. Proszę , zostaw nas samych.
Córka spojrzała na ojca i posłusznie udała się w kierunku windy. Ostatni raz spojrzenia dwojga młodych ludzi zderzyły się ze sobą za nim mężczyzni zostali sami.
Więc przyjąłeś moją propozycję? - pewnie zapytał Anex.
Howard kiwnął przytakująco głową.
Nowy szef zbliżył się do niego i spojrzał mu głęboko w oczy.
Pokażę ci porządek Nieba.



ROZDZIAŁ 2
TAJEMNICE


Motis Howard wsiadał do prywatnego wagonu Dowella , który oczywiście podążał przodem. Mężczyzni usiedli w dużych różowych fotelach. Motis , który spotkał się już z podobnym wystrojem pomieszczenia nie wyglądał na zaskoczonego. Wnętrze wagonu przypominało biuro Anexa.
Nigdy jeszcze nie podróżowałem DowellExpresem - wyjaśnił lekkie zdenerwowanie - Dlaczego szyby przedsionka są matowe ? - zapytał.
Niektórzy mówią , że to szczególnie mocny materiał , inni , że stary Dowell miał coś do ukrycia.
A jak jest naprawdę ?
Dowell spojrzał na Howarda i skierował wzrok na szybę przez , którą widział jedynie przebijające światło. Założył ciemne okulary przeciwsłoneczne. Nie zamierzał odpowiadać na pytanie.
Na poręczy fotela zabłysło światełko powiadamiające o starcie. Wysunęły się pasy , które przytwierdziły pasażerów do foteli. Motis poczuł lekkie szarpnięcie i nagle tajemnicza siła wcisnęła go lekko w fotel. Poczuł strach , spojrzał na Anexa, ale ten wciąż nie zmieniał swojej pozycji. Zamyślony , wpatrywał się w oślepiającą nicość , która teraz była jeszcze jaśniejsza. Dla Motisa to było niesamowite przeżycie. Oczywiście po pierwszych minutach uznał to za lepszą rozrywkę od najszybszej jazdy ślizgaczem , lecz teraz był już nieco znużony i nie mógł się doczekać końca.
W końcu się zatrzymali. Pasy się odpieły , co przerwało rozmyślania tak opanowanego Dowella. Wstał i udał się do wyjścia , Howard podążył za nim.
Kiedy wysiedli z wagonu , młodzieniec ujrzał kolejny budynek DowellSolar. Ten był nieco niższy , lecz jego położenie było niemal identyczne do tego po drugiej stronie przedsionka. Panowie wsiedli do czerwonej limuzyny , która na nich czekała. Pozostali pasażerowie opuszczali DowellExpres. Pojawiało się coraz więcej taksówek , których ilość już teraz była oszałamiająca.
Anex wciąż milczał. Howard czuł się urażony ignorancją jego pytania , więc o nic więcej nie pytał.
Dotarli na miejsce bez słowa. Wysiedli u podnóża budynku DowellSolar i weszli do środka. Tym razem nikt na nich nie czekał. Weszli do windy. Jej pulpit różnił się nieco od tych , które przedtem widział Howard. Posiadał identyfikator linii papilarnych , gdzie Dowell położył kciuka. Wcisnął klawisze trzy , zero i winda ruszyła pędząc w dół. Zatrzymała się po kilkunastu sekundach i drzwi się otworzyły. Zobaczyli dobrze oświetlony , wysoki korytarz. Po przejściu kilkuset metrów Motis poczuł czyjś dotyk z tyłu głowy i usłyszał dziwny pisk. Chciał się odwrócić , lecz zabrakło mu sił. Czuł się tak słabo , że nie był w stanie utrzymać się na nogach. Powoli tracił przytomność.

*

Obudził się w jasnym pomieszczeniu , okropnie bolała go głowa. Leżał na białym szerokim łóżku. Wszystko sobie przypominał , lecz nie umiał tego wytłumaczyć. Do pokoju wszedł Anex.
Miałeś mały wypadek , ale już wszystko w porządku.
Co się stało ? - krzywił się próbując się podnieść.
Straciłeś przytomność. Nagła zmiana ciśnienia nieco cię osłabiła.
Jak to się mogło stać ?
Nie jesteś przyzwyczajony do tak nagłych zmian. To twój pierwszy raz , ale napewno ostatni. Twoje ciało reaguje , ale tylko przez krótki okres. Teraz proszę weź pigułkę ze stolika - wskazał pigułkę i wyszedł z pokoju bez dalszych instrukcji.
Motis zrobił co kazano i lek błyskawiczne ukoił ból głowy , ale dziwny guz po upadku potrzebował więcej czasu , aby się zagoić. Nie czekał na Dowella, wstał i otworzył drzwi pokoju , które wiodły do ogromnej hali. Jedną ze ścian tworzył olbrzymi ekran. Kilkunastu ludzi przy biurkach siedziało u jego podnuża. Wpatrywali się w monitory swoich komputerów stukając w klawisze. Przyjrzał się bliżej olbrzymiemu ekranowi. Rozpoznał mapę swojego świata. Przedstawiała ona dwie części znanego mu Nieba i pięć małych kawałków lądu, o których nawet nigdy nie słyszał. Jeden z nich najdłuższy , szczególnie przyciągnął jego uwagę. Nie mógł uwierzyć , że coś tak dużego można ukryć przed resztą społeczeństwa i to przy samym przedsionku. Teraz domyślał się dlaczego tak niewiele widział przez szyby tunelu.
Samotny mężczyzna stojący w kącie hali poczuł obecność Howarda. Obrócił się i począł zbliżać do niego. Był średniego wzrostu , barczysty , a jego spocona łysina odbijała światło ekranu. Brązowy ubiór wyróżniał go z poza reszty pracowników. Podszedł do Motisa , uśmiechnął się i wyciągnął rękę.
Jestem Oklem.
Motis uścisnął mu dłoń.
Mam panu pokazać czym się tu zajmujemy , jeżeli chodzi o przedsionek oczywiście.
Motis zmarszczył czoło.
Przekażę panu wiele ciekawych informacji - kontynuował , krocząc powoli w kierunku swojego biura - Pan Dowell poinformował nas o pana przybyciu. Rozumiem , że będzie pan wszystkim kierował z wyspy Ytpem.
Skąd ?
Ta długa podłużna wyspa - wskazał ją na ekranie - niestety nie mamy jej całej w zasięgu.
Howard nie chciał o nic pytać , to co widział do tej pory wywarło na nim wystarczające wrażenie.
Widzę , że szczegółów pan jeszcze nie poznał.
Dotarli do biura Oklema.
Proszę usiąść - zaprosił z uśmiechem odsuwając fotel.
Motis zajął wygodne miejsce wpatrując się w monitor komputera. Po wejściu do programu we wszystkim się zorientował. Służył on głównie do kontrolowania przebiegu pracy innych pracowników. Wynikało z tego , że Oklem był tu kimś w rodzaju kierownika , który trzymał pieczę nad startem , hamowaniem oraz prędkością DowellExpresu , co było zależne od jego wagi.
Pan Dowell mówił , że jest pan szybki - wtrącił Oklem , który siedział z boku obserwując każdy ruch Motisa .
On jednak nie zwracał uwagi na to co mówił barczysty towarzysz , gdyż zdołał zagalopować się dalej niż powinien i odkrył , że to właśnie tutaj przychodziły wyniki głosowania atmosferycznego. Wyniki te zostawały podsumowywane i Dowell wyrażał zgodę by na północy zachodniej półkuli panował upał czy też deszcz. Okazało się jednak , że kontrola pogody nie sięga całej wyspy Ytpem , zagadką jest także jej obszar.
Wyspa Ytpem była wąskim , podłużnym kawałkiem lądu , nie mieściła się w zasięgu pogodowym, kontrolowanym przez Dowella. Nie mieściła się więc na monitorach , a Oklem nie znał tego , czego nie widział na monitorze.
Co do innych operacji dotyczących przedsionka , Motis miał poznać szczegóły dopiero na Ytpem. Oklem nie był wystarczająco poinformowany.
Howard widział , że nie uzyska odpowiedzi na dręczące go pytania. Nie wiedział, dlaczego Anex przywiózł go tutaj. Co do Oklema , on sam nie wiedział zbyt wiele. Znał tylko część działań Dowella i wyglądało na to , że była to wręcz mikroskopijna część.
Pańskie biuro jest na przeciwko , gdyby chciał pan kiedyś z niego skorzystać - wyskoczył nagle z propozycją Oklem.
Wyszli więc na korytarz i Motis szarpnął za klamkę rzekomego biura. Drzwi otworzyły się szeroko.
Tak córeczko , ja też cię kocham. Pa - Dowell stał przy biurku odkładając słuchawkę telefonu - Dziś wracamy do domu - spojrzał na Howarda - Obiecałem mojej córce , że zjesz z nami kolację. Mam nadzieję , że nie kładziesz się wcześnie spać.
Motis przełknął ślinę. Gdy tylko myślał o niej , serce zaczynało mu bić szybciej. Ale jak zachowa się przy własnym szefie ? Czy nie powie czegoś głupiego ? Czy się nie ośmieszy ? Co prawda miał już do czynienia z pięknymi kobietami , ale ta była inna , wyjątkowa i wiedział o tym od pierwszej chwili kiedy ją zobaczył.
Będę zaszczycony - nieśmiale oświadczył.
Więc jesteśmy umówieni - ponuro burknął Anex i opuścił biuro podążając długim , dobrze oświetlonym korytarzem.
Howard wziął głębszy oddech i podążył za nim. Wciąż nie rozumiał dlaczego się tutaj znalazł.


*


Winda wjeżdżała na ostatnie piętro głównej siedziby DowellSolar. Motis Howard odziany był w białą koszulę. Jego czarne spodnie opadały na lśniące buty. Po krótkim czasie winda się zatrzymała i rozsunęły się jej drzwi. Gość wszedł do biura swego szefa , które przepełniało " Bollero "Ravela . Dwuczęściowe drzwi do sąsiedniego pomieszczenia były otwarte na oścież , gdzie zajrzał dyskretnie.
Proszę wejść panie Howard , czekamy na pana - zabrzmiał głos Anexa.
Motis przekroczył próg pokoju jadalnego , gdzie stał ogromny , brązowy stół, zastawiony przeróżnymi potrawami. Przy jednym końcu stołu siedział Anex, a obok niego Niva.
Usiądź proszę.
Jej delikatny głos sprawił , że ciarki przeszły mu po plecach. Odsunął więc ciemnobrązowe krzesło i zajął miejsce na przeciwko niej. Dowell chwycił jedno z naczyń i począł nakładać na talerz potrawę , której Motis nie umiał określić.
Chciałem ci pokazać na czym będzie polegała twoja praca , ale nie zrobi nam większej różnicy , jeżeli zapoznasz się z tym jutro - odłożył półmisek i nie przerywając nakładał sałatkę - Będziesz musiał spędzić jakiś czas po drugiej stronie. Musisz zapoznać się z naszymi problemami , poznać ludzi...
Czy to była twoja pierwsza przejażdżka Expresem ? - przerwała mu Niva.
Tak
I jak ci się podobała ?
To było coś...
Nowego ? - dokończyła.
Tak - Howard uśmiechnął się lekko. Wówczas zauważył pełen talerz jedzenia , który podawał mu Dowell.
Dziękuję bardzo - uniósł brwi i odebrał skarby natury.
Niva parsknęła śmiechem. Anex uśmiechnął się spoglądając na nią.
Przepraszam bardzo - tłumaczyła się - ale za każdym razem , kiedy pracownicy ojca wpadają w zakłopotanie , przez to , że on jest panem sytuacji... To poprostu nie jest mój ojciec. Mój ojciec to dowcipny , miły , czarujący facet , który czasami zapomina , że w domu nie musi być szefem.
Dowell z uśmiechem patrzył na córkę. Howard był zaskoczony , czego nie ukrywał jego wyraz twarzy.
Pamiętam jak na moje ósme urodziny - kontynuowała - tatuś przebrał się za klauna , a dziadek Lukas rzucał w niego ciastkami tortowymi. Nawet sobie nie wyobrażasz jaką walkę tortową oboje wywołali. Wszystkie moje koleżanki włączyły się w tą zabawę.
Anex lekko się zawstydził , jego twarz poczerwieniała i znowu pojawił się uśmiech. Jego gość to zauważył i atmosfera diametralnie się zmieniła. Więc Anex Dowell był zwykłym człowiekiem. Niva potrafiła zdjąć z niego tak ponurą maskę. Kochał ją ponad życie i spędzenie z nią choć chwili dawało mu chęć do dalszej egzystencji.
Wieczór upływał miło. Dowell wraz z córką wspominali jej wczesną młodość. Nawet Motisowi udało się opowiedzieć kilka zabawnych historii z życia wziętych, ale czas upływał szybko i nadeszła pora aby zakończyć ten tak długi dla Howarda dzień.
Niva odprowadziła gościa do windy. Zatrzymali się przy drzwiach. On spojrzał jej głęboko w oczy.
Jak już wiesz jutro wyjeżdżam. Czy zobaczymy się jeszcze ?
Myślę , że nasza znajomość nie musi się tutaj zakończyć.
Stanęła lekko na palcach i pocałowała go namiętnie w usta. Drzwi windy otworzyły się , wszedł do środka. Wciąż patrzył jej prosto w oczy , kiedy metalowe zasłony powoli się zasuwały.



ROZDZIAŁ 3
YTPEM



Howard smacznie spał , gdy dźwięk dzwoniącego telefonu gwałtownie go obudził. Sięgnął więc po aparat , który leżał zaraz przy łóżku.
Tak ? Oczywiście. Za piętnaście minut.
Odłożył słuchawkę , zerwał się z łóżka. Po bardzo szybkiej , porannej toalecie pośpiesznie ubrał się w swój biały garnitur i ruszył do wyjścia.
Po kolejnej przejażdżce windą na sam szczyt budynku , stanął przed Anexem.
Tak miło spędziłem wczorajszy wieczór , że kompletnie zapomniałem podzielić się z tobą moimi dzisiejszymi planami. Ty chyba też dobrze się bawiłeś.
Oczywiście proszę pana , ma pan czarującą córkę.
Wiem o tym. Dzisiaj pojedziemy na Ytpem , ruszamy natychmiast.
Założył swoje ciemne okulary i ruszył w kierunku windy. Motis znał drogę.
Wsiadając do wagonu Dowella protegowany zauważył , że są oni jedynymi pasażerami Expresu. Miał nadzieję , że będzie to przejażdżka dająca mu chociaż część odpowiedzi na pytania , które kłębiły się w jego głowie.
Podróż trwała o wiele krócej niż ostatnim razem , a miejsce w którym wysiedli wyglądało jak wnętrze przedsionka i w niczym nie przypominało wschodniej czy zachodniej stacji. Anex przeszedł kilka kroków i zatrzymał się przy szklanych , matowych drzwiach , które Howard dopiero teraz zauważył. Na drzwiach znajdował się kolejny identyfikator linii papilarnych. Dowell położył na nim prawego kciuka i drzwi automatycznie się otworzyły. Wyszli na zewnątrz. Obaj stali na suchym lądzie. Motis spojrzał w prawo. Około stu metrów od niego znajdowała się przepiękna plaża , kóra wydawała ciągnąć się bez końca. Błękitne, śmiertelnie żrące fale wylewały się na żółty piasek. Podziwiał ten widok przez kilka sekund , lecz jego szef nie czekał na niego i gdy się w końcu ocknął spostrzegł iż został lekko w tyle. Nadrabiał to szybkim krokiem , kiedy w zasięgu jego wzroku pojawił się gęsty las , gdzie wprowadziła ich szeroka , leśna droga. Po kilku minutach Anex wreszcie się odezwał.
Tu znajduje się nasz punkt operacyjny.
Howard patrzył prosto przed siebie , lecz nic takiego nie widział. Dopiero po przejściu kilku metrów zauważył małe schodki znajdujące się tuż przy drodze. Wiodły one w głąb ziemi.
Schodzili w dół coraz głębiej i głębiej , zrobiło się całkiem ciemno i wtedy zabłysły boczne lampy umieszczone w ścianach. Dzięki nim dostrzegli metalowe drzwi. Tak jak przedtem Anex otworzył je za pomocą kciuka i ich oczom ukazał się korytarz o długości pięćdziesięciu metrów i kolejne drzwi. Te nie posiadały żadnego zabezpieczenia. Po ich otwarciu Motis ujrzał ogromną halę , jego uwagę przykłuła olbrzymia , metalowa śluza znajdująca się na jednej ze ścian. Po prawej stronie zobaczył kolejne drzwi. Po ich przejściu stanęli w korytarzu. Ten był nieco szerszy od ostatniego , zapewne także dłuższy , gdyż nie widzieli jego końca.
Stąd możesz wejść do każdego potrzebnego ci departamentu - oznajmił Anex.
Motis dopiero teraz zauważył liczną ilość drzwi , które były umieszczone w ścianie w odległości kilkunastu metrów od siebie. Dowell chwycił za klamkę jednych z nich i weszli do jasnego pomieszczenia , gdzie kilku ludzi pracowało przy swoich komputerach. Nikt z siedzących nie zwrócił uwagi na gości.
Tak wygląda większość znajdujących się tutaj pomieszczeń - zaczął Anex - Prosty , łatwy w obsłudze sprzęt , kilku pracowników , którzy zmieniają się rano i wieczorem. Każdy departament posiada trzy zespoły , ludzie niestety też muszą czasami odpocząć. Ty będziesz odpowiedzialny za nie wszystkie , ale przede wszystkim za ten. Zajmujemy się tu głównie obserwacją oraz renowacją całego przedsionka. Czasu między kursami mamy niewiele , a samymi naprawami zajmują się tutejsi mieszkańcy.
Ludzie zamieszkują to miejsce ? - zdziwił się Howard.
Tylko ci , którzy nie akceptują naszego społeczeństwa. Są niezdyscyplinowani i czasami trzeba obchodzić się z nimi ostro , żeby wykonali pracę. Tym będę zajmował się sam. Ty będziesz mnie powiadamiał.
Mam spełniać rolę nadzorcy ? - oburzył się.
Wyjdźmy stąd - powiedział Anex stanowczo , opuścili pomieszczenie.
Stając w korytarzu Anex wskazał drzwi obok.
To będzie twoje biuro.
Weszli do środka. Motis zamknął drzwi za sobą.
Bez Przedsionka Nieba nasz świat będzie o wiele mniejszy - zaczął Dowell spokojnym tonem - Nie będziemy w stanie wymieniać zasobów Nieba. Ludzie przestaną czuć się bezpiecznie i dojdzie do kompletnego chaosu. Musisz zrozumieć jak ważna jest twoja rola dla Nieba. Tu już nie chodzi tylko o ciebie , ale o nas wszystkich.
Dlaczego obarczasz mnie tak wielką odpowiedzialnością ? Skąd wiesz, że podołam zadaniu ?
Masz to we krwi. Po za tym mam swoje powody. Wszystko co masz robić , to dbać jak najlepiej o drogę ku poszerzonym horyzontom. Masz wolną rękę.
Dowell wskazał czarny , wygodny fotel stojący przed komputerem.
Siadaj chłopcze. Dziś ty jesteś strażnikiem tunelu przeznaczenia.
Motis zamarł przez chwilę , ciarki przeszły mu po plecach , poczuł się dumny. Był godny by zająć tak zaszczytne miejsce. Usiadł i obrócił się do swojego nowego , czarnego biurka na którym stał komputer. Sprzętu tak wysokiej klasy jeszcze nie widział , bez wachania wziął się do pracy.
Wyjawię ci o wiele więcej informacji niż jest ci potrzebne. Poznasz kilka tajemnic tego świata. Niektóre z nich zadziwią cię , niektóre przestraszą , ale tylko dzięki nam ludzie są bezpieczni - zapewniał Anex , ale strażnik tunelu był już w swym pierwszym , tajnym programie , który miał całkowicie zmienić jego sposób patrzenia na życie.



*



Minęło około dwóch godzin , gdy Motis postanowił odejść od komputera. Był spocony , jego zimny wyraz twarzy wskazywał głębokie zamyślenie. Spojrzał wysoko , w lewy róg pokoju , gdzie znajdowała się mała , czarna skrzynka. Jedna z informacji , którą właśnie wchłonął , zawierała treść systemu zabezpieczającego. Mówiła ona o implancie osadzonym na lewej półkuli mózgu. Czarna skrzynka, na którą Howard właśnie teraz patrzył wysyłała fale , które implant przechwytywał i uskuteczniał odbiór oraz zapamiętywanie nowych danych co wykreślało całkowicie takie słowa jak „zapomniałem " z ludzkiej świadomości. Implant w pewnym stopniu kontrolował , także system nerwowy i tu dawał znać o sobie system zabezpieczający. W wypadku opuszczenia wyspy , przekazywanie jakichkolwiek informacji innej osobie było niemożliwe. Implant blokował ten proces już w momencie narodzenia się tej myśli w ludzkim mózgu.
Spiący - powiedział i gwałtownie wstał z fotela.
G7, G7 - wciąż powtarzał. Wyszedł na korytarz , przeszedł ze sto metrów , aż zauważył drzwi na których widniała tabliczka z napisem „G7 ". Otworzył drzwi.
Panie Dowell , mamy szybsze tętno - Mężczyzna w białym kitlu trzymał dłoń przy szyi nagiego bruneta w średnim wieku , leżącego na stole operacyjnym.
Nie chcemy go stracić - oznajmił Anex.
Szczupły blondyn w kitlu zdjął dłoń z szyi chorego. Zza jego pleców wyłonił się kolejny lekarz o blond włosach. Ten trzymał jakieś przyrządy , które przyłożył do klatki piersiowej nagiego mężczyzny. Wypowiedział przedziwną komendę , po czym przepuścił przez leżącego wiązkę o tak ogromnej mocy , że jego ciało podskoczyło do góry na wysokość kilku centymetrów. Powtórzono ten proces kilkakrotnie. Motis stał w drzwiach „pokoju dla uśpionych " i przyglądał się tej niezwykłej trójce , która próbowała uratować życie tego nieszczęśnika.
Anex wreszcie go dostrzegł.
Wejdź i zamknij drzwi - krzyknął i spojrzał na aparaturę , która zajmowała jedną ze ścian.
Howard rozejrzał się i gdy odwrócił głowę w lewą stronę zobaczył „śpiących”. Trzynaście pojemników z tą ekscytującą zawartością stało przy ścianie , a raczej tworzyło jedną ze ścian.
Pojemniki te zawierały ludzkie ciała , ułożone w pozycji pionowej. Jeden z nich był pusty. Ten widok zamurował go przez chwilę. Mieli to być twórcy dzisiejszego Nieba , wybrani. Aby przetrwać wojnę przyjęli szczepionkę antywirusową , niestety u niektórych zaszły pewne komplikacje. Niezgodne DNA źle zareagowało i zapadli w śpiączkę.
Lekarze próbowali tej samej metody po raz kolejny. Nagi mężczyzna pokryty dziwnym śluzem kaszlnął gwałtownie i przechylił głowę na lewą stronę. Z jego ust wypłynęły resztki śluzu. Ciało przechyliło się za głową i brunet przewrócił się na bok , kaszląc coraz głośniej. Jeden z lekarzy poklepywał go po plecach.
Motis przyglądał się temu wydarzeniu zadając sobie przy tym przeróżne pytania.
Jeżeli ten śpiący się obudził to może inni też mogą. A może kilku już się obudziło? Czy byli po drugiej stronie ? Czy ten przeżyje aby opowiedzieć ?
Howard chciał już teraz go przesłuchać , lecz zdawał sobie sprawę z sytuacji w jakiej się znajdował i uznał to za niestosowne.
Pacjent powoli otwierał oczy.
Dlaczego wszystko mnie boli ? - zapytał ochrypłym głosem.
Anex zbliżył się do niego.
Bardzo długo pan spał. Po terapii fizycznej dojdzie pan do siebie.
Więc nie umarłem ?
Dowell lekko się uśmiechnął.
Nie - spojrzał na jednego z lekarzy - Proszę przewieść pana do sali obok , umyć, ubrać i przewieść do pokoju wypoczynkowego.
Lekarze natychmiast odblokowali hamulec , który zapobiegał przemieszczaniu się stołu operacyjnego i wywieźli pacjenta do pomieszczenia obok , gdzie zajęto się oczyszczaniem jego ciała ze śluzów konserwujących.
Dowell i Howard nie ruszali się z miejsca. Oboje zwrócili całą swoją uwagę na "śpiących " , ułożonych przy ścianie jak zestaw mebli.
Czy ktoś przed nim się obudził ? - zapytał Motis.
Tak - krótko odpowiedział Dowell.
Chciałbym z nim porozmawiać.
Chyba obaj na to czekamy. On też potrzebuje wyjaśnień , dajmy mu trochę czasu.
Zbliżył się powoli do drzwi i wyszli na korytarz. Głęboko zamyśleni zrobili kilka kroków i weszli do pomieszczenia sąsiadującego z " G7 ". Był to jeden z pokojów wypoczynkowych.
Usiedli na przeciw siebie w wygodnych brązowych fotelach.
Gdzie zostanie przewieziony po umyciu ? - zapytał Howard.
Tam - Anex wskazał ręką białe drzwi po jego prawej - Damy mu godzinę i pójdziemy z nim porozmawiać.



*



Rozbudzony brunet leżał w szerokim łóżku , ubrany w obszerny niebieski kostium. Wpatrywał się w sufit rozmyślając o tym co jest fikcją , a co rzeczywistością. Starał się zrozumieć kim jest , kim był. Czy powinien być tym kim był ? Czy może kimś innym ?
Białe drzwi otworzyły się powoli , dwóch mężczyzn weszło do pokoju.
Starszy odezwał się z troską.
Lepiej się pan czuje ?
Brunet uśmiechnął się ironicznie.
Lekarze już o to pytali. Kim pan jest ?
Nazywam się Anex Dowell.
Dowell ? Czy jesteś krewnym...
Tak jestem - przerwał mu gwałtownie.
Właśnie próbuję się odnaleźć - tłumaczył się chory - Widziałem swoje odbicie w lustrze. Pamięć powraca.
Dużo pan pamięta ? - wychylił się Motis.
Chyba aż za dużo. Cholernie trudno mi to uporządkować.
Nie za bardzo rozumiem - młodszy mężczyzna śmiesznie zmarszczył brwi.
Jesteś młody. Ile masz lat ?
Dwadzieścia sześć.
To powiedz mi jak byś się czuł , gdybyś jutro spojrzał w lustro i zobaczył kogoś całkowicie innego. Nagle zmieniają się twoje pragnienia , cele , obawy , nawet gust , a jeszcze wczoraj byłeś innym człowiekiem.
To znaczy , że przez ten czas , który pan przespał , coś się wydarzyło ? - Howard dawał upust swojej ciekawości.
Miał pan sen - wtrącił Anex.
Sen ? - roześmiał się pacjent - Jeżeli to był sen , to trwał cholernie długo. Przez trzydzieści sześć lat zamieszkiwałem inne ciało. Miałem rodziców , rodzeństwo , przyjaciół , dom , pracę , ale nie pamiętałem o szczepionce , wojnie , całych przygotowaniach do nowego porządku świata - wziął głębszy oddech - Moje życie było inne ... musiałem umrzeć by się obudzić - spojrzał na Anexa - Czy jest ktoś taki jak ja ?
Jeszcze dwunastu - odpowiedział Anex
Czy ktoś się obudził ?
Pierwszy po pięciu latach.
Więc ile ja spałem ? - zbladł oczekując odpowiedzi.
Anex patrzył na niego z ogromnym współczuciem.
Sto czterdzieści trzy lata - odpowiedział.
O boże - wyszeptał brunet powoli zasłaniając twarz dłońmi.
Patrząc na nieszczęśnika Dowell postanowił zakończyć rozmowę.
Proszę odpocząć - powiedział - Musi się pan oswoić z nowym położeniem. Jutro opowie pan o szczegółach - odwrócił się do drzwi i wyszedł.
Motis stał patrząc na tego niezwykłego człowieka może jeszcze przez pięć sekund, zanim zauważył , że Anex już wyszedł. Ukłonił się lekko i szybko opuścił pomieszczenie. Doganiając Anexa szybkim krokiem zapytał.
Jak on w ogóle się nazywa ?
Brown - odpowiedział Dowell krocząc zdecydowanie przed siebie - Jack Brown - powtórzył.
Wierzysz w to co powiedział ?
Wierzysz w to , że kłamał ?
Howard spuścił głowę dotrzymując kroku swemu towarzyszowi , gdy po chwili znowu się odezwał.
Przeżył drugie życie podczas śpiączki. Brzmi trochę niedorzecznie.
Niektórzy sądzą , że całe życie jest niedorzeczne , ale patrząc na nie z dystansu wszystko nabiera sensu. Czym dalej , tym bardziej wyraźne się staje.
A gdzie są ci rozbudzeni ?
Anex uśmiechnął się , lecz nie zdążył odpowiedzieć na to pytanie , gdyż oświetlenie korytarza nagle zmieniło się na niebieskie. Gwałtownie skręcił i wszedł do pierwszego departamentu.
Niebieskie ! - krzyknął krępy , jeżykowaty szatyn siedzący przy komputerze - Brygada jest już w drodze , za chwilę będziemy ich mieli na głównym monitorze - dodał i pięciu ludzi zajmujących ten departament spojrzało na ścianę, z której nagle wyłonił się ekran.
Jeszcze dwadzieścia sekund - powiadamiał szatyn.
Wszyscy czekali z niecierpliwością wpatrując się w ekran.
Wreszcie uzyskali obraz. Przedstawiał pojazd pancerny , stojący przy takiej samej śluzie jaką Howard widział kilka godzin temu wchodząc do punktu operacyjnego.
Mamy cię Kenu - oznajmił szatyn.
Na ekranie pojawiła się osoba w kasku , jej twarz zasłaniała ciemna szyba.
Gdzie mamy pęknięcie - wydobył się głos zza głównego ekranu.
To nie tylko pęknięcie. Awaria pochłonęła jedną z dmuchaw. Trzeba ją będzie zamontować manualnie.
Gdzie ? - to zabrzmiało bardzo zdecydowanie.
A 23... ostrożnie Kenu - szatyn skończył i całą uwagę skupił na klawiaturze komputera.
Sluza otworzyła się i pojazd wjechał do tunelu. Dalsze obserwacje przejęła kamera umieszczona na dachu pancernego pojazdu , który poruszał się coraz szybciej.
Po kilku minutach wreszcie się zatrzymał. Wysiadło z niego ośmiu mężczyzn w białych skafandrach. Ich głowy okrywały dziwne kaski zaopatrzone w małe kamery. Ciemne szyby zasłaniały twarze , a żółte buty umożliwiały wejście nawet na pionową ścianę.
Szatyn przerzucił obserwację na kamerę jednego z nich. W ten sposób Motis mógł obejrzeć całą akcję z bliska , lecz tylko z punktu widzenia tego człowieka , który na co wszystko wskazywało był przywódcą ludzi w skafandrach.
Kamera zbliżyła się do czegoś co już nie było pęknięciem w ścianie przedsionka , lecz dziurą o średnicy metra.
Jeden z robotników podszedł do swego przywódcy. Trzymał w rękach dmuchawę sporych rozmiarów. Musiała być ciężka , gdyż z trudem mógł ją utrzymać. Pomógł mu położyć ją na podłogę. Dwóch kolejnych pchało potężną stalową tarczę. Reszta skręcała stalowe części , które jak się okazało tworzyły dwa długie uchwyty. Przykręcano je do tarczy wysuwając ją powoli przed siebie. Podłączono tarczę do zasilania i zasłonięto nią otwór , lecz ta powiększyła go przedzierając się na zewnątrz. Kłęby białego dymu otoczyły to miejsce. Gdy lekko się przerzadziły , widzowie tego przedstawienia ujrzeli dmuchawę , która właśnie była wymieniana.
Obraz ponownie się zmienił. Teraz transmisję tej niebezpiecznej wyprawy przekazywano z kasku kogoś stojącego nad dwoma dzielnymi fachowcami , którzy stali na zewnętrznej ścianie tunelu przyklejeni butami do szklanego podłoża. Trzeci trzymał dmuchawę wystającą na zewnątrz. Fachowcy przykręcali ją do podstawy wiszącego nad żrącą wodą tunelu. Zasłaniała ich tarcza wisząca przed nimi w ukośnej pozycji. W miejscu gdzie stał jeden z nich powoli pękała szklana ściana , robotnicy jednak tego nie zauważyli. Nagle usłyszeli głośny trzask i zorientowali się , że kawałek szkła pod ich stopami za moment runie do wody. Zagrożony mężczyzna próbował ucieczki , lecz było już za późno. Kawał ściany o długości metra i szerokości dwóch metrów urwał się i rozpoczął swą podróż w kierunku wodnej otchłani. Ratujący się człowiek w ostatniej chwili odbił się od szklanego podłoża , lecz jego skok był zbyt krótki , czym tylko pogorszył swoją dramatyczną sytuację. Spadając w dół uderzył torsem o wiszącą tarczę i odbił się od niej niczym worek z brudnym praniem. Kask spadł z jego głowy. Spadał machając wszystkimi kończynami , lecz robił to cicho. Nie wydobył z siebie nawet jednego dźwięku , pomijając zgrzyt łamiących się kości podczas uderzenia o tarczę. Wpadł do wody. Jego ciało się zanurzyło , aby za moment znów wypłynąć na powierzchnię. Był wciąż przytomny. Jego twarz zaczęła puchnąć , ręce , które wyciągał nad wodę , stały się krwisto czerwone. Próbował krzyczeć , ale nie mógł z siebie wydobyć słowa. Wreszcie skafander zaczął pękać jakby ktoś rozbierał go na części. Mężczyzna nie widząc już ratunku spojrzał po raz ostatni na swoich kolegów, opuścił ręce i pozwolił zabrać się błękitnym falom żrącego płynu.
W punkcie operacyjnym wszyscy wpatrywali się w ekran bez ruchu. Nikt nie powiedział ani słowa. Motis otworzył usta z wrażenia , po czym podbiegł do kosza na śmieci i zwymiotował.
Robotnicy schowani w tunelu spoglądali wciąż w wodę z bezpiecznej odległości. Kenu gwałtownie podszedł do urwiska i podłączył dmuchawę do zasilania.
Zdjąć tarczę - rozkazał.
Sprawnie wykonali jego polecenie. Teraz mogli bezpiecznie zająć się naprawą ściany. Dmuchawa miała taką moc i pole rażenia , że nie musieli obawiać się , iż woda tu dotrze. Odpierały one ataki morskich fal już od lat i były dobrze sprawdzone.
Dowell spojrzał na szatyna i zapytał.
Czy mamy z nimi tylko kontakt wizualny ?
Kilka minut temu oczyściłem również dźwięk.
Połącz mnie z nim - rozkazał Anex.
Może pan mówić - poinstruował go szatyn.
Dowell spojrzał na ekran.
Kenu ?
Ekran objął twarz przywódcy.
Ile ci to zajmie ? - dokończył pytanie.
Pół godziny.
Dziękuję. Rozłącz nas - kiwnął ręką na szatyna i opuścił pokój.
Szatyn wstał , podszedł do Howarda , wyciągnął rękę i przedstawił się.
Jestem Lival Riss.
Motis Howard - uścisnął mu dłoń.
Będziemy razem pracować. Pokażę ci o co w tym wszystkim chodzi. A dzięki tym cackom - wskazał ręką górny róg pokoju , gdzie wisiało małe czarne pudełko - bardzo szybko się nauczysz. No , chyba , że jesteś na to odporny , tak jak oni.
Spojrzał na ekran , gdzie robotnicy uzupełniali szybą odkrytą część tunelu.
Co masz na myśli ? - zdziwił się Howard.
Riss spojrzał mu w oczy i zaczął wyjaśniać.
Mówią , że to ma związek z mózgiem. Doszło do jakiegoś rodzaju mutacji , czy coś takiego. Wiem tylko , że niektórym ludziom w Niebie nie można pomóc lepiej zapamiętywać...
Lub zapominać - wtrącił Motis.
Właśnie - przyznał mu rację - W każdym razie mogli by zagrozić naszemu porządkowi Nieba. Nie można ich kontrolować , chyba , że grozi się im śmiercią.
I my to tutaj robimy ? – to ostatnie zdenerwowało Motisa.
Jeżeli jest to konieczne. Dla mnie oni są nie szkodliwi - kontynuował Riss - To jakiś głupi wymysł tych z góry.
Ciekawe jak są selekcjonowani z poza nas.
Podobno w wieku dojrzałym , szybko rzucają się w oczy. Za dużo myślą - Riss uśmiechnął się jakby adresował to do swojego rozmówcy.
Ja nawet nie wiem czy mam implant w głowie - bronił się Motis.
Czy straciłeś przytomność w ciągu kilku ostatnich dni ? - zapytał Lival.
Skąd wiedziałeś ?
Przeszedłem to samo i zrozumiałem co się stało dopiero tutaj. Ale cieszę się , że go mam. Jestem cholernie gadatliwy i mógłbym zagrozić naszemu bezpieczeństwu.
Zauważyłem - uśmiechnął się Howard.
A po drugie , dzięki tym cackom , mamy nad nimi przewagę , przynajmniej na wyspie ... Dobra , my tu gadu , gadu , a czas wziąć się do roboty. Siadaj , zacznę ci powoli wyjaśniać o co w tym wszystkim chodzi.
Howard przysunął bliżej fotel , kóry stał obok i zajął wygodnie miejsce.
Ekran wciąż przedstawiał ciężko pracujących nad likwidacją usterki przedsionka pracowników. Robili to szybko i sprawnie. Prawie nie rozmawiali , jakby przeszkadzały im kamery, w które byli zaopatrzeni. Motis wciąż o nich myślał. O tym co mówił Lival i było mu ich żal. Traktowano ich jak rasę do wybicia , tylko dlatego , że myśleli trochę w inny sposób. Kto wie , może nawet lepiej. Zastanawiał się , czy kiedyś , w przeszłości coś takiego mogło mieć miejsce. Jeżeli tak , to czy nienawidzono kogoś z tych samych powodów ? Dlatego , że się ich obawiano ? Bo przecież to był jedyny powód do ich izolacji. Najgorsze dla nich było to , że ci " inni ludzie " , którzy może kręcą się jeszcze po Niebie , nawet nie wiedzą, że ktoś na nich poluje. Możliwe , że nawet nie wiedzą , że różnią się czymś od innych. Co by się z nim stało , gdyby i on był jednym z nich? W tej chwili siedziałby w paszczy lwa. Chciał się dowiedzieć więcej o sobie. Kim naprawdę jest ? Nie mógł się doczekać opuszczenia Ytpem. Na lądzie bez tych cacek , jak je nazywał Riss , będzie mógł się przekonać jaki wpływ ma na niego implant w jego głowie. Po tak krótkiej próbie będzie wiedział napewno , czy mógłby być jednym z nich.
Boisz się , że mógłbyś być jednym z nich - Lival przerwał jego rozmyślania. Mówił przecież przez cały czas , ale to zdanie rozbudziło Howarda.
Co ? - zapytał oszołomiony.
To prawidłowa reakcja , nie masz się czym przejmować. Sam też tak reagowałem - zapewniał go uśmiechając się lekko.
I jak to sprawdziłeś ? - Motis oczekiwał jakiejś nowej propozycji.
Nie sprawdziłem. Z czasem obawy same odeszły.
Oboje zamilkli na kilkanaście sekund. Riss obrócił głowę wpatrując się w swój monitor , aby za moment wrócić do objaśniania systemu tak jak gdyby nigdy nic.



ROZDZIAŁ 4
KIM JESTEM



Do biura Motisa Howarda wszedł Lival Riss. Motis siedział przy biurku wpatrując się w ścianę. Gwałtownie obrócił głowę by obejrzeć gościa.
Gotowy do drogi ? - zapytał Riss.
Oczywiście. Odbije sobie wszystkie nieprzespane noce.
Po ciężkim tygodniu należy ci się odpoczynek.
Howard spojrzał na zegarek.
Już czas na mnie - oznajmił i wstał.
Oboje wyszli z biura , uścisnęli sobie dłonie i udali się w przeciwne strony. Motis szedł w kierunku znajomej mu śluzy. Riss był mieszkańcem wschodniej półkuli , więc musiał poczekać na powrót expresu.
Howard wszedł do obszernego pomieszczenia. Czekało tam jeszcze kilku znajomych mu z widzenia mężczyzn. Sluza otworzyła się. Jego oczom ukazał się wagon DowellExpresu , wjeżdżał powoli do poczekalni. Oczekujący wsiedli do niego. Howard zajął swoje miejsce. Pasy przytwierdziły go do fotela i bardzo powoli ruszyli. Sluza automatycznie zamknęła się za nimi.
Wagon gwałtownie przyśpieszył i opuszczając wylot wjechał do głównego tunelu czyli Przedsionka Nieba. Motis czuł jak wciąż nabierali prędkości. Przed nimi pojawił się DowellExpres. Doganiając go zaczęli zwalniać , ale pole magnetyczne expresu chwyciło ich , lekko przyciągając wagon do siebie, aż wreszcie stali się jednością. Zapewne było to bardziej ekscytujące od zwykłej przejażdżki expresem , ale na Howardzie nie robiło już wrażenia. Siedział wciąż w tej samej pozycji , rozmyślał o rozbudzonym. Nazajutrz po ich spotkaniu chciał ponownie spotkać się z Brownem , lecz został poinformowany o zakazie wszelkich wizyt. Pacjent był pod obserwacją na polecenie Dowella , dotyczyło to nawet Howarda. Po dwóch dniach pacjent zmarł. Dlaczego ? Dlaczego Howard nie mógł poznać szczegółów ? Jeżeli wszystko co mówił , ten rozbudzony mężczyzna było prawdą , to znaczy , że każdy z nas może żyć cudzym życiem przesypiając jednocześnie swoje. Ale, które naprawdę należy do niego ? Czy posiada ich kilka nawet nie wiedząc o tym ? Szukanie odpowiedzi na coraz to nowsze pytania stało się dla niego męczącą czynnością. O wiele prościej można było rozmyślać o jego spotkaniu z Nivą. Marzył o tym , choć głęboko to ukrywał. Czuł coś głębokiego do tej wspaniałej kobiety , ale jej ojciec zaczynał go przerażać. Nie chciał być pionkiem w jego grze do końca swoich dni , a wydawało się , że Dowell podsuwa mu swoją córkę jak kontrakt do podpisania. Rodziły się nowe pytania , Motis był tak tym wyczerpany , iż poddał się swemu ciału i usnął. Obudził go dźwięk oznaczający koniec trasy i chowające się pasy bezpieczeństwa. Lekko zaspany wstał i udał się do wyjścia. Spieszył do siedziby DowellSolar , aby spokojnie zaczerpnąć snu.



*



Zegar przy jego łóżku wybił szóstą rano , kiedy Motis się obudził. Po długiej kąpieli ubrał biały garnitur i stanął przy oknie popijając wodę źródlaną. W dole rozpoznał znajomą sylwetkę , przyjrzał się dokładniej. Tak , to była ona. Wciąż myślał o ich spotkaniu i o tym co powiedziała.
Kobieta wsiadła do swego pojazdu i opuściła parking. Howard widząc to odłożył szklankę na ławę i wybiegł w pośpiechu. Nerwowo wciskał przycisk windy czekając aż drzwi się otworzą. Zjechał na dół i wybiegł z budynku. Wsiadł do białego ślizgacza i ruszył jak błyskawica.
Już tracił nadzieję na spotkanie , kiedy na horyzoncie pojawił się znajomy czerwony pojazd. Motis przyśpieszył rozwijając maksymalną prędkość. Musiał się spieszyć , już dość długo mu uciekała. Imponowała mu swoją prędkością , ale był coraz bliżej , aż w końcu usiadł jej na ogonie. Widząc to, także przyśpieszyła , ale Howard nie miał zamiaru rezygnować.
Po kilku minutach wreszcie ją obezwładnił zajeżdżając jej drogę. Oboje opuścili swe pojazdy. Podszedł do niej.
Więc mnie dopadłeś i co zamierzasz zrobić ? - zapytała uśmiechając się do niego.
Patrzył jej prosto w oczy , na jego poważnej twarzy powoli pojawił się uśmiech.



*



Oboje siedzieli przy stoliku jakiejś przydrożnej restauracji. On podparty rękami , wpatrywał się w jej oczy. Ona opowiadała o ojcu , dziadku i ich wspólnych chwilach. Sam temat nie interesował Howarda , to było nie istotne. Ważne było to , że tak pięknie wyglądała. Dużo mówiła , a kiedy zjadała kawałek mango , robiła to tak delikatnie , zmysłowo , wręcz nie do opisania. Motis obserwował jej rozchylające się wargi , które powoli obejmowały owoc , po czym usuwała zgrabnie widelec i kładła go na talerzu. Dla niego był to najbardziej erotyczny widok od kilku miesięcy. Miał co prawda powodzenie u kobiet , ale poświęcał im mało czasu , a one potrzebowały wielu starań. Będąc mniejszością społeczną , miały ogromne wymagania.
Niva zauważyła , że tylko ona wciąż mówi.
Nie nudzę cię ? - zapytała.
Ależ skądże.
Może pojedziemy do mojego Dziadka ? Opowie ci jedną ze swych wspaniałych historii.
Dlaczego nie. Teraz mam więcej pytań.
Jedźmy więc , to już niedaleko. Napewno się ucieszy na nasz widok.
Na twój napewno , przecież to twój dziadek.
Ale ty bardzo przypadłeś mu do gustu. Twierdzi , że jesteś bardzo dobrze wychowany.
Tak powiedział ?
Niva wstała uśmiechając się.
Myślę , że cię lubi. Wiesz , że się ścigamy - dodała i szybkim krokiem ruszyła do wyjścia.
Po krótkiej chwili Motis zerwał się gwałtownie i wybiegł przed zajazd. Mijając go powoli pomachała mu ręką na pożegnanie i dodała gazu. Z wielkim uśmiechem na twarzy gnała przecinając pola. Gdzieś w tyle widziała biały punkt , lecz po kilku zakrętach straciła go z oczu. W oddali widziała samotny dom dziadka stojący wśród pól. Zaczęła zwalniać.
Była już blisko , gdy nagle gwałtowna eksplozja przerwała ciszę. W tym samym momencie biały ślizgacz minął ją tak szybko , jakby stała w miejscu. Straciła kontrolę nad pojazdem i skręcając kierownicę zjechała z jezdni wjeżdżając w pole pszenicy.
Motis widząc dom starca w płomieniach gwałtownie wcisnął pedał hamulca. Slizgacz wpadł w poślizg , lecz doświadczony kierowca panował nad wozem. Zatrzymał się stając w poprzeg drogi. Wysiadł. Czarna chmura unosiła się nad nim. Był tak blisko , że czuł gorąco bijące od ognia. Resztki dobytku lądowały na jezdni. Podszedł bliżej. Gdy obszedł niegdyś stojącą tam chatę , zobaczył dwóch mężczyzn w żółtych garniturach. Na szyi mieli założone dziwne żółte koloratki.
Stali w bezpiecznej odległości oparci o czarny ślizgacz. Byli zaskoczeni jego widokiem zarówno jak on ich. Jeden z nich wsiadł pośpiesznie do ślizgacza, drugi począł zmierzać w kierunku Howarda.
Co tu się stało ? - zapytał Motis.
Lecz człowiek , który był już blisko nie odpowiadał na jego pytanie. Nagle drzwi czarnego ślizgacza , gwałtownie się otworzyły i dobiegł do nich głośny krzyk.
To odporny !
Mężczyzna w żółtym garniturze , który i tak był już blisko Howarda , zaczął biec w jego kierunku. Motis zauważył , że nie ma on dobrych intencji , lecz na ucieczkę było już za późno. Cisnął więc pięścią prosto w jego szczękę i nie czekając na odwet począł biec do swojego ślizgacza. Był tak oszołomiony sytuacją , że dopiero teraz zauważył łysą plamę w gęsto posadzonym polu pszenicy. Wsiadł do pojazdu i ruszył przed siebie. Niva wyszła na jezdnię. Zatrzymał się przy niej i otworzył drzwi.
Wsiadaj ! - krzyknął.
Ale mój dziadek...
Wsiadaj , nie mamy czasu !
Czarny ślizgacz zmierzał w ich kierunku. Motis szarpnął ją za ubranie i wciągnął do wozu. Pojazd ruszył jak tylko mógł najszybciej.
Co robisz ?! Mój dziadek !..- krzyczała w histerii.
Nagle coś twardego przebiło się przez tylną część ślizgacza i utkwiło w siedzeniu Howarda. Spojrzał na monitor. Jeden z napastników strzelał do nich z czegoś, czego Motis jeszcze nigdy nie widział , ale z uszkodzenia siedzenia wynikało, iż służy to do zabijania. Wcisnął kilka klawiszy klawiatury znajdującej się przy kierownicy.
Trzymaj się mocno - spojrzał na przestraszoną Nivę , która posłusznie złapała się oparć fotela. Ponownie wcisnął klawisz klawiatury i mocno złapał za kierownicę.
Odpadła tylna część nadwozia i wyłoniły się dwie grube , metalowe rury, z których buchnął ogień. Szybkościomierz wzrastał , aż w końcu oszalał. Drgania ślizgacza wskazywały wzrastającą prędkość. Ledwo trzymali się drogi. Był spocony , jazda z tak dużą prędkością wymagała ogromnej koncentracji. Najmniejszy błąd mogli przypłacić życiem. Pędzili tak przez kilkadziesiąt sekund, kiedy silniki zgasły i zaczęli zwalniać.
Zgubiliśmy ich - oznajmił przypatrując się monitorom. Spokojnie wcisnął klawisz klawiatury. Dwie grube , gorące rury wsunęły się pod podwozie , ale ślizgacz i bez nich wyglądał komicznie.
Kto to był ? - zapytała roztrzęsiona Niva.
Nie wiem - zamyślił się przez chwilę - Jeden z nich nazwał mnie odpornym. Rozumiesz coś z tego ?
Nie.
Potwierdziła tylko jego przypuszczenia. Układanka powoli składała się w całość , przynajmniej jej część. Pomyślał o ludziach zamieszkujących Ytpem, o wypadku, który obejrzał przez monitor. Jego umysł był wolny , nie miał pohamowań. Teraz już wiedział. Był jednym z nich. Był odporny.
Wjeżdżali do Forest. Było to małe, spokojne miasteczko znajdujące się dziesięć minut drogi od samego wybrzeża. Howard myślał o Anexie Dowellu.
Dlaczego go zatrudnił ? Czy wiedział kim jest ? Howard przypuszczał , że ojciec Nivy , był mordercą jej dziadka. Staruszek mógł znać plany Anexa. Nie podobały mu się one , może za bardzo się wtrącał. Może chciał coś zmienić i po prostu przeszkadzał.
To wszystko traciło sens. Po co zadawać sobie tyle trudu ? Tylko po to żeby zniszczyć trudny , brzydki , niepotrzebny skrawek społeczeństwa.
Czy mój dziadek nie żyje ? - ocknęła się Niva.
Mało prawdopodobne by przeżył ten wybuch.
Dziewczyna spuściła głowę.
Musimy się ukryć , przeczekać , pomyśleć co robić dalej - powiedział.
Pojedziemy do mojego ojca , on nam napewno pomoże , on...
Myślę , że on kazał zabić twojego dziadka.
No coś ty !? Mój ojciec ? Oszalałeś ?
Pomyśl o tym przez chwilę. Komu staruszek mógłby przeszkadzać ? Kto jest tak potężny by ujść z zabójstwem na sucho ? - spojrzał na dziewczynę.
Była zrozpaczona , jakby przyjęła tą teorię. Tymczasem przechodnie obracali głowy za zniszczonym ślizgaczem. Niektórzy zatrzymywali się z wrażenia. Krępy brunet upuścił paczkę , która upadła tocząc się na jezdnię co zwróciło uwagę Motisa.
Nie potrzebnie przyciągamy uwagę - powiedział , po czym skręcił na najbliższy parking.
Zaparkował między dwoma białymi ślizgaczami , tak aby ukryć wadę pojazdu i spojrzał na Nivę.
Widzisz ten malutki hotel ? - wskazał ręką na lewo.
Widzę - odpowiedziała.
Wynajmiemy pokój i przemyślimy nasze dalsze poczynania.
Dobrze - posłusznie przytaknęła głową.
Wysiedli i ruszyli w stronę hotelu. Weszli do małego holu , za ladą siedział niski recepcjonista , coś czytał.
Pokój - powiedział Motis kładąc kartę na ladę.
Recepcjonista zerwał się z siedzenia. Jego długie , czarne , kręcone włosy zachybotały od wstrząsu , który im zadano. Zabrał kartę pod ladę i patrząc pod nią coś wystukiwał.
Numer cztery - powiedział po chwili wręczając kartę właścicielowi - Trzeba powiększyć populację - dodał mrugając okiem do Howarda , który kompletnie go zignorował i ruszył w swoją stronę.
Za nim podążyła Niva , którą poddenerwowała ta niestosowna uwaga.
Ty to masz szczęście stary - recepcjonista oglądał bezczelnie kobiece pośladki , które wkrótce zniknęły mu z oczu.
Usiadł i wrócił do swego zajęcia.Howard zamknął drzwi za Nivą.
Jeżeli to twój ojciec , to nie mamy dokąd uciec - złapał się za twarz siadając na łóżku.
A jeżeli to nie on ?! - wyraźnie się oburzyła - Dlaczego czepiłeś się mojego ojca? - zrobiła kilka kroków - A może , ktoś chce żebyśmy pomyśleli , że to on , a może to rzeczywiście był tylko wypadek. Dziadek był bardzo staroświecki , miał dziwne zwyczaje.
I rozpalając w kominku , wysadził się w powietrze - sarkastycznie dodał Howard.
O Boże. Nie wiem co mam o tym myśleć - zakryła twarz i rozpłakała się.
Motis wstał i przytulił ją do siebie.
Damy sobie radę ... A może rzeczywiście twój ojciec jest niewinny. Wiesz co sobie pomyślałem ?
Co ? - spojrzała na niego , po jej policzkach spływały łzy.
Jeżeli Anex ma z tym coś wspólnego , to napewno rozkazał nas szukać, a ja nie mam zamiaru uciekać.
Boję się o ciebie - wtuliła się mocniej.
O mnie ?
Przecież wiesz co do ciebie czuję - uniosła głowę , spojrzała mu w oczy i pocałowała go bardzo namiętnie.
On zrobił to samo. Ich ręce zaczęły wędrować po sobie , zaczął całować jej szyję. Ona zdjęła z niego biała marynarkę. Wsunął jej rękę pod spódnicę i uniósł ją lekko do góry delikatnie masując jej pośladki.
Uciekajmy stąd - szeptał - uciekajmy na drugi koniec świata.
To nie tak daleko.
Uciekajmy do miejsca , gdzie nie będą mogli nas namierzyć.
O czym ty mówisz ? - ocknęła się.
Nagle drzwi się otworzyły. Motis gwałtownie się odwrócił i ujrzał znajomego napastnika w żółtym garniturze , na co natychmiastowo zareagował zadając mu cios w szczękę po raz drugi tego dnia. Napastnik wyleciał za drzwi z wielkim hukiem , lecz zaraz wyłonił się drugi. Trzymając w ręku elektryczną pałkę , dotknął nią brzucha Howarda co przeciągnęło przez niego wiązkę elektryczną o zniewalającej mocy.
Motis osunął się na podłogę.

ROZDZIAŁ 5
SKAZANIEC



Jim Kenu klęcząc wpatrywał się w słońce , które powoli topiło się w wodzie nadając jej najpiękniejszych kolorów. Złożył ręce i zamknął oczy. Pot spływał po jego twarzy , wyglądał jak posąg.
Starszy mężczyzna wyłonił się z ciemności i zaszedł go od tyłu. Jego siwa , długa broda zwisała aż do piersi.
Znaleźliśmy kogoś nowego - odezwał się starzec.
Kenu nie reagował , klęczał ze złożonymi rękami i lekko spuszczoną głową. Staruszek wsparł się laską , pogłaskał długą brodę , odwrócił się i odszedł znikając w ciemnościach.
Boże , niech on będzie lekarstwem mojego cierpienia - wyszeptał Jim i powoli otworzył oczy.
Wstał i ruszył w kierunku osiedla mieszkalnego zesłańców.
Szedł przedzierając się przez ciemności , aż jego szczupła sylwetka ukazała się w blasku światła jednego z małych domków. Był dobrze zbudowanym mężczyzną średniego wzrostu. Krótkie, ciemne włosy nie przeszkadzały w spojrzeniu prosto w ciemno brązowe oczy , lecz każdy tego unikał. Jego wzrok potrafił sparaliżować przeciwnika , nawet w ciemnościach , gdyż oczy na tle ciemnej karnacji ciała były nie do ukrycia. Podszedł do jednego z domków i wszedł do środka.
Stanął przy łóżku, w którym leżał nieprzytomny Motis Howard. Oglądał go brunet w średnim wieku.
I jak się spisuje nasz nowy lekarz ? - zapytał Kenu brodatego starca stojącego w kącie pokoju.
Staruszek tylko się uśmiechnął i podparł laską.
Co mu jest ? - Jim patrzył na lekarza.
Szczerze mówiąc nic. Podali mu środek usypiający , za kilka minut się ocknie i będzie przerażony. Tak jak wszyscy byliśmy - dodał.
Więc zawołajcie mnie jak się obudzi - oznajmił Kenu unosząc lekko głos.
Wyszedł przed dom i spojrzał na niebo. Pamiętał je inne , ładniejsze. Niebo z jego wspomnień posiadało więcej gwiazd. Pamiętał , że czasami wyczekiwał spadającej gwiazdy , miało to przynosić szczęście. Pamiętał takie szczegóły , lecz nie wiedział dlaczego. Był podobny do reszty. Wierzył w rzeczy , których inni ludzie by nie zrozumieli. Znał stare legendy. W snach spotykał kobietę , którą kochał i oddałby życie by tylko zrozumieć skąd wie o tym wszystkim. Był nie tylko więźniem Dowella , ale i swojej pamięci , która nie sięgała zbyt daleko. Stał patrząc w górę , gdy staruszek przerwał jego rozmyślania.
Obudził się - oznajmił stając w wejściu.
Kenu ruszył więc przywitać nowego towarzysza niedoli. Gdy wszedł , ujrzał ledwo przytomnego Howarda.
Ty żyjesz - wyszeptał na widok lekarza.
Znacie się ? - wtrącił się Jim.
Poznaliśmy się w podobnych okolicznościach , tylko , że to ja byłem tym leżącym - wytłumaczył lekarz.
Gdzie ja jestem ? - zapytał Motis podnosząc się lekko.
Skoro po drugiej stronie tunelu jest Niebo , to ty chyba jesteś w piekle synu - odpowiedział staruszek uśmiechając się lekko.
Kim jesteś ? - Howarda zdziwił wygląd starszej osoby.
Przepraszam za nasze maniery. Nazywam się Xion , pana Browna już znasz , a ten silny młodzieniec , choć przypuszczam , iż jest starszy ode mnie to Jim Kenu.
Jak zwykle za dużo gadasz - Jim zmierzył go wzrokiem , co natychmiast zamknęło mu usta. Spojrzał na Motisa.
A skąd ty się tutaj wziąłeś ?
Ostatnie co pamiętam - złapał się za głowę - to bójka z dwoma osiłkami w żółtych garniturach. Wtargnęli siłą do mojego pokoju hotelowego i obudziłem się tutaj.
Pomyślał o Nivie. Martwił się o nią , ale nie chciał , żeby inni wiedzieli coś o niej. Miał nadzieję , że to Anex był sprawcą eksplozji , nie skrzywdziłby przecież swojej córki.
Dlaczego cię gonili ? - kontynuował Kenu.
Byłem świadkiem dziwnej eksplozji , myślę , że to ma związek z Dowellem - zamyślił się na kilka sekund - Jeden z nich nazwał mnie odpornym.
Xion i Brown spuścili głowy.
To wciąż nie ma sensu - tłumaczył Jim - widzisz , według moich spostrzeżeń , większość z nas była uśpiona , a z tego co rozumiem , ty jesteś tutejszy. Czyż nie tak ?
Tak , ale powiedziałeś większość , a kto jest wyjątkiem ?
Mówi o sobie - gruby głos dobiegł od wejścia , gdzie wszyscy automatycznie odwrócili głowy.
W wejściu pojawiła się wysoka muskularna postać. Gdy zrobił kilka kroków i stanął w świetle , wszyscy ujrzeli ogromnego czarnoskórego mężczyznę. Miał na sobie szare , luźne spodnie i krótką , rozpiętą kamizelkę , której i tak by nie zapiął, gdyż posiadał olbrzymią klatkę piersiową , a tak dużych rąk i ramion Howard nie widział jeszcze nigdy. Wchodząc do środka , olbrzym musiał się schylić , gdyż jego wzrost przekraczał dwa metry.
Przyszedłeś nas pouczać Kromexie ? - sarkastycznie zapytał Kenu.
Olbrzym uśmiechnął się i przemówił:
Chciałem tylko powitać kolejnego chodzącego w strachu przed Bogiem.
Motis siedzący na łóżku zmarszczył brwi jakby zapytał " o co mu chodzi? ". Spojrzał na innych , ale na nikim to nie zrobiło żadnego wrażenia. Traktowali go jak szaleńca , który nikomu nie zagraża.
Czy wyjaśniłeś nowemu przybyszowi jego sytuację ? - Kromex kierował pytanie do Jima.
Może ty to zrobisz ? - patrzył na olbrzyma jakby nie przepadał za nim.
Więc moja mała zbłąkana owieczko...- Kromex zwrócił się do Motisa , który spokojnie odwrócił się w jego stronę i łagodnie , z głęboką sympatią patrzył w jego ogromną twarz - Przypuszczam dlaczego zostałeś tutaj umieszczony , gdyż słyszałem , że tak jak drogi Jim nie jesteś jednym z nas. Lecz przybycie twoje tutaj daje mi do myślenia. Spodziewam się mesjasza , który wyprostuje cały ten bałagan , ale dotąd myślałem , że to Jim , który jest urodzonym liderem jak już zdążyłeś zapewne zauważyć.
Drogi Kromexie...- wtrącił brodaty starzec - może odłożysz wiarę na bok i przejdziesz do konkretów. Ten młody mężczyzna chciałby zapewne wiedzieć , co się z nim dalej będzie działo.
Tego nikt nie wie - oznajmił olbrzym.
Kenu , który cicho przyglądał się tej rozmowie , stracił cierpliwość i stanowczo oznajmił Motisowi.
Teraz jesteś skazańcem , jak my.
Howard spuścił głowę.
Rzecz jest prosta - kontynuował - zostaniesz przydzielony do mojej ekipy naprawczej. Brakuje nam jednego.
Wy naprawiacie przedsionek.
Ciesze się , że wiesz o czym mówię - ale się nie cieszył , a raczej współczuł nowemu przybyszowi , gdy zobaczył, iż ten rozumie swoje położenie.
Howard wciąż myślał o swojej ukochanej. Zeby przynajmniej mógł się dowiedzieć co się z nią dzieje.
Nie martw się , dasz sobie radę - pocieszał go Kenu - Jutro dostaniesz pagier , który powiadomi cię w razie awarii.
Olbrzym przerwał rozmowę patrząc na Howarda z żalem.
Dajmy mu odpocząć , pewnie ma dosyć wrażeń jak na jeden dzień - odwrócił się i wyszedł.
Lekarz i starzec zrobili to samo. Kenu wychodził ostatni.
Jim ? - odezwał się Howard wciąż siedzący na łóżku.
Kenu się odwrócił.
Szczerze mówiąc to już mam dosyć odpoczynku. Chciałbym znaleźć wyjście z tej sytuacji.
Myślisz o ucieczce ?
Motis przytakująco kiwnął głową.
Zacznij od poznania tego miejsca , później może powiesz mi coś czego nie wiem.
Więc chodźmy - żywo podniósł się z łóżka.
Zaczniemy od jutra. Prześpij się z tym - Jim odwrócił się i zniknął w ciemnościach.
Howard usiadł. Został sam ze swoimi myślami , lecz nie zamierzał odpoczywać.



*



Wstawało słońce , które Jim witał co dzień stojąc w tym samym miejscu mniej więcej o tej samej porze. Gdy wyłoniło się zza horyzontu , rozpoczynał dziwny taniec. Przypominało to bardzo powolną walkę z niewidzialnym przeciwnikiem. Nawet w szarej koszuli bez rękawów , nie ukrywał swoich naprężonych mięśni. Twarz była jak skamieniała , jakby nie kosztowało go to żadnego wysiłku. Kiedy skończył , siadł w kwiecie lotosu i zamknął oczy. Czuł się wtedy zjednoczony ze wszystkim co tylko mógł sobie wyobrazić. Dawało mu to spokój i po takiej porannej sesji widział dalszy sens życia. Zył po to, żeby uciec. Nie chciał robić tego tylko dla siebie. Nie mógł siedzieć bezczynnie , kiedy inni ludzie cierpieli będąc więźniami psychicznymi tylko jednego człowieka.
W pewnym momencie poczuł czyjąś obecność za swoimi plecami. Gwałtownie się odwrócił. Motis Howard stał w miejscu patrząc na niego.
Przepraszam , nie chciałem ci przeszkodzić - tłumaczył się - dokładnie obejrzałem wyspę. Wszyscy dziwnie mi się przyglądają , czuję się jak intruz.
Myślę , że wiem co czujesz - Kenu wstał i podszedł do rozgoryczonego Howarda.
Co mam teraz zrobić ?
Jim odwrócił się plecami do niego. Motis poczuł się dziwnie , jakby ktoś przejmował kontrolę nad jego myślami , jednak nie kompletnie. Jego ciało się odprężało , zaczynał czuć spokój.
Nie sądziłem , że to możliwe.
O czym mówisz ? - Jim wciąż stał tyłem do niego.
Masz w sobie niewiarygodną energię.
Mają ją wszyscy, których znam.
Nie ja.
Czyżby ? - odwrócił się i spojrzał mu w oczy - To nie wada , lecz zaleta. Chodź ze mną - dodał.
Ruszyli w stronę zachodniego wybrzeża. Po kilku minutach znaleźli się wśród reszty mieszkańców wyspy , w jakimś specjalnym , wręcz religijnym dla nich miejscu. Dwanaście osób siedziało na drewnianych kołkach tworząc potężny krąg. Howard i Kenu zajęli miejsca , które na nich czekały. Zapadła kompletna cisza.
Kim jesteś ? - wysoki , chudy , łysy mężczyzna kierował pytanie do nowego przybysza.
Nazywam się Motis Howard. Pracowałem dla Anexa Dowella. Nie wiem dlaczego się tutaj znalazłem.
Pracowałeś w kontroli przedsionka ?
Tak.
Dowell nie docenił jego inteligencji , skoro go tu wysłał - wtrącił się Xion.
Wiesz więc dużo o tym miejscu - zasugerował Kenu.
Howard kiwnął przytakująco głową.
Dowell nie popełniłby błędu , jest na to za mądry - oznajmił blondyn siedzący obok Jima.
Mądrość jest tylko strachem przed Bogiem - przemówił Kromex.
Jeśli mądrość jest strachem przed Bogiem , to kim jest Bóg ? - zapytał Howard.
Zapadła cisza , która trwała dość długo.
Bóg ! - krzyknął Kromex - Nazywali go różnie , pewnie wciąż to robią. Pewne religie posiadały ich wielu , inne tylko jednego. Każdy był inny , ale taki sam. Ludzie spierali się między sobą próbując przekonać siebie nawzajem o swojej racji. Byli tak ślepi , że nie zauważyli iż wszyscy mieli rację. Jest w nas ! Jest obok ! Jest wszędzie ! Potrzebowali ogromnej wiary skoro tego nie rozumieli. A przecież zawsze mieli go przed oczami , bo on jest wszędzie. Boga tworzymy my, te rośliny , żrąca woda , każda cząstka tego wszechświata jest Bogiem. Osobno czy w całości , to nie ma najmniejszego znaczenia. Może , jeżeli wszyscy to zrozumieją , woda nie będzie żrąca , a ptaki znowu powrócą.
Czy chcesz stąd uciec ? - ktoś zapytał.
Howard patrzył na twarze oczekujące jego odpowiedzi. Wpatrywali się w niego jak w święty obrazek.
Na południowej stronie jest wąskie przejście do lądu nieznanego Dowellowi , tam kończy się jego kontrola.
Nie możemy oddalić się aż tak daleko - oświadczył mały człowieczek , który miał może z metr wysokości co przykuło uwagę Motisa.
Dlaczego ? - zapytał.
Nasz drogi Hamer mówi o ładunku w naszych czaszkach - uprzejmie wyjaśnił Xion.
Czy ja też go posiadam ? - Howard niezwłocznie oczekiwał odpowiedzi.
Zapewne - oznajmił staruszek.
Więc go usuniemy - Howard wzruszył ramionami , lecz nikt nie potraktował pomysłu z entuzjazmem.
Postaram się by nie eksplodował -kontynuował - ale potrzebuję lekarza panie Brown.
Jack Brown popatrzył na wszystkich.
Nie mam nic do stracenia. Pytaniem jest , kto będzie pierwszy ?
Zapadła kolejna cisza , ta chyba trwała najdłużej.
Zróbmy to - wstał Kenu - I tak już ktoś bawił się moją głową. Mam luki w pamięci - uśmiechnął się jakby właśnie opowiedział dobry dowcip.
Nie możemy się na to zgodzić - zaprotestował Xion.
Przemyślmy to więc - zaproponował Howard - wrócę za trzy dni , by uzyskać odpowiedź - dodał.
Jim wstał i odszedł od kręgu po czym zniknął w ciemnościach.
Motis wpatrywał się w Browna w głębokim zamyśleniu.



*



Doktor Brown samotnie podążał w kierunku swojego domu. Był na długim spacerze. Szedł powoli rozmyślając o naradzie. Nagle ktoś chwycił go za ramię , co przestraszyło lekarza. Obrócił się.
Jim ?
Musimy porozmawiać , w cztery oczy.
Lekarz przytaknął bez słowa. W milczeniu podeszli do drzwi i weszli do środka.
Dobry wieczór panom - zabrzmiał głos Howarda. Siedział na krześle w wygodnej pozycji - Widzę , że porozmawiamy w trójkę - oderwał się plecami od oparcia - Mam pewien pomysł , ale potrzebuję pana Browna i Jima oczywiście.
Jim Kenu spojrzał na doktora swym przenikliwym wzrokiem.
Uciekniemy dziś w nocy - oznajmił.
Bierzmy się więc do roboty - doktor pośpiesznie podszedł do szafki gdzie trzymał narzędzia.
Przysuń ten mały stolik - wskazał Howarda
Ty Jim nastaw wodę i zaparz bandaże.
Już po chwili wszystko było przygotowane. Kenu siedział na twardym , drewnianym krześle , mocno trzymając się oparcia.
Rozluźnij się. Otworzenie czaszki nie będzie bolało. Po operacji ta część głowy nie jest unerwiona.
Skąd pan o tym wie ? - zapytał pacjent.
Stosowaliśmy coś bardzo podobnego w armii , ale to już stare dzieje. W każdym bądź razie wiem jak otworzyć ten mały kawałek czaszki. Sposób umieszczenia ładunku wcale się nie zmienił , ale potem twoja głowa należy do pana Howarda.
Krew spłynęła po plecach Jima.
Poczułeś coś ? - zapytał lekarz.
Nie.
Więc miałem rację - odłożył skalpel i rozejrzał się po małym stoliku szukając odpowiedniego narzędzia do pracy.
Motis przykładał tampony do oskalpowanego fragmentu głowy.
To będzie najlepsze - uśmiechnął się Brown.
Chcesz mu rozłupać głowę śrubokrętem ? - oburzył się Motis.
Wiem co robię.
Dziwny trzask przeszedł przez pokój i lekarz uniósł małą , platynową płytkę. Obaj eksperci dokładnie się jej przyglądali.
Dzięki tym uchwytom będzie można włożyć ją z powrotem - wyjaśnił doktor i dodał - Teraz twoja kolej mistrzu.
Motis przyjrzał się swemu celowi w taki sposób w jaki saper przygląda się minie lądowej.
Nie mogę jej rozbroić.
Przyjrzyj się dokładniej - zaproponował Brown bardzo spokojnym głosem.
Nie mogę , nikt nie może , ale jest jeden sposób.
Mów ! - Kenu podniósł głos.
Taki - Howard chwycił za mały kwadracik , który był osadzony w platynowym dołku na głowie Jima i gwałtownie go wyrwał.
Wyrzucił go przez okno i przewrócił pacjenta i lekarza. Cała trójka leżała na podłodze , kiedy wybuch wyrwał olbrzymią dziurę w jednej ze ścian domu Browna.
Jim wstał i podniósł krzesło.
Siadaj Motis.
Brown otworzył usta ze zdumienia.
Szybko doktorku , wiesz co robić. Ludzie Dowella zaraz tu będą , że nie wspomnę o naszych.



*



Kromex wybiegł z domu pośpiesznie wkładając kamizelkę , kiedy usłyszał kolejny wybuch. Zesłańcy wychodzili przed domy próbując wyjaśnić przyczynę przerażającego hałasu. Kiedy Kromex dobiegł do miejsca , gdzie kiedyś stał dom Browna , nie zobaczył już nic prócz zgliszczy. Lekarz siedział w samym środku pobojowiska na jedynym ocalałym krześle z szerokim uśmiechem na twarzy. Był z siebie bardzo dumny.
Wtedy pojawił się czarny ślizgacz i wysiadło z niego ośmiu uzbrojonych mężczyzn w żółtych garniturach. Wycelowali broń w zesłańców.
Synu - zabrzmiał łagodny głos potężnego Kromexa , który podszedł do jednego z nich.
Opuść broń synu.
Uzbrojony mężczyzna posłuchał potężnego mędrca i uczynił jak prosił.
Jesteś silny duchowo - hipnotyzował go swym głosem - bo przecież silniejszy wybacza , słabszy szuka zemsty.
Chwycił żołnierza za głowę i robiąc szybki obrót , skręcił mu kark.
Reszta żółtych garniturów otworzyła ogień , ale Kromex trzymał broń zmarłego w ręku i choć już dostał trzy kule w brzuch wciąż odpierał ogień zabijając wszystkich intruzów. Po czym rzucił śmiertelne narzędzie i przemówił.
I przyszedł nasz koniec , zanim był początek.
Amen - Xion stojący w wejściu swego domu łagodnie złożył ręce i wtedy jego czaszka eksplodowała.
Kromex widząc co się dzieje , roześmiał się tak głośno, iż wydawałoby się , że to było przyczyną eksplozji jego głowy.
Zesłańcy stali bezradnie czekając na śmierć , ale tego dnia zabrała ona dwóch ich towarzyszy. Reszta ocalała by wegetować w niepewności. Brown wciąż siedział na swym szczęśliwym krześle pośród zgliszczy , lecz już się nie cieszył. Płakał , bo przecież to on był przyczyną śmierci dwojga ludzi. Mógł być bardziej cierpliwy , mógł przecież poczekać.



*



Niva siedziała w wygodnym fotelu gapiąc się na niekończącą się wodę tuż za oknem. Była bardzo smutna. W pokoju obok siedział Anex Dowell , pracował przy komputerze. Zadzwonił telefon na biurku Dowella. Odebrał.
Tak - wsłuchiwał się przez kilka sekund , po czym zmarszczył brwi w złości.
Zaraz tam będę - oznajmił stanowczo i odłożył słuchawkę. Wstał i wszedł do windy w milczeniu. Drzwi windy się zamknęły.
Niva przeszła ostrożnie do biura Dowella sprawdzając czy aby napewno wyszedł. Podeszła do biurka i usiadła w fotelu ojca , który tak się spieszył , że nawet nie wyłączył komputera. Znalazła listę pracowników. Było tam wszystko , adresy domowe , życiorysy , zainteresowania , krótko mówiąc wszystko o ich życiu osobistym , a bardzo mało o życiu służbowym. Wpisała imię i nazwisko ukochanego. Okazało się , że nie ma żadnych danych na jego temat , tak jakby w ogóle nie istniał. Szukała więc dalej , ale komputer nie dawał jej dalszego dostępu do informacji. Ządał hasła , które mogło składać się zarówno z cyfr , liter , słów , a nawet całych zdań. Wpisała swoje imię , lecz bez efektu. Kolejno więc wpisywała imiona i daty urodzin swojej rodziny , lecz to też nie pomagało. Otworzyła szufladę biurka i zaczęła wpisywać nazwę każdej rzeczy , którą tam znalazła , kierowała się głównie tytułami firm na planach i rachunkach czy oświadczeniach. Na samym spodzie szuflady znalazła zdjęcie matki , która umarła przy jej narodzinach. W rogu zdjęcia widniał napis " Kocham cię ! Twoja Wisienka”. Wpisała " Wisienka ". Na ekranie pojawiła się mapa. Były to dwa kawałki lądu połączone przedsionkiem , a na samym środku widniał cieniutki szlaczek odbiegający od tunelu. Po powiększeniu oglądała Ytpem. Była bardzo podekscytowana , kiedy ktoś lub coś włączyło blokadę programu. To ją wystraszyło. Postanowiła wyjść , ale okazało się , że winda również została zablokowana. Była więźniem w domu swojego ojca. Nie mogła zrobić nic , mogła tylko czekać.



*



Na Ytpem zachodziło słońce. Anex stał na wzgórzu wraz z pięcioma ludźmi ubranymi na żółto. On wiedział , gdzie podążyli zbiegowie. Z góry widział jedyną drogę ucieczki , wąskie przejście , które wyglądało jak żółty chodnik rozwinięty na wodzie.
Dopisuje im szczęście - powiedział.
Jeszcze możemy ich złapać - oznajmił jeden z żółtych garniturów.
Nie sądzę. Trudno będzie ich znaleźć w nadchodzących ciemnościach. Po za tym lada chwila poziom wody się podniesie i nikt już tędy nie przejdzie do jutra.
To niedopatrzenie będzie pana kosztowało - odparł garnitur.
Dowell zbliżył się do niego i spojrzał mu w oczy. Zołnierz spuścił pokornie głowę.



*



Motis i Jim spieszyli się biegnąc ostatkiem sił po żółtym dywanie lądu. Jim , który biegł za swym towarzyszem podniósł głowę i spojrzał przed siebie. Był wycieńczony , zatrzymał się więc i począł wpatrywać się w betonową ścianę , która graniczyła z błękitnymi kwasami. Motis nie obracał się za siebie , wiedział , że musi się spieszyć. Nawet jeżeli nikt ich nie goni , przypływ pożre ich żywcem. Jeszcze może dwieście metrów i będzie u celu. Biegł ostatkiem sił , ale zabrakło mu znajomego odgłosu za plecami , przez cały czas pomagał mu on utrzymać równe tempo. Obrócił się więc za siebie i w jego oczach wzrosło przerażenie.
Biegnij Jim !!! - krzyknął jak tylko mógł najgłośniej i sam ruszył do przodu ile miał tylko sił w nogach.
Jim popatrzył za siebie i zerwał się z miejsca uciekając przed morską wodą , która goniła go coraz szybciej i szybciej pożerając żółty chodnik suchego lądu jaki był na tym odcinku.
Howard wskoczył na betonową ścianę i pośpiesznie rozpoczął wspinaczkę , aby starczyło i miejsca dla Jima. Pośpiesznie wkładał dłonie w szczeliny , które przez lata wyżłobiła woda i podciągał się coraz wyżej i wyżej.
Jim czuł jak jego stopy płoną , lecz biegł wciąż przed siebie. Gdy był już wystarczająco blisko , wybił się i wyskoczył w górę łapiąc się grubego , metalowego pręta zbrojeniowego , który wyrastał z betonowej ściany około dwóch i pół metra nad ziemią.
Uciekinierzy pośpiesznie wspinali się w górę. Czym wyżej wchodzili , tym więcej trudności im to sprawiało. Coraz mniejsze i rzadziej spotykane szczeliny były celem ich poszukiwań.
Jim Kenu szedł dumnie po wolność i choć jego stopy były bardzo pokrwawione , opuchnięte i oczywiście pozbawione obuwia , nie odczuwał bólu. Pjął się w górę do upragnionego celu.
Howard pierwszy dotarł na szczyt. Był bardzo ciekawy co tym razem zobaczą jego oczy. Zadarł więc głowę i złapał się górnej krawędzi ściany. Dookoła było pusto. Dwa drzewa stojące samotnie wśród zielonej trawy to wszystko co widział. Wdrapał się na górę i pomógł Jimowi. Obaj usiedli na trawie i rozejrzeli się dookoła. Widzieli ostatnie chwile zachodzącego słońca, które tego wieczoru było piękniejsze niż zwykle. Byli zmęczeni. Nie wiedzieli czego oczekiwać od jutra , ale woleli to od oczekiwania bezsensownej śmierci zesłanej przez nikczemnego łajdaka , który z pewnością nie był im równy.

ROZDZIAŁ 6
LADY NIEZNANE





Po przejściu kilku kilometrów uznali , że czas odpocząć. Nie chcieli więcej błądzić w ciemnościach. Położyli się na trawie i usnęli.
Jima obudziły pierwsze promienie słońca. Usiadł w kwiecie lotosu , złożył ręce i zamknął oczy. Tkwił tak bez ruchu , kiedy usłyszał głos Motisa Howarda.
Wiesz co to są ptaki ?
Nie - odpowiedział z zamkniętymi oczami.
To takie skrzydlate , przyjazne stworzenia. Zyją po to by unosić się spokojnie w powietrzu , by latać , aż po sam kres niebios , wspinać się do góry , kiedy tylko mają na to ochotę.
Jim otworzył oczy i spojrzał na Howarda z zamyśleniem
Widziałeś je kiedyś ?
Nie , ale mnóstwo o nich słyszałem.
Kenu roześmiał się.
Mówiono mi o różnych bzdurach , ale czegoś podobnego jeszcze nie słyszałem.
Przestań się śmiać - zdenerwował się Motis. - Przecież , kiedyś wszyscy byli wolni , a może to też bzdura ?
Słuchaj Howard , zawsze znajdzie się ktoś , kto chce posiadać innych w taki , czy też inny sposób. Jestem pewien , że tak naprawdę , to jedynymi wolnymi stworzeniami w tym przeklętym miejscu są te paki.
Ptaki - poprawił go Motis - i niestety już wyginęły.
A skąd ja mam wiedzieć takie rzeczy ? Ty lepiej mi powiedz coś o sobie. Sam nie wiem , dlaczego ci zaufałem. Przyszedłeś nie wiadomo skąd , nikt cię nie zna , wiedziałeś którędy uciekać i skąd znasz Browna ?
Wyrzucili mnie za wrota Nieba , bo wetknąłem nos w cudze sprawy , przypadkiem oczywiście.
W co ?
Widziałem jak zginął ojciec Dowella. Wtedy też się okazało , że jestem "odporny". Anex pewnie się bał , że wyjawię pewne tajne informacje. Sam mnie wybrał na jedno z większych stanowisk w jego firmie , sam nie wiem dlaczego - zamyślił się przez chwilę - Stąd wiedziałem którędy uciec. Browna poznałem kiedy obudził się z tej śpiączki.
Wiele o tym słyszałem - zaczął Jim - wszyscy skazańcy się znali z odległej przeszłości. Przez trzy lata , które spędziłem na Ytpem kilku przybyło i kilku odeszło... , każdy opowiadał o tym innym życiu , które przeżył gdzieś czy kiedyś indziej.
Co z twoimi stopami ? - Howard przyglądał się im ze zdumieniem.
Rany zniknęły - odpowiedział Jim - Już wcześniej zauważyłem , że moje ciało regeneruje się szybciej niż innych. Nie wiem dlaczego. Moja pamięć to tylko przebłyski , jest cała w kawałkach. W całości pamiętam tylko pobyt na Ytpem... Wiem , że muszę coś zrobić i moje przeznaczenie zaprowadzi mnie do tego.
Więc lepiej ruszajmy - zaproponował Motis.
Kenu kiwnął przytakująco głową i oboje ruszyli przed siebie bez słowa. W pewnym sensie byli do siebie podobni. Zycie postawiło ich w trudnej sytuacji , zmuszając do poszukiwania czegoś lepszego. Potrafili się zrozumieć , choć wciąż niewiele wiedzieli o sobie i nie byli pewni , czy chcieli wiedzieć więcej.
Słońce wznosiło się coraz wyżej , był to gorący dzień. Zbiedzy czuli się głodni i zmęczeni. Rozglądali się za wodą pitną , która była szczerze szanowana w Niebie jakie znał Motis. Dochodzili do młodego lasu, przed którym rozciągał się wąski strumyk. Przykucnęli przy nim. Howard chciał nabrać wody w dłonie , kiedy Kenu złapał go za rękę i spojrzał mu w oczy dając znak żeby najpierw pozwolił mu sprawdzić czy ta aby napewno nadaje się do picia. Jim powoli zanużył palec w wodzie. Za moment nabrał trochę w dłoń. Trzymał rękę w powietrzu może przez dziesięć sekund zanim zdecydował się nabrać odrobinę w usta. Po czym wzruszył ramionami i zanużył głowę w strumieniu. Howard roześmiał się i także począł korzystać z bogatego wodopoju w identyczny sposób.
Wciąż uśmiechnięty podniósł głowę i zobaczył żółte oficerki przed oczyma. Otworzył usta i klepnął Jima w plecy. Jim właśnie wstawał by obejrzeć wysokiego , dobrze zbudowanego bruneta o kręconych włosach , ubranego oczywiście w żółty garnitur. Zaraz za brunetem pojawił się kolejny żołnierz.
Zadzwonić po posiłki ? - zapytał.
Nie - uśmiechnął się brunet - mam ochotę się zabawić.
Mówiąc wciąż patrzył Jimowi w oczy , tak jakby to on miał być tą zabawką. Brunet odwrócił się plecami do uciekinierów , zrobił trzy kroki do przodu i zatrzymał się. Na Kenu nie zrobiło to specjalnie wrażenia. Nagle brunet zrobił salto w tył , odbił się bardzo wysoko w górę i wciąż obracając się w powietrzu spadał prosto na Jima. Był to wyraźny atak , który cholernie przestraszył Howarda. Jim Kenu wciąż stojąc w tej samej pozycji , gwałtownie wyciągnął rękę w górę w momencie , kiedy brunet był już prawie u celu. Jakimś tajemniczym sposobem uderzył go z taką siłą , iż twarz bruneta znalazła się po drugiej stronie szyi. Trup jeszcze nie dotknął ziemi , kiedy Kenu wyciągnął broń z jego kabury i strzelił drugiemu prosto w czoło.
Jak to zrobiłeś ? - Motis oglądał ciała nie wierząc własnym oczom.
Nie wiem - odpowiedział Jim - Chyba kiedyś uczyłem się tego.
To przeraziło Motisa.
Weźmy ich ubrania - zaproponował Jim - Może w nich będzie bezpieczniej.
A co zrobimy z nimi ? - Howard marszczył brwi.
Wrzucimy ich w krzaki i przykryjemy gałęziami. Szybko ich nie znajdą.



*



Przebrani i uzbrojeni przedzierali się przez zarośla , aż zobaczyli postawny okrągły budynek.
Chodź , wejdziemy do środka - zaproponował Jim.
Zwariowałeś ? - oburzył się towarzysz - Chcesz wejść w paszczę lwa. Tam pewnie roi się od tych żółtków w koloratkach.
Wtedy czarny ślizgacz zajechał przed główne wejście i wysiadło z niego dwóch żółtych strażników. Stali , oczekując na kogoś , kogo najwyraźniej eskortowali. Oczom skazańców pojawił się Anex Dowell. Wyciągnął rękę do ślizgacza i pomógł wysiąść młodej kobiecie o przepięknych czarnych włosach.
Howardowi mocniej zabiło serce , ale kobieta wciąż była odwrócona tyłem do podglądaczy i nie był pewien , czy to aby napewno ona.
Musimy tam wejść - oznajmił , kiedy wszyscy zniknęli za głównym wejściem budynku.
Co ? - zdziwił się Jim - Jeszcze przed chwilą uważałeś ten pomysł za idiotyczny, a teraz... - zastanowił się przez chwilę - To ta kobieta ? To o nią ci chodzi ?
Myślę , że to córka Dowella , kobieta moich snów , która może podzielić los innych skazańców jeżeli jej teraz nie uwolnimy.
Więc na co czekamy ? - uśmiechnął się Kenu pewnie stąpając w kierunku wejścia.
Howard szybko dołączył do niego i jakby nigdy nic weszli do budynku.
Do góry - wyszeptał Jim , kiedy byli już w holu - Nie zatrzymuj się - dodał.
Weszli na schody prowadzące na kolejne piętra. Kilku żółtych garniturów minęło ich po drodze , ale uciekinierzy nie przyciągnęli uwagi. Zachowywali się tak jakby wiedzieli dokąd idą. Kiedy weszli na trzecie piętro , ruszyli wzdłuż długiego , łukowatego korytarza , aż przeszli obok strażnika siedzącego przy monitorach. Jim zatrzymał się , odwrócił i podszedł do niego. Położył rękę na jego ramieniu. Strażnik otworzył szeroko usta i oczy po czym osunął się z fotela.
Patrz czy nikt nie idzie - szepnął do Howarda , który natychmiast stanął w miejscu nasłuchując gości.
Kenu założył słuchawki i usiadł w fotelu przed monitorami. Podglądał kolejne pomieszczenia , aż trafił na dziewczynę. Dostroił kanał i obserwował.
Posadzili ją przed trzema mędrcami o posępnym wyglądzie.
No więc... , drogie dziecko - przemówił ten w środku - Pobędziesz u nas przez jakiś czas. Musisz zrozumieć , że któregoś dnia , ty przejmiesz obowiązki ojca. Anex nie chciał ciebie tym obarczać , ale postawiłaś nas w trudnej sytuacji - wstał i zaczął przechadzać się powoli po pokoju w głębokim zamyśleniu.
Wiem co teraz czujesz. Czujesz się zdradzona. Myślisz , że cały ten świat to jedno wielkie kłamstwo , ale pamiętaj , że zanim zaczęłaś szperać przy komputerze ojca byłaś szczęśliwa. Tak właśnie czują się mieszkańcy Nieba i nasza w tym głowa , żeby tak zostało. Widzisz... , czasami kłamstwo jest dobre.
Będę w tym uczestniczyła , ale chcę znać fakty - stanowczo zażądała Niva.
Co chcesz wiedzieć ?
Może wszystko od początku ?
Mędrzec kiwnął głową.
Co tak naprawdę spowodowało wojnę i w jaki sposób akurat my przetrwaliśmy?
Nie doceniałem cię - oświadczył i zamilkł na moment - Wszystko dzięki jednemu, jedynemu człowiekowi. Jego krew płynie w twoich żyłach - ponownie przerwał - Kiedyś ludzie wciąż zabijali siebie nawzajem , głodowali i znów krzywdzili się wzajemnie. Ziemia była piekielnym miejscem do życia. Nawet przy ogromnych stratach w ludziach , przybywało nas coraz więcej. Wszyscy ciągle kopulowali i kopulowali - przy ostatnim zdaniu skrzywił twarz i zaczął powoli wymachiwać rękami na boki - Brakowało miejsca i żywności dla wszystkich. Więc ktoś znalazł rozwiązanie.
Zabił wszystkich ? - zapytała.
Nie wszystkich. Oszczędził sto tysięcy.
Co ?
Tamci to były bezużyteczne , nędzne pasożyty ludzkie. Prędzej czy później i tak by się wymordowali. Jak nie o kawałek ziemi to o religię, nawet nie ma czego żałować. Ale przedtem pewien zamożny naukowiec zabezpieczył ląd, na którym żyjemy zakładając na niego gigantyczną kopułę ochronną. Musiał zabić pasożytów , bo prędzej czy później żerowali by na nas. Dla Nieba wybrano najpotężniejsze mózgi świata , najlepszych atletów , aby nowe pokolenie uczynić potężnym. Co też nie było zbyt mądre , bo cholernie trudno utrzymać kontrolę nad dużym mózgiem , a mieszkańcy Nieba nie mogą się wydostać poza jego granice , bo wszyscy będziemy zgubieni. Totalny chaos opanuje nasze proste , spokojne życia. Dlatego zakwaszamy wodę na wybrzeżach. Powietrze , które dziś wdychamy też się zmodernizowało. Twój przodek Leon Dowell dokonał tej wspaniałej metamorfozy życia i napewno uczynił je lepszym.
Ale za jaką cenę.
Kiedy pokażemy ci jak ludzkość żyła w przeszłości , napewno zrozumiesz.
A co zrobiliście z Motisem Howardem ?
Odesłaliśmy go do domu.
Niva wiedziała , że mędrzec kłamie , nie miała do niego zaufania.
Eskortujcie panią do jej pokoju - rozkazał dwóm strażnikom stojącym przy drzwiach. Anex nie protestował.
Motis klepnął Jima , który w pośpiechu zdjął słuchawki.
Ktoś idzie - wyszeptał.
Wiem. Zostaw to mnie - Kenu wstał i ruszył w kierunku młodej dziewczyny eskortowanej przez dwóch olbrzymów.
Minął ich , zrobił salto w tył i kopnął obydwóch w plecy z gigantyczną siłą.
Padli na twarze. Niva zobaczyła ukochanego. Jim przeszedł obok ciał i wtedy jeden z leżących gwałtownie się podniósł i wyciągnął broń. Howard , który zauważył zdarzenie , błyskawicznie zareagował strzelając olbrzymowi prosto w czoło. Kenu obrócił się za siebie oglądając trupa z ulgą. Drzwi pokoju, w którym zasiadali mędrcy otworzyły się z hukiem i stanął w nich Anex. Patrzył na córkę jakby widział ją po raz ostatni. Pożegnali się wzrokiem z żalem. Rozumieli sytuację w jakiej się znaleźli. Motis chwycił ją za rękę i zaczęli uciekać z Jimem na przodzie.
Co się dzieje do cholery !? - w drzwiach przepychał się mędrzec o posępnym wyglądzie.



*



Trójka dobiegła do schodów. Zbiegli dwa piętra niżej , kiedy żółte garnitury z dołu otworzyły ogień. Uciekinierzy zostali uwięzieni na pierwszym piętrze.
Jest ich za dużo - oznajmił Jim - będziemy musieli skakać - wskazał szklaną ścianę , która otaczała łukowaty korytarz.
Ale...- Motis nie dokończył pytania , kiedy Kenu się wybił i przeleciał przez ścianę bezpiecznie lądując na ziemi.
Gwałtownie wyciągnął broń i zabił jednego strażnika , który jakby czekał tam na niego.
Niech dziewczyna skacze ! - krzyknął.
Już po chwili delikatnie chwycił ją w ramiona.
Szybciej ! Szybciej ! - wołał.
Howard także bezpiecznie wylądował na murawie. Wciąż słyszeli strzały przedzierając się przez młody gęsty las.
Tędy - szepnęła Niva ciągnąć Motisa za rękę.
Trójka zmieniła kierunek ucieczki. Jim będąc na tyłach, sprawdzał czujnie czy nikt ich nie goni. Wybiegli z lasu i znaleźli się na piaszczystej plaży , gdzie stał dziwny pojazd , lekko unosząc się nad ziemią.
To poduszkowiec mojego ojca - tłumaczyła dziewczyna.
Ja do tego nie wsiadam ! - stanowczo zaprotestował Kenu.
Chyba nie masz wyboru - Howard wskazał wzrokiem żółtych żołnierzy , którzy właśnie wybiegali z lasu.
Niva usiadła za kierownicą i pojazd ruszył przecinając żrącą wodę. Wśród huków i strzałów trójka zniknęła oprawcom z oczu.



*



Jim wciąż czuł się niepewnie. Nie raz widział śmierć w oczach ludzi , których pożerał żrący płyn. Nie chciał być jednym z nich. Nie zasługiwał na tak bezsensowną śmierć. Położył się w łodzi cierpliwie czekając na koniec podróży. Czas płynął powoli i trącil cierpliwość , kiedy odezwał się Howard.
To chyba ląd !
Gdzie ? Gdzie ? - zerwał się Jim.
Tam , ta mała wysepka.
Wiesz , gdzie jesteśmy ? - zapytała dziewczyna.
Nie mam zielonego pojęcia - Howard wzruszył ramionami - ale tu napewno jest bezpieczniej niż tam skąd uciekamy.
No to zatrzymujemy się na noc - ucieszył się Jim.
Kto wie czy nie na resztę życia - dodał Motis szeptem.
Wjechali na dziką , zaniedbaną plażę i z ulgą wysiedli z poduszkowca.
Może rośnie tu coś do jedzenia - oznajmił Jim - Pójdę poszukać. Jestem cholernie głodny.
Ty poszukaj , a my rozpalimy ogień - zaproponował Motis - Myślę , że jesteśmy już bezpieczni - dodał.
Zawarli więc układ i każdy ruszył w swoją stronę.
Już po godzinie Kenu wrócił do świeżo rozpalonego ogniska położonego jakieś sto metrów od wody.
Znalazłem mnóstwo owoców - położył na ziemi żółtą marynarkę , pełną brązowych kulek - Nigdy przedtem takich nie jadłem. Dobrze smakują.
Niva wzięła jedną z nich do ręki ostrożnie ją oglądając.
A jak się otrujemy ? - zapytała.
Goniło nas mnóstwo uzbrojonych po zęby facetów - tłumaczył Jim - strzelali do nas , a później przelecieliśmy tym czymś - wskazał poduszkowca - nad żrącymi kwasami. Nie uważasz , że gdybyśmy mieli umrzeć już dawno by się tak stało ?
Ma rację - przytaknął Howard.
Dziekuję , smacznego - oznajmił Kenu wkładając kolejny owoc do ust.
Gdy zjedli , Jim począł wpatrywać się w horyzont.
Zostawię was samych , zobaczymy się jutro - powiedział po chwili.
Motis spojrzał w tą samą stronę i uśmiechnął się. Wiedział , że dla jego towarzysza to czas medytacji i nie sprzeciwiał się temu , przecież byli już bezpieczni. Co się mogło stać ?
Jim odszedł w ciszy , a Niva przytuliła się do swojego ukochanego.
Kim on jest ? - zapytała.
Przyjacielem - odpowiedział - bardzo dobrym przyjacielem.
Nie chciał rozmyślać o tym co było , ani o tym co będzie. Chciał odpocząć od tej obrzydliwej rzeczywistości , która go otaczała przez ostatnie tygodnie. Był teraz u boku wspaniałej kobiety. Kobiety , którą kochał. I byli sami. Dlaczego miałby nieskorzystać z tak wspaniałej okazji , która już nigdy mogła się nie powtórzyć.
Wziął ją w swe muskularne ramiona , spojrzał głęboko w oczy i wtopił w jej usta jakby umierał z pragnienia. Dwie połowy się odnalazły.


ROZDZIAŁ 7
PRZEZNACZENIE



Jim Kenu medytował , kiedy słońce wstawało budząc nowy dzień. Choć położenie w jakim się znalazł nie było najlepsze , czuł spokój i radość. Z czasem radość zmieniła się w dziwne poczucie zagrożenia. Usłyszał strzał. Błyskawicznie zerwał się na równe nogi i pobiegł jak najszybciej mógł w kierunku ogniska , które płonęło jeszcze wczoraj wieczorem. Padły kolejne dwa strzały , kiedy zobaczył Motisa z bronią w ręku i ciało mężczyzny w żółtym garniturze , które bezwładnie uderzyło o piaszczystą powierzchnię. Podbiegł bliżej. Howard panicznie padł na kolana nachylając się nad kimś. Coś mamrotał. Jim wyciągnął broń , kiedy był już przy swoim towarzyszu. Motis trzymał głowę swojej ukochanej na kolanach.
Nieeeee !!! - krzyczał unosząc głowę w górę.
Niva była martwa. Kula przebiła jej serce. To było szybkie odejście , nie cierpiała długo. Howard zobaczył Jima , który patrzył na niego z żalem , bezwładnie trzymając broń w ręku. Mógł ją ochronić , gdyby tylko przewidział co może się stać. Jeżeli ktokolwiek mógł to napewno on. Był przecież doskonały we wszystkim co robił.
Zasłoniła mnie - wyszeptał - zauważyła go i zasłoniła mnie. To ja powinienem nie żyć. Znajdę i zabiję ich wszystkich.
Do Kenu nie docierało to co mówił Howard. Wciąż stał w miejscu patrząc na piękne , młode ciało martwej już kobiety. Czuł się tak jakby to on stracił kogoś bardzo mu bliskiego. Kiedy w końcu się ocknął zobaczył przyjaciela idącego brzegiem plaży. Trzymał w ręku narzędzie przeznaczone tylko do jednego , najgorszego , niesprawiedliwego czynu. Postanowił do niego dołączyć. Wtedy poczuł nagły ból w karku. Swiat zawirował dookoła. Usłyszał jeszcze jeden strzał zanim uderzył twarzą o podłoże.



*



Powoli otwierał oczy , co kosztowało go wiele wysiłku. Wciąż czuł ból w karku. Jego wzrok był słaby. Rozmazane kolory , kształty zlewały się ze sobą zanim utworzyły jeden rzeczywisty i sensowny obraz. Widział twarz uśmiechniętego , wysokiego , ogolonego na łyso mężczyzny w czarnym garniturze.
Cześć Jimi ! - krzyknął mężczyzna uśmiechając się jeszcze mocniej.
Kim jesteś ? - z trudem wyszeptał.
Naprawdę ci popiepszyli w głowie , skoro mnie nie pamiętasz - oznajmił - no więc opowiem ci coś by odświeżyć ci pamięć. Praktycznie wychowaliśmy się razem - kontynuował nie tracąc przy tym uśmiechu - Dwóch dzieciaków stworzonych po to by być żołnierzami systemu. Dwóch najlepszych... no... mogę przyznać , że byłeś nawet lepszy ode mnie - roześmiał się - no i gdzie cię to zawiodło ? Zbawiciel świata mi się znalazł. Co , tego też nie pamiętasz ?
Nic nie pamiętam - mówił z trudem.
Firma dała ci ciało , które jest mocne i bardzo szybko się regeneruje. Dała ci też głowę , którą miałeś rozwiązywać problemy taktyczne. No i coś im się popiepszyło , bo zacząłeś zastanawiać się nad problemami świata i zwróciłeś się przeciwko swoim braciom.
Jaka firma ? - wymamrotał.
Teraz już moja firma , założona przez tych na górze , po to żeby jutro , przypominało dziś. Kiedy ktoś chce zbyt dużo zmian , my się nim zajmujemy. I słusznie ! Zmiany są złe .
To mi ktoś popiepszył w głowie czy tobie ? - Jim powoli odzyskiwał siły.
Mężczyzna podszedł bliżej i uderzył Jima w twarz. Jim chciał zareagować , lecz nie mógł się ruszyć. Jego ręce i nogi więziły grube , metalowe uchwyty umocowane do ściany celi, w której się znajdował.
Prawda jest taka Jim , że umrzesz w ciągu kolejnej doby - znowu się roześmiał - a nawet jeśli przeżyjesz , zapadniesz w śpiączkę. Jesteś świnką doświadczalną drogi przyjacielu. Niedługo spostrzeżesz pierwsze objawy.
W jaką śpiączkę ? - zapytał płynnie.
Kazali mi wstrzyknąć tobie szczepionkę antywirusową. Nowy model , oparty na tym , który przodkowie brali żeby przetrwać wojnę. A dla starego Kely to była czysta przyjemność.
To teraz ty mnie posłuchaj Kely - porywczo rozkazał Kenu - Oni testują to na mnie , żeby móc unicestwić takie zwierzęta jak ty. O tym nie pomyślałeś ?
Zatrzymaj swoje podejrzenia dla siebie. Może straciłeś pamięć , ale wciąż myślisz w ten sam sposób. Muszę lecieć , życzę szczęścia - wybuchnął szyderczym śmiechem i odchylił kratę.
Jeszcze jedno ! - krzyknął Kenu , który wyraźnie odzyskiwał siły.
Słucham - zatrzymał się Kely.
Co zrobiłeś z Howardem ?
Zastrzeliłem jak psa , tak jak tego , którego nazywałeś ojcem - zatrzasnął kratę i zniknął.
Jim choć tak bardzo próbował , nie mógł przypomnieć sobie ojca , ale wiedział , że musi coś zrobić. Czuł się bezradny i wściekły. Dlaczego Howard też musiał umrzeć i jak to się stało ?
Postanowił czekać. Chciał zapomnieć o szczepionce , którą mu wstrzyknięto. Chciał zignorować problem po to by znaleźć wyjście i ponownie się oswobodzić, lecz jego gorycz mu nie pozwalała. Minuty przeradzały się w godziny. Jim powoli tracił nadzieję. Wisiał bezradnie , ukrzyżowany na ścianie. Jego głowa bezwładnie zwisała zwrócona ku ziemi. Słyszał każdą kroplę potu uderzającą o betonową posadzkę. Powoli tracił przytomność , by znaleźć odpowiedź w swoim wnętrzu.



*



Obudziły go kroki. Ktoś zbliżał się do jego celi. Dźwięk otwieranej kraty zwrócił jego uwagę i podniósł głowę.
Nie mamy wiele czasu - Anex Dowell przycisnął klawisz znajdujący się przy wejściu do celi.
Kenu został oswobodzony. Uchwyty się rozwarły i więzień padł na twarz. Anex podszedł do niego. Pomógł mu się podnieść.
Połknij to - wyszeptał wciskając Jimowi małą czerwoną pigułkę.
Kenu spojrzał mu w oczy z trudem utrzymując się na nogach.
Zaufaj mi - spokojnie zaproponował Dowell.
Jim Kenu nie miał już nic do stracenia. Przyjął pigułkę i włożył ją do ust.
Za chwilę odzyskasz siły.
Dlaczego to robisz ?
Będzie czas na rozmowę , teraz musimy się stąd wydostać.
Usłyszeli kroki , spojrzeli na siebie. Jim wciąż ledwo trzymał się na nogach.
Poczekaj na mnie - Dowell opuścił celę.
Kenu przytrzymał się ściany. Ufał wybawicielowi , choć wiedział kim jest. Rozumiał , że jego osobiste męki nie były wynikiem działań tego jednego człowieka. On był tylko pionkiem w grze o władzę i kontrolę.
Anex swobodnie wkroczył na więzienny korytarz i powoli podążał w kierunku strażnika w żółtym garniturze.
Co się stało ? Sygnalizatory informują , że więzień jest wolny - oznajmił strażnik.
Dowell podszedł do niego łagodnie.
Coś musi być z nimi nie w porządku - wyjaśnił i błyskawicznie uderzył mężczyznę w szyję. Jego prawa dłoń wcisnęła jabłko Adama ofiary , która padła na podłogę panicznie się dusząc.
Anex wbiegł do celi.
Musimy się spieszyć - pomógł Jimowi wyjść na korytarz.
Czuję się lepiej , mogę iść sam.
Dobrze - puścił chorego.
Mężczyźni pośpiesznie przeszli przez korytarz i weszli do windy.
Po wyjściu nie zatrzymuj się. Na podjeździe stoi ślizgacz. Kieruj się prosto do niego - instruował Anex.
Wyszli z windy. Przekroczyli hol. Zwrócili uwagę kilku żółtych garniturów, ale nikt z nich im nie przeszkodził. Obserwowali jak Dowell wychodził z lekko przybrudzonym mężczyzną ubranym w żółte spodnie i żółtą koszulkę. Nie wyglądało to prawidłowo , ale przecież byli tylko żołnierzami na wyspie żołnierzy. Kto mógł przypuszczać , że sługa Nieba pomaga więźniowi w ucieczce.
Wyszli przed budynek i wsiedli do pojazdu Anexa. Spieszyli się. Wiedzieli , że wkrótce wszyscy się zorientują i zaczną ich ścigać.
Już wiedzą - oznajmił Dowell , kiedy tylko oddalili się od budynku mędrców.
Skąd wiesz ?
Co pięć minut sprawdzają tętno strażnika. Po to im ta koloratka na szyi. Ten który dzisiaj pilnował ciebie... Musiałem go zabić.
Więc co robimy ? - zapytał Kenu i zerwał koloratkę z szyi. Była to odpowiedź na jedno z pytań , które sobie zadawał.
Dzięki koloratce znaleźli ich na małej wyspie.
Slizgacz pędził krętą , betonową drogą , która przecinała głęboki las. Dowell zatrzymał pojazd.
Wysiadaj.
Kenu wykonał polecenie. Anex wcisnął klawisz autopilota i oboje zniknęli w gąszczu. Po kilku minutach trzy kolejne ślizgacze przemierzały tą samą drogę ścigając pusty pojazd na oślep mknący przed siebie.



*



Scigani przedzierali się przez gąszcz , aż dotarli do zielonej polany.
Tutaj przeczekamy pościg zanim tam wrócimy - oznajmił Dowell i usiadł na trawie pod drzewem rosnącym na skraju polany.
Wrócimy ? - zdziwił się Kenu.
Mamy czas żeby porozmawiać. Zaraz wszystko zrozumiesz tylko pozwól , że wyjaśnię.
Mów więc - Jim usiadł przy towarzyszu.
Anex wziął głęboki oddech.
Myślałem , że służąc temu systemowi czynię dobro, - zaczął - ale czy we wspaniałym świecie zamordowano by moją córkę ? - zamilkł na moment - Miałem być jednym z tych ludzi , którzy pilnowali naszych prostych , bezwartościowych żyć , zapobiegać zbyt dużemu rozwojowi nauki i techniki , pilnować granic wybrzeży poprzez ich zakwaszanie. Wierzyłem mędrcom , nawet po tym jak rozkazali zgładzić mojego własnego ojca - wpatrywał się w polanę.
Ponownie wziął głębszy oddech.
On zawsze mówił , że okłamywanie innych to nie sposób na życie , może tylko na przetrwanie. I kiedyś znalazłem Motisa Howarda. Zacząłem go obserwować.
Jak to obserwować ?
Jesteśmy w stanie oglądać wszystkich mieszkańców Nieba. Oczywiście tylko po za ich domami. Znamy ich każdy ruch.
A co z Ytpem ?
Zółci żołnierze mają tam jedną z kilku baz. Z pewnością nigdy ich nie widziałeś. Monitorują was z podziemi.
Więc w jaki sposób udało mi się uciec ?
Mieliście ładunki wybuchowe w czaszkach , morska woda uniemożliwiała ucieczkę , kto by pomyślał , że Howard znajdzie na to sposób.
Ty , to ty go tam umieściłeś.
To prawda. Miałem cichą nadzieję , że on wszystko zakończy. Sam nie mogłem tego zrobić. Za bardzo zależało mi na córce , a Howard był w pewnym stopniu geniuszem. Był taki jak ty... Twój udział w ucieczce tylko wzmocnił moją nadzieję.
Dlaczego nie użyliście tych poduszkowców , żeby nas złapać ?
Każde wypłynięcie poduszkowca , musi być zatwierdzone przez mędrców. Zołnierze nie mogą sobie z nich korzystać , kiedy tylko przyjdzie im na to ochota. Wyobraź sobie co by się działo , gdyby mieszkańcy Nieba zobaczyli , że podróżowanie nad wodą jest możliwe.
A co z lataniem. Czy to możliwe ?
Oczywiście. Kilka razy w roku ekipy naprawcze oblatują kopułę , którą jest osłonięte Niebo. Sprawdzają satelity i wszystko ogólnie.
Dlaczego mnie nie zabili ?
Jesteś najlepszy. Byłeś ich najlepszym psem gończym. Woleli mieć cię na smyczy. Poza tym zarówno ty jak i inni byliście obiektami poszczególnych obserwacji jak też badań. Wsadzili w ciebie mnóstwo pracy.
Ten świat jest okropny - stwierdził Kenu.
Dlatego musimy wrócić i go zniszczyć.
Zniszczyć ?
Odsłonimy kopułę ochronną. Ludzie zobaczą inny świat. Ujrzą prawdę i Niebo mędrców legnie w gruzach. Nawet armią żołnierzy nie przekonają mieszkańców Nieba. To będzie koniec ich świata. Dlatego chcę żebyś mi pomógł. W końcu zostałeś stworzony do niebezpiecznych misji i jesteś w tym najlepszy. Mój dziadek zawsze mówił , że wszystko ma jakieś przeznaczenie w życiu. Myślę , że to jest właśnie twoje.
Nie obraź się - uśmiechnął się Kenu - ale nie mam zaufania do twojej rodziny
Spojrzał na polanę.
Pomogę ci.
Szczerze mówiąc , nie masz nic do stracenia - Dowell odetchnął z ulgą i spojrzał Jimowi w oczy - Za kilka godzin zapadniesz w śpiączkę jeżeli nie umrzesz.
Masz jakąś broń ? - zapytał Kenu.
Anex sięgnął rękami za pas i wyciągnął zza pleców dwa pistolety.
To wszystko co zdobyłem - wręczył jeden Jimowi - Oszczędzaj kule - dodał.
Kenu kiwnął głową przytakując.
Ruszajmy , upłynie trochę czasu zanim dotrzemy na miejsce , a tego za wiele nie mamy.



*



Ciało młodego mężczyzny leżało na plaży. Wyglądał na martwego , lecz wciąż żył. Był ciężko ranny. Kula przebiegła przez plecy żółtej marynarki i wybiegła przodem jego brzucha. Szczęśliwie ominęła wszystkie organy wewnętrzne , nie uszkadzając nic poważnego. Leżał na piasku. Był nieprzytomny. Krew spływała z jego młodego ciała barwiąc piasek czerwienią. Może mógł się ruszać. Może mógł wołać o pomoc , ale nie chciał. Jego większa część już umarła. Chciał tylko by to brutalne dzieło dopięło swych kresów. Ktoś go chwycił. Ktoś go podniósł. Nie miał siły walczyć , otworzył więc oczy. Półnadzy , uśmiechnięci ludzie nieśli go w kierunku lasu. Nikt nic nie mówił. Poprostu go nieśli.



ROZDZIAŁ 8
MISJA




Dwójka próbująca odkryć tajemnice świata przed ludzkością , była bliska celu. Najważniejsze zostało przed nimi. Jim , którego wiadomość o podanej mu szczepionce miała raczej zmartwić , po raz pierwszy w życiu czuł się tak naprawdę wolny. Nie zależało mu na życiu. Wierzył , że śmierć jego ciała nie ma nic wspólnego z jego energią wewnętrzną. Zależało mu tylko na tym, aby umrzeć godnie. To przerażało Dowella. Nie widział w sobie bohatera i ogromnie bał się śmierci , ale był gotów poświęcić życie dla upragnionego celu. Był zachwycony pomysłem odkrycia tajemnic przed ludźmi i zniszczenia kontroli mędrców. Dla niego to była prawdziwa zemsta i to zgodna z jego przekonaniami.
Oboje siedzieli w krzakach przyglądając się siedzibie mędrców. Czas upływał , oboje milczeli. Obserwowali jak co kilka minut nowy ślizgacz wyjeżdża z garażu budynku. Wciąż ich szukali. Czym więcej czasu upływało , tym więcej ludzi brało udział w poszukiwaniach. Mędrcy z pewnością obawiali się Anexa , wiedział zbyt wiele i mógł poważnie zaszkodzić ich planom.
Jak tam wejdziemy ? - w końcu zapytał Anex.
Będziemy musieli wjechać. Jeszcze nie wiem jak zdejmiemy kopułę.
Na ostatnim piętrze jest silnie strzeżona sala. Tam podobno znajduje się jeden jedyny wyłącznik kopuły. Planowano ją kiedyś zdjąć. Zostawiłem tam niespodziankę dla ciebie.
Jaką niespodziankę ?
Pokażę ci jak już tam wejdziemy , a jak ty w ogóle chcesz tam wjechać ? Nie mamy ślizgacza.
Co kilka minut jakiś tędy przejeżdża. Staniesz na drodze , wysiądą żeby cię zgarnąć , a wtedy ja się nimi zajmę - zaproponował Kenu.
Zabiją mnie ! - wyszeptał Anex z obużeniem.
Zeby cię zabić też muszą wysiąść.
Nie. Nie. Nie. - stanowczo odmówił Dowell.



*



Dwóch strażników wsiadło do pancernego ślizgacza. Jeden z nich wcisnął klawisz znajdujący się na desce rozdzielczej pojazdu. Służył on do podnoszenia ogromnych drzwi garażu. Wyjechali i drzwi się zamkneły za nimi. Zatrzymali się , aby dwóch pieszych strażników , mogło przekroczyć jezdnię. Przejechali kawałek , kiedy zauważyli Anexa Dowella stojącego bezradnie na samym środku drogi. Zatrzymali się. Obaj dokładniej przyjrzeli się monitorowi.
Rozkaz żeby zabić - oświadczył jeden z nich. Otworzył drzwi i wyciągnął broń.
Wycelował w Dowella , który zbladł jak ściana. Niedoszły zabójca usłyszał gruchot i gdyby jeszcze żył mogłby z pewnością obejrzeć swoje plecy.
Drugi natychmiast wyciągnął broń , ale było już na to za późno. Ostra , długa , chuda gałąź , tkwiła w jego szyi zanim ujrzał Jima , który był sprawcą obydwu zajść.
Szybko , szybko - poganiał Dowella podbiegającego do ślizgacza.
Anex otworzył drzwi i skrzywił się z obrzydzeniem.
O Boże... To siedzenie jest całe zakrwawione. Jak ja mam tu usiąść ? Temu też nie mogłeś skręcić karku - dodał.



*



W budynku mędrców panowała śmiertelna cisza. Kilku żołnierzy spacerowało po holu. Wszyscy mieli już dosyć poszukiwań. Kely , ich szef , trzymał sprawy krótko i wiedzieli , że dopóki nie znajdą uciekinierów , ktoś z nich może stracić życie.
Martwą ciszę przerwał ogromny huk i dźwięk bitego szkła jaki spowodował wjazd pancernego ślizgacza do obszernego holu. Pojazd zatrzymał się i znów zapanowała cisza. Zółte garnitury zbiegły się dookoła otaczając ślizgacz. Podchodzili bliżej z precyzyjnie wycelowaną bronią , ale nikt nie oddał strzału. Jeden z nich podszedł bliżej i otworzył drzwi. Zobaczył martwego żołnierza. Ofiara była zalana we krwi. Opuścił broń. Wtedy jego uwagę przykuła pozycja w jakiej ciało było umieszczone na siedzeniu , frontem do otwierającego. Kiedy zorientował się , że ktoś leży pod trupem , miał już kulę w głowie. Drzwi szybko się zamknęły. Ciało śmiałka nie zniechęciło reszty. Zaczeli strzelać do pancernego ślizgacza , co tylko spowodowało ogromny hałas , bez żadnych efektów. Kiedy przestali , zorientowali się , że trzej kolejni towarzysze są martwi. Powoli wpadali w panikę.
Co robimy ? - zapytał jeden.
Obaj są tutaj - stwierdził inny - Jeden jest w środku , drugi siedzi zamknięty w ślizgaczu. Wy dwaj pilnujcie ślizgacza - rozkazał - a nasza trójka będzie osłaniała tyły.
Wtedy drzwi pojazdu gwałtownie się otworzyły i trup żołnierza wylądował na jednym z nich przygniatając biedaka. Kenu wyskoczył z pojazdu i już w locie zastrzelił kolejnego. Upadł na posadzkę wciąż strzelając. Dowell pojawił się z drugiej strony i po serii strzałów droga była wolna.
Jim Kenu był cały zalany krwią. Szybko wstał i wbiegł na schody prowadzące na górę. Anex bacznie obserwował tyły podążając za nim.
Już na drugim piętrze czekały na nich kłopoty. Kenu wbiegł na górę , kiedy nagle ktoś wychylił się zza ściany i zgrabnie wytrącił mu broń z ręki. W mgnieniu oka kopnął go w twarz z tak ogromną siłą , że Kenu przeleciał przez cieńką ścianę wpadając do pokoju obok. Leżał na podłodze próbując się podnieść. Usłyszał strzał. Wstał i rozejrzał się w pośpiechu. Złapał za antyczny zegarek w kształcie ryby , który stał na biurku i wtedy ujrzał tors ogromnego mężczyzny podchodzącego do otworu w ścianie , który zrobił Jim przelatując przez nią. Jim zrobił zamach i rzucił zegarem prosto do otworu. Olbrzym stał w miejscu przez chwilę , po czym ciężko uderzył o podłogę. Kenu wyszedł przez dziurę przyglądając się olbrzymowi z zegarem w torsie. Spojrzał w dół schodów. Zobaczył Anexa leżącego na nich. Podbiegł do niego i spostrzegł ranę w klatce piersiowej partnera. Wciąż żył.
Idź , idź. W tobie cała nadzieja - wyszeptał ostatkiem sił.
Jim kiwnął głową i zabrał broń Anexa. Biegł ciągle do góry. Przebiegł dwa piętra, lecz tym razem był bardziej ostrożny. Kiedy znalazł się na czwartym piętrze , wychylił głowę sprawdzając korytarz i zobaczył trzech strażników biegnących w jego kierunku. Schował się za ścianę , wychylił broń i przycisnął spust , ale ku jego zaskoczeniu broń nie wypaliła. Magazynek był pusty. Było już za późno żeby się wycofać. Napastnicy dostrzegli broń i zaczeli strzelać w tym kierunku. Kule przebijały ścianę szczęśliwie omijając Jima , który wbiegł na schody próbując uciec przed zabójcami. Niestety z góry także rozpoczęto ostrzał. Jim znalazł się w pułapce. Zdesperowany , szukając schronienia zeskoczył ze schodów w kierunku ściany przeciwnej i wyciągnął nogi do przodu w nadzieji , że zdoła ją przebić. Udało mu się. Gdy leżał na podłodze , poczuł ból otaczający jego ramię. Postrzelili go. Wciąż zbliżali się do niego. Był bezbronny. W nadzieji na kolejny chociażby zegarek rozejrzał się dookoła. Na półce ściennej leżał antyczny miecz samurajski , który wręcz od razu przypadł mu do gustu. Chwycił za miecz i wybiegł na korytarz. Zaraz po wyjściu , młody mężczyzna utracił rękę po jego cięciu. Bez zastanowienia obrócił się i ranił drugiego napastnika w twarz , oślepiając go. Rzucił się na podłogę i sięgnął po obciętą rękę , która wciąż ściskała broń. Przycisnął spust zabijając dwóch kolejnych. Przeciwnicy byli totalnie zaskoczeni prędkością jego ruchów. Raniony w twarz żołnierz , zaczął strzelać na oślep raniąc Jima w nogę. Ten wstał z wściekłością i skrócił biedaka o głowę. Mężczyzna , który przed sekundą stracił swą prawą kończynę , siedział na podłodze wpatrując się w ścianę. Nie wiedział co się stało, chciał tylko spokoju. Kenu nie zwracał na niego uwagi. Zapadła chwilowa cisza. W korytarzu stał tylko on. Pozbierał broń nieboszczyków i po sprawdzeniu magazynków włożył dwie sztuki za pas. Miecz zostawił na podłodze zakrwawionego korytarza. Był cały zachlapany krwią. Powoli wszedł na schody z wyciągniętą bronią. Nasłuchiwał bardzo ostrożnie. Zostało mu jeszcze jedno piętro. Chciał tylko tam wejść , nie martwił się o powrót. Wchodząc po schodach zauważył czubek żółtego buta wystającego zza ściany. Ostrożnie wymierzył i oddał strzał. Martwe ciało osunęło się po ścianie. Wszedł na ostatnie piętro. Zaczęło mu się robić słabo. Czuł , że zaraz zemdleje , ale nie poddawał się. Nie czuł ran. Szczepionka ponownie zaczynała oddziaływać na jego organizm. Na końcu korytarza zobaczył mocne , pancerne , metalowe drzwi. Podszedł bliżej i przyjrzał się elektronicznym zamkom. Tylko ktoś taki jak Motis Howard mógł sobie z nimi poradzić. Metalowe drzwi , otoczone betonem i Bóg wie czym jeszcze , były praktycznie nie do sforsowania. Chciał się poddać , tak było najłatwiej. Nie wiedział co zrobić. Obrócił się za siebie i zauważył rozwiązanie , a przynajmniej taką miał nadzieję. Nie mógł uwierzyć swoim oczom. Na końcu tego krótkiego korytarza stała bardzo stara , zabytkowa armata. Kto trzyma w korytarzu armatę ? Był pewien , że umie się tym posługiwać. Podszedł do zabytku i przyjrzał się bliżej. Nie posiadała ona żadnych włączników , tylko gruby lont , który najwyraźniej trzeba było podpalić. Wepchnął rękę do lufy. Wszystko , wskazywało na to , że armata jest gotowa do wystrzału. Pomacał się po kieszeniach i obrócił się za siebie. Podszedł do trupa żołnierza , który był jego ostatnią ofiarą , przeszukał mu kieszenie i wyciągnął pozłacaną zapalniczkę. Przykuśtykał do armaty i podpalił lont. Uciekł chowając się za róg korytarza. Czekał cierpliwie przez kilka sekund , lecz bez żadnego efektu. Szybko stracił nadzieję , nie wierzył, że ten eksponat może być jeszcze przydatny. Spokojnie wyszedł zza rogu i stanął na środku korytarza patrząc pogardliwie na armatę.
Nagle ogromna kula wyskoczyła z lufy lecąc prosto na niego. Padł na podłogę i nakrył głowę rękoma. Ogromny huk i kłęby dymu , były efektem wystrzału. Jim wstał i ruszył w kierunku drzwi , które jeszcze przed chwilą tam stały. Przeszedł przez zgliszcza i wszedł do obszernego , niemal pustego pomieszczenia. Na samym środku stała mała kolumna okryta szklaną kopułą. Chciał się do niej zbliżyć , ale kolejny atak szczepionki przeszył jego ciało. Wszystko zaczynało się rozmazywać , świat szalał wirując dookoła.
Przykro mi , ale muszę cię zabić - usłyszał głos za plecami , który wytrącił go z transu. Nie mógł pokazać słabości.
Kely ? - odwrócił się z uśmiechem na twarzy - Jak leci ?
Kely stał w miejscu trzymając w ręku zakrwawiony miecz.
Widzę , że dobrze się bawisz - wyksztusił z wściekłością.
Obcięło się co nie co - Jim wciąż się uśmiechał zanim szczepionka znów zaatakowała.
Tak bardzo chciało mu się spać , ale wszystko kręciło się dookoła. Tracił orientację nie wiedząc gdzie jest. Kely widział co się dzieje. Zauważył swoje szanse i odłożył miecz na bok. Jim wciąż był w transie , kiedy nagle poczuł potężne uderzenie w twarz. Odrzuciło go na dwa metry zanim wylądował na podłodze. Tego potrzebował , gdyż automatycznie odepchnął się rękami od podłogi i w ciągu sekundy stanął mocno na nogach. Jego spojrzenie było wręcz zabójcze. Obserwował i czekał na kolejny atak. Już po chwili się doczekał. Kely przypłacil to serią ciosów zadanych w brzuch. To go nie zniechęcało. Próbował jeszcze kilkakrotnie , za każdym razem bez powodzenia. Ostatni cios Jima był tak silny , iż odrzucił napastnika na trzy metry. Kely wylądował obok miecza , który wcześniej odłożył na podłogę. Chwycił za rękojeść , wstał i krzycząc ruszył w kierunku Jima Kenu , który spokojnie czekał na niego. Gdy ostrze było już bliskie jego ciała , zrobił szybki unik i chwycił za rękojeść. Miecz błysnął w świetle i głowa Kely spadła tocząc się po podłodze. Jim otworzył dłonie wypuszczając miecz i podszedł do kolumny.
Co za uparciuch - wyszeptał. Gwałtowny atak szarpnął tak jego ciałem, iż było to nie do zniesienia.
Przewrócił się na szklaną kopułę , która pękła jak krucha skorupka. Jego dłoń dotknęła okrągłego , czerwonego klawisza. Osuwał się po kolumnie. Słyszał kroki na schodach. Wiedział , że idą po niego. Byli jeszcze daleko. Już nikt nie mógł go uwięzić. Patrzył w kierunku szklanej ściany. Niebo robiło się piękniejsze , słońce świeciło jaśniej. Szkoda , że już więcej nie ujrzy wschodzącego słońca. Zwłaszcza teraz , kiedy widzi jakie naprawdę jest piękne. Nagle niebo się wzburzyło. Chmury zaczęły się kłębić w błyskawicznym tempie. Ogromna burza podążała w ich kierunku. Ktoś wbiegał po schodach. Wtem powietrze wypchało szyby i nastąpiła eksplozja. Dźwięk tłuczonego szkła otoczył wszystko , ale Jim był już nieprzytomny. Wciąż żył , ale nie miał siły już walczyć. Dziwny dźwięk nie pozwalał mu odejść w spokoju. Ostatnia rzecz, z którą miał się pożegnać. Z ogromnym wysiłkiem , po raz ostatni , uniósł lekko powieki. Stworzenie, o którym opowiadał Motis siedziało tuż przy jego twarzy. Nagle wzbiło się w powietrze i odleciało przez rozbitą ścianę. Było wolne , jak przyjaciel opowiadał. Było wolne. Zamknął oczy. Wiedział co to znaczy. To koniec cierpienia. Białe światło go wołało. On się wznosił. I nagle ból go atakuje. Krztusi się , dusi , nie może oddychać. Jest zimno i mrocznie. Nie wie co się dzieje. Słyszy głosy. Są bardzo nieczyste , ale już rozumie. Już wie co wołają.
Zostań z nami Leon - słyszy - Dobrze , dobrze . Otwórz oczy. Popatrz na mnie.
Nie chce słyszeć , chce spokoju. Było dobrze. Chce wrócić spowrotem , ale coś mu nie pozwala.
Leon ! Leon ! - wciąż słyszy.
Przestaje się krztusić. Już może oddychać. Podnosi powieki. Widzi niewyraźnie. Potrzebuje chwili. Już dobrze. To twarz człowieka w masce lekarskiej.
Wszystko jest w porządku - mówi - Myśleliśmy , że już się nie obudzisz. Twoja żona jest tutaj.
Tak. To moja żona - przytakuje z trudem.
Już pamięta. Już rozumie. Już wie co ma robić by ją kochać wiecznie. Widzi twarz kobiety. Jest piękna , tak długo śnił o niej.
Leon kochanie , dobrze że wróciłeś. Teraz już wszystko będzie dobrze.
Tak będzie. Już jego w tym głowa.

Jesteśmy tym co kreujemy.

Wszyscy mamy wpływ na wszystko
Tworzymy świat jakim jest dzisiaj
Szukamy balansu pomiędzy dobrem a złem
Jesteśmy potrzebni do jego istnienia
Jesteśmy potrzebni do wzajemnej egzystencji
On nas potrzebuje, tak samo jak my jego
On, ten który przyjdzie
DLACZEGO...


Przeżył trzydzieści trzy lata. Zrobił w tym czasie prawie wszystko , ale dzisiaj chciał przechytrzyć najwyższego podpisując pakt z diabłem. Człowiek który dziś zamknął swą duszę w butelce myślał , że jest bogiem.
Jego życie było piękne , dokładnie takie jakiego chciał. Zaplanował swój powrót , wybrał życie wieczne za niewielką cenę.
Przyglądał się małej , metalowej ampułce. Przyglądał się swojej zapłacie. Nie będzie już odwrotu. Może jeszcze się rozmyślić , to jego ostatnia szansa zanim zostanie uwięziony w swym podwójnym życiu i straci swój balans między dobrem i złem. Musiał się zabezpieczyć , aby nie oszaleć. Nie może pamiętać o swych dokonaniach , by nie stracić sensu tego wynalazku.
Włożył ampułkę do szkatułki , która miała przechowywać jego duszę i zamknął ją ostrożnie. Wie co robić dalej. Jego długi sen dał mu wszystkie odpowiedzi. Wie komu się przekazać , jest ktoś komu może na tyle zaufać. Gdyby tylko zdawał sobie sprawę z poświęceń jakich dokonają by jego plan był skuteczny , by mógł znowu istnieć.
Ludzie od lat pracowali nad podróżą w czasie. Głupcy nic nie rozumieli , jak zwykle pominęli to co najważniejsze , a raczej zepchnęli to na drugi plan.
To my tworzymy świat , który nas otacza.
Złapał za szkatułkę i wyszedł ze swego laboratorium. Opuścił , wysoki szklany budynek i przeszedł na drugą stronę jezdni. Zatrzymał się na moment , by jeszcze raz obejrzeć świat , który stworzy. Był piękny , może czegoś brakowało , ale za kilka pokoleń , któż będzie o tym pamiętał.
Obrócił się za siebie i wszedł do restauracji , gdzie był umówiony.
Dzień dobry - powitał go wysoki kelner - pan Johanson już na pana czeka - dodał i wskazał drogę do stolika.
Johanson siedział przy wspaniale zastawionym stole. Nie jadł , tylko czekał , aż jego gospodarz usiądzie i znów będą mogli porozmawiać w cztery oczy.
Leon Dowell usiadł i spojrzał na Johaima Johansona ze szczerym uśmiechem.
Cieszę się , że cię widzę - oznajmił.
Witaj - przemówił Johaim - Co mogę dla ciebie zrobić ?
Niewiele przyjacielu , lecz tylko tobie mogę w tej chwili zaufać. Mój syn jest za młody , zbyt nieodpowiedzialny , nie mogę mu dać tego co chcę przekazać tobie, lecz ty możesz to zrobić , gdyby mnie zabrakło.
Odkąd się obudziłeś jesteś jakiś inny , dziwnie się zachowujesz. Czy wszystko w porządku ?
Tak wszystko w porządku , poprostu cieszę się życiem , jest takie wspaniałe.
Johaim patrzył z troską na swego przyjaciela.
Wszystko co jest w tej szkatułce - położył ją na stole - pomoże mi przeżyć i zobaczyć to co mi się śniło , ale najistotniejsze jest to , że będę mógł wrócić , by to wszystko zmienić , jeżeli mam rację.
Nie za bardzo cię rozumiem , wytłumacz mi to powoli.
Nie musisz rozumieć drogi Johaimie , dostarcz ją tylko do mojego syna. Ty wiesz jak ją ukryć , ja nie chcę się rozmyślić. Czasami mój rozum szaleje i tracę swą stateczność , dokonałem czegoś co przechodzi ludzkie pojęcie i chcę by mój plan został wykonany.
Złapał się za głowę i skrzywił zamykając oczy. Johaim widział , że przyjaciel cierpi, lecz po tej rozmowie nie wiedział jak pomóc.
Mój syn to zrozumie - mówił krzywiąc twarz - wszystkie informacje jakich potrzebuje są zawartością tej małej szkatułki. Obaj wiemy , że ty mnie przeżyjesz , daj mu to po mojej śmierci.
Przecież mówiłeś , że już się tym zająłeś - oburzył się Johanson.
Rak mózgu , to jeszcze nie uleczalna choroba , ale jeżeli przekażesz tą szkatułkę zapewnisz mi życie wieczne.
Powiedziałeś Sarze ? - zapytał Johanson.
Nie mogę jej tego zrobić.
Ona musi wiedzieć.
Dlaczego ? Dała mi najlepsze chwile mojego życia. Wiem , że do niej wrócę nawet jak odejdę. Teraz chcę być tylko z nią , chcę znowu być w raju , bo ten czas liczy się najbardziej.
Spojrzał w oczy Johaima.
Może kiedyś mnie zrozumiesz. Wybacz , ale muszę odejść , mam plany wakacyjne , które na mnie czekają - szczerze się uśmiechnął.
Wstał i odszedł od stolika. Johaim wziął szkatułkę w swe ogromne dłonie i mocno ją ścisnął.
Dobrze przyjacielu , zrobię jak prosiłeś.
Leon Dowell wyszedł przed restaurację i był w trakcie przekraczania jezdni kiedy ból głowy zmusił go do przymknięcia oczu. Zatrzymał się na samym środku ulicy, kiedy samochód słoneczny uderzył w niego z bardzo dużą siłą. Po długim locie jego ciało mocno uderzyło o ulicę.
Kierowca wybiegł ze swego pojazdu , lecz było już za późno. Leon Dowell nie żył. Gdyby wiedział wcześniej zaufał by Bogu. Teraz musiał wrócić do bólu i walki , taka była cena za jego nadzieje.

ROZDZIAŁ 9
MENTOR



Stary Serafin Dowell leżał w swym szerokim łożu. Wiedział , że nadchodzi koniec , lecz wciąż czekał na syna. Musiał się z nim pożegnać , zanim zejdzie z tego świata. Musiał mu o czymś przypomnieć.
Drzwi sypialni Serafina powoli się otworzyły. Do pomieszczenia wszedł szpakowaty mężczyzna po pięćdziesiątce.
Lukas ? - z trudem wyszeptał chory starzec.
Ojcze ? Wzywałeś mnie ?
Usiądź.
Syn spełnił prośbę ojca i spoczął przy chorym.
Nadszedł czas - oznajmił ojciec - Pamiętasz co mi obiecałeś ?
Syn spojrzał ojcu w oczy z wyrzutem.
Nie mogę - spuścił głowę.
Zaufaj mi , zaufaj. Wszystko co ci opowiedziałem jest prawdą. Tylko w ten sposób uwolnisz ich dusze. Nadszedł czas i na mnie , lecz mnie nie opłakuj. Ja zawsze będę wolny.
Serafin zamykał powoli oczy , Lukas chwycił jego dłoń , która w końcu opadła bezwładnie na delikatne prześcieradło jego łoża. Łzy spłynęły po policzkach syna.
Opuścił sypialnię w goryczy , zszedł po schodach i wyszedł z villi ojca. Wsiadł do czerwonego ślizgacza i ruszył na zebranie rady na , które był już spóźniony. Już po kilku minutach znalazł się na miejscu. Dwadzieścia trzy osoby o różnych twarzach niecierpliwie czekały na przybycie ostatniego członka.
Lukas wszedł do obszernego pomieszczenia , podszedł do pustego krzesła , które czekało na niego i spojrzał na mężczyzn siedzących przy ogromnym , okrągłym stole.
Przed kilkoma minutami , mój ojciec nas opuścił.
W sali narad zapanowała kompletna cisza. Wszyscy zebrani patrzyli na niego z głębokim współczuciem.
W związku z czym mam do was dwie prośby- kontynuował - Czas bym i ja odpoczął od zmartwień Nieba. Chcę spokojnej starości , chcę przejść na spoczynek.
Szepty zakłóciły harmonijną ciszę.
Wiem , że to nagła decyzja , ale mam kogoś , kto wypełni moje miejsce.
To ponownie uciszyło zgromadzonych. Czekali z niecierpliwością na wytłumaczenie.
Według prawa , posiadam przywilej nadania synowi funkcji.
Nikt z tego już dawno nie korzystał - zaprotestował tęgi Zanox siedzący na przeciw Lukasa.
Czy Anex nie jest za młody , by objąć twoją pozycję ? - zapytał brodaty Samuel.
Anex jest silną osobą - Lukas ponownie zabrał głos - Testy psychiczne potwierdzą to. W zamian za waszą wyrozumiałość chcę przekazać coś w wasze ręce.
Podszedł do drzwi i chwycił za klamkę. Do pomieszczenia rady wszedł młody Aven Howard. Trzymał w dłoniach metalową szkatułkę , którą Lukas odebrał dziękując mu za przysługę , po czym go odprawił.
To metalowe pudełko - spojrzał na szkatułkę - zawiera ostatni projekt Leona Dowella.
Twarze członków rady wyraziły głębokie zdumienie.
Mój ojciec , Serafin Dowell przekazał mi ją tuż przed śmiercią. Jego ostatnim życzeniem , było abym oddał ją w wasze ręce.
Położył przedmiot na stole i spojrzał na najlepszego , znanego mu naukowca.
Earl będzie wiedział co z tym zrobić.
Ten niesamowity dar zrobił wrażenie na wszystkich z wyjątkiem Kola Johansona , który jak zwykle obserwował wszystko w milczeniu.
A teraz wybaczcie , ale już czas na mnie - Lukas Dowell dumnie , lecz ze smutkiem opuszczał świat iluzji kontroli. Dzisiaj zrozumiał , że istnieje siła potężniejsza od niej.

*

Było późno. Max Richardson i Rupert Law wciąż krzątali się po laboratorium. Czekali na doktora Earla Nissa. Wiedzieli dokąd się udał , jak również wiedzieli , że będzie zadowolony z ich nowego odkrycia. Dzisiaj zrobili kolejny krok w swej kilkuletniej pracy. Byli blisko zrozumienia najważniejszego ludzkiego organu.
Panowie ! - głos Earla przerwał ich pracę - Mam coś , co ucieszy was tak samo jak mnie.
Czołowy członek wydziału naukowego stał u progu drzwi laboratorium , uśmiechając się jak nigdy przedtem. Podszedł do jednego ze stołów , by na jego samym środku delikatnie położyć małą , metalową szkatułkę.
Max ! Rupert !
Uczniowie zbliżyli się.
Zasługujecie , by dzielić ze mną tą chwilę.
Wcisnął dwa klawisze umieszczone na bocznych ścianach szkatułki i podniósł wieko. Spojrzeli do wnętrza , lecz ujrzeli tylko platynową dyskietkę oraz małą , metalową ampułkę. Naukowiec pośpiesznie złapał za dyskietkę i wręczył ją uczniowi.
Rupert , sprawdź co na tym jest.
Rupert natychmiast się tym zajął. Earl delikatnie wyciągnął ampułkę przyglądając się jej z fascynacją.
Doktorze...doktorze ! - w końcu krzyknął Rupert Law.
Earl obrócił głowę w jego stronę i podszedł do komputera.
Projekt Kenu - wyszeptał patrząc na monitor , przedstawiający szczegółowy schemat inkubatora Dowella.
Ale gość miał łeb - stwierdził Max.
Umiał rysować linie pomiędzy prostym , a skomplikowanym i stawiał na niej kropki - wyjaśniał doktor wciąż wpatrując się w ekran monitora.
Co robił ? - skrzywił się Max wyrażając niezrozumienie.
To znaczy - Earl spojrzał na ucznia z uśmiechem - że jeszcze nieraz was zadziwi. - zamyślił się przez chwilę , po czym oznajmił - Od dzisiaj to będzie nasz jedyny projekt. Wszystko inne odkładamy na bok. Chyba nie jesteście zmęczeni?
Skądże doktorze. - zapewnił Rupert.
No i pamiętajcie , nikomu ani słowa.

*

Earl Niss spieszył do pokoju narad. Był podekscytowany nowym odkryciem lecz były pewne reguły do których musiał się stosować. Gwałtownie otworzył drzwi pokoju i stanął przed oczekującymi na niego członkami. Na miejscu Lukasa siedział jego syn Anex Dowell. Młody , ufny, nie stanowił problemu dla Earla , który musiał stawić czoło wymagającym mędrcom tego świata.
Więc co jest tak pilne ? - niski , dobrze zbudowany Lee przerwał trwającą ciszę.
To ! - krótko odpowiedział Niss unosząc metalową ampułkę przed siebie.
Co to jest ? - zapytał brodaty Samuel.
Trzymam w ręku pierwszy owoc projektu Kenu.
Na sali zapanował rumor. Wszyscy z obecnych , prócz Anexa , słyszeli o projekcie , lecz nikt nie miał najmniejszego pojęcia czego on dotyczył. Tylko Kol Johanson milczał przyglądając się obiektowi fascynacji pozostałych.
Opowiedz nam o tym - poprosił spokojnym , lecz donośnym głosem.
Niss uśmiechnął się triumfująco.
Szkatułka , którą otrzymałem zawierała dysk oraz ową ampułkę - wskazał mały metalowy obiekt , który leżał na stole tuż przed nim - Dysk zawiera wiele przydatnych nam informacji. Posiada on szczegółowy schemat budowy inkubatora bardzo zbliżonego do wnętrza kobiety. Jest to wspaniały , niespotykany dotychczas symulator.
Wszyscy słuchali jego przemówienia , cierpliwie czekając dokąd to ich zaprowadzi.
To tylko wstęp do jego najlepszego dotychczas odkrycia - kontynuował - Panowie ! - dumnie spojrzał na zgromadzonych - Jesteśmy w stanie wyprodukować nową , wytrzymalszą , silniejszą , mądrzejszą , po prostu wspaniałą ludzką rasę.
Wyprodukować - powtórzył pucowaty Troy.
Tak - przytaknął z uśmiechem Earl.
Skoro to tak wspaniały projekt , dlaczego Leon sam go nie wykorzystał?
Być może nie miał czasu , może coś innego stało na przeszkodzie...
Co na przykład ? - wciąż atakował Troy.
Earlowi zabrakło słów przez chwilę. Starał się wytłumaczyć to w rozsądny sposób , lecz czas go naglił i tylko niepotrzebne informacje kłębiły się w jego głowie. Zależało mu na aprobacie Troya , zarówno jak reszty.
Dajmy mu skończyć - Kol wtrącił spokojnie - To pewnie nie wszystko. Prawda? - spojrzał na naukowca.
Nie. To nie wszystko - stanowczo oznajmił Earl.
Więc proszę , kontynułuj.
Organizm rozwija się błyskawicznie. Oryginalny projekt posiada pięcioletni program. To znaczy , że w ciągu pięciu lat osobnik osiągnie wiek dojrzały , aby pozostać w tej samej postaci przez około wieku.
I co się z nim dzieje później ? - zapytał Samuel.
Niestety umiera.
I co w tym nadzwyczajnego ? - zadrwił brodacz.
Czy nie widzicie jak świat zmienia się dookoła was ? - zapytał doktor - Każde pokolenie musi być silniejsze by przetrwać we wszechświecie. Nawet wy już się boicie. Wszyscy wiecie czego się boicie. Boicie się starości , kiedy nawet lekkie przeziębienie jest jak atak najgroźniejszego wirusa. Złamanie może być ...
Rozumiemy - przerwał Faron.
Bardzo się cieszę...
I właśnie dlatego sądzę , iż projekt powinien być usunięty raz na zawsze - dokończył Moris bawiąc się kosmykiem swych kręconych włosów.
Jak to ? Czy nie widzicie szansy jaką zostawił nam Leon ?
Szansy na co ? - siwy Albert zabrał głos - Na wycięcie części naszej ewolucji ? Leon wiedział co robi ukrywając projekt Kenu zdala od światła dziennego. Eksperymenty biologiczne nigdy nie dały nam nic dobrego. Ządam usunięcia projektu.
Muszę się z tym zgodzić - oświadczył Mikos.
Niestety ma rację - dołączył Zusto.
I tak dołączyła reszta rady , niwecząc w ten sposób ambitne plany Earla Nissa. Tylko Kol Johanson milczał przyglądając się ampułce , która wciąż leżała na stole tuż przed Nissem.

*

Drzwi laboratorium otworzyły się z hukiem. Do środka wszedł wściekły naukowiec.
Jak mogą tego nie widzieć ! - krzyknął ze wściekłością uderzając w stół pięścią.
Uczniowie przyglądali się swojemu mistrzowi. Nie byli przerażeni , wyglądali raczej na zadowolonych.
Wspaniały organizm , dzięki któremu moglibyśmy sięgnąć niebios , innych planet , nic nie miało by granic - podniósł głos patrząc na stół jakby mówił sam do siebie , kiedy powoli obrócił głowę w ich kierunku.
Chcą bym wymazał wszystkie dane na ten temat - dodał spokojnie.
Richardson uśmiechnął się delikatnie.
Mamy dla pana prezent doktorze.
Odwrócił się i przeszedł do starej , nie używanej już części laboratorium. Earl podążył za nim. Richardson podszedł do parawanu o sporych rozmiarach i jednym ruchem ręki go przewrócił. Ten runął na podłogę unosząc pyłki kurzu w powietrze.
Oczy Earla Nissa zabłysły. Był zaskoczony jak jeszcze nigdy w życiu. Powoli zbliżał się do czegoś co wyglądało jak gumowy słoik o wysokości metra , otoczony aparaturą kontrolującą , pełną magicznych światełek. Nad owym słojem wisiało coś co przypominało duży wentylator.
Wszystko jest podłączone do sieci - oznajmił Max.
Czy można to powstrzymać po uruchomieniu ? - Earl dotykał delikatnie ścianek ogromnego słoja.
Po uruchomieniu pobiera taką ilość mocy , że nawet po wyłączeniu go z sieci , organizm jest w stanie sam się utrzymać przy życiu.
Zupełnie jak Dowell to zaplanował - wyszeptał Niss.
Brakuje tylko ostatniego elementu - Rupert spojrzał na swego mistrza , który natychmiastowo odwrócił się w jego stronę i wyciągnął małą ampułkę z kieszeni swej żółtej marynarki. Dokładnie się jej przyjrzał.
A jeżeli stracimy kontrolę nad organizmem ?
Przecież możemy zbudować nowy - uspokajał Rupert. - Wyregulujemy mu odpowiednio poziom inteligencji , siły , proces starzenia ... To będzie eksperyment.
Niss wciąż przyglądał się małemu , metalowemu objektowi.
Chcę wiedzieć , co drogi Leon dla nas przygotował - oznajmił i przekazał przedmiot Rupertowi.
Uczeń odebrał go i z zapałem podszedł do słoja , by umieścić go w dokładnie dopasowanym metalowym dołku znajdującym się w górnej części słoja. Owy dołek posiadał mały otwór , przez który miała zostać wystrzelona zawartość ampułki. Dumny doktor z niecierpliwością oglądał swych protegowanych , którzy łączyli duży wentylator ze słojem, rurą zawierającą specjalistyczny tłok , który miał pomóc w początkowej fazie procesu kreowania. Po skończeniu uczniowie usiedli przy aparaturze i sprawdzili sprzęt po raz ostatni , po czym Max wcisnął kilka klawiszy i wszyscy oglądali jak słój wypełnia się płynem. Był już prawie pełny , kiedy wszystko się zatrzymało. Max Richardson i Rupert Law wstali z wygodnych foteli i obrócili się w kierunku swego nauczyciela , który oglądał przygotowania z dystansu. Earl Niss czekał długo na ten moment. Został już tylko jeden krok, by świat w którym żyje zmienił się na zawsze. Spokojnie podszedł do aparatury i wcisnął ostatni klawisz , który powoli zapadł się pod jego palcem. Trójka wsłuchiwała się w serię leniwych , głuchych powtarzających się dźwięków , które przyśpieszały z każdą sekundą , aż w końcu zmieniły się w jedno , jednostajne , niekończące się wycie. Swiatła zgasły na krótko , po to by powtórnie się zapalić i jeszcze raz zgasnąć. Wciąż słyszeli przerażające wycie , kiedy oślepiająca wiązka światła przebiegła po rurze łączącej wentylator ze słojem i uderzyła z niewyobrażalną siłą w gumowy inkubator. Swiatło oślepiło świadków zasłonili oczy , choć tak bardzo chcieli to zobaczyć. Swietlista siła uwolniła ducha , który tak długo czekał by wypełnić swoje przeznaczenie. Zawartość ampułki utonęła w płynie , który rozpoczął produkcję mikroorganizmów , pokrywając ścianki słoja , zasłaniając widok trzem zdumionym naukowcom.
Rany boskie - powiedział Rupert spoglądając na Maxa , który wciąż stał osłupiały z otwartymi ustami.
Swiatła ponownie się zapaliły.
Panowie ! - podniósł głos Earl - Teraz wszystko musimy trzymać w głębokiej tajemnicy. Rada zniszczyłaby nasz projekt gdyby się o nim dowiedziała - zamyślił się przez chwilę - No ! Wystarczająco emocji jak na jeden dzień - gwałtownie się uśmiechnął - On nas nie potrzebuje - wskazał wzrokiem inkubator - Myślę , że czas odpocząć. Co myślicie chłopaki ?
Uczniowie przytakująco kiwnęli głowami i wszyscy powoli ruszyli w stronę wyjścia. Jeszcze kilkakrotnie obejrzęli się za siebie , jakby niewierząc w to czego doświadczyli , zanim metalowe drzwi zasunęły się za nimi i zapadła cisza.

*

Kol Johanson siedział w swym wygodnym fotelu. Jego długie , czarne włosy spływały po zimnych policzkach. Wzrok miał zwrócony w kierunku okna , za którym rozciągały się błękitne fale bez końca. W ręku obracał dwie metalowe kule , ocierały się o siebie tworząc piękny , delikatny dźwięk. Kule obracały się szybko , choć napędzająca je dłoń wyglądała na rozluźnioną.
Zadzwonił telefon. Kol czekał przez chwilę zanim gwałtownie zatrzymał kule zaciskając dłoń. Miły , stabilny dźwięk zniknął. Wstał i podszedł do telefonu stojącego na antycznej komodzie.
Tak ? - łagodnie zapytał - Oczywiście - przytaknął po chwili - Do zobaczenia - odłożył słuchawkę.
Otworzył małą , zieloną szkatułkę stojącą przy telefonie i delikatnie umieścił w niej kule , po czym zamknął szkatułkę i bez pośpiechu opuścił swój przytulny dom , który po przemalowaniu na kolor niebieski , wyglądał jakby był zbudowany z klocków.
Kol Johanson był bardzo spokojnym , cichym, wręcz nudnym człowiekiem , wszyscy jednak mieli powody by liczyć się z jego zdaniem. Pochodził z rodziny największych wojowników w historii istnienia świata. Dane mu były tajemnice potęgi umysłu i ciała. Był śmiertelną , lecz już nieco zaśniedziałą bronią. Był kim był , tylko dlatego iż urodził się w takiej rodzinie , a nie innej , lecz nie uważał się za nikogo specjalnego. Jego tak szanowana rodzina została wybrana , by pilnować granic Nieba. On nie mógł się od tego odwrócić tak jak Lukas. On był wybrany , by pełnić tą funkcję już od dnia narodzin i honor nie pozwoliłby mu na prostą rezygnację. Był znudzony życiem i nie chciał następcy. Zaprzysiągł iż nie będzie miał potomka , by ten nie musiał iść po obranej przez kogoś innego drodze. On był ostatni i niepotrzebny. Ludzie nie chcieli wydostać się z Nieba. Nie znali nawet jego granic , po za którymi była pustka. Więc czego pilnować ? Wszystko traciło sens , ale nie jemu dane było sądzić o tym co potrzebne , a co nie. On był strażnikiem bez bramy do pilnowania , wiodącym pustą egzystencję.
Dochodził do młodego lasu. Szedł polną drogą , która wiodła przez gąszcz młodych drzew. Szedł równym krokiem , rozmyślając o życiu , kiedy na drogę wyszedł młody , uśmiechnięty , półnagi człowiek. Wpatrywał się w Kola swymi dużymi , brązowymi oczami , ale Kol tylko kiwnął głową i ominął przechodnia bez słowa. Chłopak także kiwnął i zniknął wśród drzew.
Johanson w końcu wyszedł z lasu i wszedł na żółtą plażę , gdzie stał jego zielony poduszkowiec. Odpalił silniki i ruszył przed siebie przedzierając się przez błękitne , pieniące się fale.

*


Earl Niss obserwował monitory kontrolujące. Nerwowo kroczył od jednego końca do drugiego końca półokrągłego stołu , na którym stała cała aparatura. Max i Rupert siedzieli w swych fotelach obserwując zachowanie nowego organizmu , który już od ponad czterech miesięcy był uwięziony w inkubatorze i teraz wyglądał jak duży brzuch pokryty naciągniętą gumą.
Niss spojrzał na zegarek.
Zaraz wrócę - oznajmił i opuścił laboratorium.
Uczniowie spojrzeli na siebie podejrzliwie.
Poddenerwowany naukowiec szedł długim korytarzem , czekał na kogoś. Zbliżył się do zakrętu kiedy wpadł na Kola Johansona.
Gdzie byłeś ?
Spokojnie - zaczął Kol - Co się stało ? Przybyłem najszybciej jak mogłem.
Chcę ci coś pokazać. Robiąc to bardzo ryzykuję , ale ...
Możesz mi zaufać - zapewnił Johanson.
Był jak zawsze opanowany. Earl przebiegł kilkakrotnie wzrokiem po ścianie.
Chodź , chciałem żebyś coś zobaczył.
Kol objął naukowca ręką i obaj weszli do laboratorium , po czym przeszli do jego starej części.
Doktorze ! - krzyknął Rupert , gdy tylko ich zobaczył - Już czas !
Earl wyrwał się spod ramienia Johansona i podbiegł do jednego z monitorów przedstawiającego ludzkie dziecko z góry. Był to widok z kamery umieszczonej w tłoku użytego w pierwszej fazie kreacji.
Podajcie mi skalpel , musimy pomóc mu się uwolnić - oznajmił Niss.
Max podał mu pośpiesznie skalpel , którym doktor naciął otwór na gumowej płaszczyźnie. Odwrócił się , spojrzał na Johansona i przycisnął skalpel mocniej przebijając gumową powłokę. Sluz zmieszany z krwią wypłynął z naciętego miejsca. Rzucił narzędzie na podłogę , wcisnął dłoń do środka w miejscu , gdzie guma została przecięta i szarpnął gwałtownie wyrywając otwór w słoju. Dziwny śluz wylał się na niego , a wraz z nim wypłynęło ludzkie dziecko , które wpadło mu prosto w dłonie.
Rany boskie jak to śmierdzi – skrzywił się Rupert.
Lekarz był oszołomiony , trzymał w ręku dziecko , którego istnienie już teraz mogło stanowić zagrożenie dla całego świata. Okryta śluzem mała , ciekawa istota patrzyła mu prosto w oczy swymi dużymi ciemnobrązowymi oczami. To było nowe , niewiarygodne przeżycie dla Earla Nissa. Wydawałoby się iż zakochał się w tym małym człowieczku.
Doktorze , doktorze - Max przerwał jego rozmyślania - Chciałem go wziąć do oczyszczenia.
Ah tak - oddał niemowlę w ręce Maxa , kiedy Rupert zbliżył się do nich i jednym ruchem skalpela z zimną krwią przeciął pępowinę , która wciąż łączyła ludzkie dziecko z inkubatorem.
Earl spojrzał na niego z obawą po czym złapał Maxa za ramię.
Dobrze się nim zajmij.
Oczywiście doktorze.
Odwrócił się do Kola , który wciąż stał w tym samym miejscu. Podpierając twarz ręką , lekko się uśmiechnął. Earl wyglądał tak , jakby to on przed chwilą opuścił inkubator. Podszedł do Kola i spojrzał mu w oczy. Był zakłopotany.
Wiesz co się właśnie stało ?
Zostałeś ojcem ? - roześmiał się Kol.
Wiesz , że to projekt Kenu - oznajmił Earl , którego wcale to nie bawiło.
Kol spoważniał i położył dłoń na oślizłym ramieniu kolegi.
Dla mnie to nie ma znaczenia. Ja byłem świadkiem narodzin ludzkiego niemowlęcia , to wszystko. Nie wiem tylko dlaczego miałem ten zaszczyt.
Earl wachał się przez chwilę , aż w końcu wykrztusił.
To nie ja zostałem dzisiaj ojcem , lecz ty Kol.
Te słowa przeraziły Johansona.
Jesteś jedynym , który może go ukryć przed radą - wyjaśniał Niss - Wiesz , że prędzej czy później , ktoś się o nim dowie jeśli tu zostanie.
Johanson spuścił głowę szukając w myślach właściwego rozwiązania.
Słyszałeś co powiedzieli. Będą chcieli go zlikwidować zanim przekształci się w dorosłego osobnika. Proszę cię Kol , proszę.
Kol otworzył usta , kiedy Max gwałtownie wcisnął noworodka w jego wielkie dłonie. Olbrzymi mężczyzna spojrzał w ogromne ciemne oczy dziecka i zanim zamknął usta wykrztusił jeszcze jedno słowo.
Dobrze.
Rupert pośpiesznie nakrył malca małym , brązowym kocykiem.
Johanson wciąż patrzył w ogromne oczy malucha. Earl powoli odprowadzał go w kierunku wyjścia.
Mam tylko jedną prośbę.
Tak ? - Kol spojrzał na przyjaciela.
Pozwól , że odwiedzę go raz na jakiś czas.
Oczywiście - poklepał go po ramieniu i odwrócił się by za moment zniknąć za zakrętem korytarza.


*



Dzień się kończył , zapadała noc. Dobrze zbudowany , poważny mężczyzna o długich , czarnych włosach siedział w swym fotelu , kryjąc się poza niebieskimi murami swojej małej twierdzy. Trzymał w rękach cud. Małego człowieka , który wciąż patrzył mężczyźnie w oczy , jakby szukał konekcji ze swym nowym ojcem.
Swiat jest szalony - łagodnie oznajmił gładząc malca po policzku - Dziś złamałem jedyną zasadę , na której kiedykolwiek mi zależało ... , ale było warto - uśmiechnął się - Upewnię się by było warto - dodał i delikatnie ucałował swego syna w czoło.


*



Siedział w swym bujanym fotelu na werandzie swego domu. Obracał dwie metalowe kule w swej olbrzymiej dłoni. Przyjemny dźwięk towarzyszył jego myślom.
Tato ! Tato ! - zawołał mały chłopiec o ciemnych włosach.
Kol spojrzał na syna. Uśmiechnięty , wesoły chłopiec był mniej więcej w wieku sześciu lat , tak przynajmniej wyglądał choć było to dalekie od prawdy. Cieszył się każdą chwilą swego dzieciństwa , jakby wiedział iż ucieka mu ono w błyskawicznym tempie. I choć bóle kości co noc przerywały mu sen , już nie narzekał , nie płakał , tylko czekał by znów ucieszyć się kolejnym dniem.
Ojciec zatrzymał kule i miły dźwięk powoli zgasł.
Jakiś pan do nas idzie - chłopiec wskazał ręką leśną drogę, z której powoli wyłoniła się smukła postać w czarnym garniturze.
Johanson wstał i wyszedł gościowi naprzeciw. Zszedł ze wzgórka i wyciągnął dłoń.
Witaj Earl - powiedział spokojnie.
Witaj - Doktor Earl Niss uścisnął dłoń gospodarza , uśmiechnął się i spojrzał na chłopca , który zaraz zajął się zabawą. Biegnąc po polanie przewracał się , wstawał , po czym wykonywał serię różnego rodzaju figur , które trochę przypominały figury taneczne i znowu zaczynał biec.
Więc jaki jest powód twojej wizyty- gospodarz przerwał obserwacje gościa.
Powiedziałeś , że będę mógł go czasami odwiedzać.
Rada pozwoliła ci wziąć poduszkowiec ?
Nie musieli , mam własny. Coś co moi protegowani złożyli na boku.
Kol spojrzał na niego surowo.
Masz zbyt dużo tajemnic.
I ty mi to mówisz ? - szyderczo roześmiał się doktor - Posiadacz największych tajemnic Nieba zarzuca mi nieprawdomówność.
Mówię poważnie Earl.
No co ty ? Chyba nikomu nie powiesz ?
Nie , nie powiem , ale nie chcę być tym , który będzie cię musiał powstrzymać.
Niss położył dłoń na ramieniu Johansona i popatrzył mu w oczy.
Nie martw się , nie będziesz ... To jak ma na imię ?
Kto ?
Mały , jak dałeś mu na imię ?
Jim , jeżeli przyszedłeś po niego...
Nie Kol , nie przyszedłem po niego. Nie jestem osobą , która daje i odbiera. Jestem osobą , która daje raz po to , żeby dać jeszcze więcej.
Nie za bardzo cię rozumiem.
Nie spieszmy się , dojdziemy do tego. Choć przejdziemy się przyjacielu.
Johanson nie odmówił i powoli ruszyli w stronę plaży.
Bardzo dużo się o nim dowiedziałem - kontynuował doktor - Rozwija się sześć razy szybciej , uczy dwadzieścia sześć przecinek dziesięć razy szybciej od przeciętnej osoby , regeneruje się w błyskawicznym tempie , może posiadać cały szereg specjalnych zdolności , o których nawet nikt z nas nie słyszał.
Ale wciąż jest człowiekiem.
Nie , ty jesteś człowiekiem , on jest super-człowiekiem.
Nie my będziemy wyznaczać skalę człowieczeństwu.
Czy nie jesteś czasami samotny ?
Wszyscy bywamy samotni.
Kol , Kol przyjacielu , daj spokój z filozofią , mam kogoś kto mógłby mu towarzyszyć.
Wiedziałem...
To mój prototyp. Coś niewiarygodnego , musisz go zobaczyć. Mógłby czasami odwiedzać Jima , mogliby się bawić...
Nie Earl - surowo zmarszczył brwi Kol - To się musi skończyć.
Przyjacielu , mam nadzieję , że się nie wściekniesz jeżeli ci powiem , że na to już trochę za późno. Widzisz , mój syn przyjechał tutaj ze mną i myślę , że już się spotkali.
Johansona ogarnęła wściekłość , gwałtownie zawrócił i ruszył w kierunku polany , gdzie jeszcze przed chwilą widział swego syna.
Teraz dwójka chłopców wykonywała podobną rutynę. Wybiegali sobie naprzeciw , przerywali bieg w tym samym czasie robiąc koziołka , po czym przechodzili w dziwny trans taneczny.
Gospodarz przyglądał się ruchom nieco mniejszego , młodszego chłopczyka , który nie zawsze nadążał za Jimem , kiedy głos Nissa przerwał jego rozmyślania.
Ma na imię Kely.
Kiedy go stąd zabierzesz ?
Nie chcesz , żeby się bardziej poznali ?
Nie teraz. Muszę się na to przygotować , ale możesz go tutaj przywozić.
Dzięki Kol...
Samego. Ty już nie jesteś tu mile widziany.
Earl Niss spuścił głowę , Johanson oddalał się w kierunku swego domu.
Kely ! Chodź , musimy już iść - podniósł głos , by chłopiec mógł go usłyszeć.
Chłopiec natychmiast przerwał swój taniec i podbiegł do doktora. Jim stał w milczeniu patrząc jak nowy przyjaciel znika w młodym lesie , kiedy poczuł dłoń ojca na swym małym ramieniu.
Nie martw się. Jeszcze tu przyjedzie.
Lecz Jim wciąż patrzył w to samo miejsce , jakby czekał na bardzo szybki powrót rówieśnika.



*



Earl Niss wszedł do laboratorium , wyglądał triumfująco. Był szczęśliwy jak nigdy dotąd.
Rupert ! Max ! - wołał ściągając marynarkę.
Max Richardson wyłonił się powoli ze starej części laboratorium. Lekko przekręcone okulary pasowały do rozczochranej fryzury co świadczyło o właśnie przerwanej drzemce.
Czegoś się dowiedzieliście ? - zapytał doktor.
Aven Howard przeprowadził się na zachodnią półkulę i otworzył małą fabryczkę ślizgaczy. Nazywa ją LuckyFeet.
Dzieci ?
Zadnych.
Więc wszystko w porządku.
Dźwięk gwałtownie otwieranych drzwi , przerwał ich rozmowę. Do środka wszedł Kol Johanson. Jego ciemny płaszcz szeroko się rozpostarł wypełniając pokój trwogą. Sięgnął ręką za plecy i błyskawicznie wyciągnął lśniący miecz samurajski robiąc pierwsze cięcie.
Naukowcy wpadli w panikę , przestraszeni , spłoszeni , zaczęli uciekać w kierunku starej części laboratorium. Johanson powoli podążał za nimi. Wszedł do ciemnego pokoju i zatrzymał się przez chwilę. Słyszał ich oddechy. Zamknął oczy i począł wymachiwać bronią. Swistowi miecza towarzyszył dźwięk zniszczenia , lecz i on zniknął już po kilku sekundach , kiedy Kol ponownie stanął w miejscu.
Dwóch wystarczy , inaczej przyjdę po wasze życia - odwrócił się i wyszedł.
Earl czekał , aż usłyszy znajomy dźwięk zamykanych drzwi. W końcu wstał i zapalił światło.
O Matko boska.
Inkubator wraz z całą aparaturą wspierającą projekt Kenu , wszystko było dosłownie pocięte na kawałki.
Jak on to zrobił ? - odezwał się Max.
A tu co się stało ? - do pokoju wszedł Rupert.
Kol się stał - wyjaśnił doktor w przygnębieniu.
Wyszedł z pokoju i podszedł do okna tuż przy wejściu. Na zewnątrz nikogo nie było. Usiadł przy najbliższym drewnianym stole i podparł się żałośnie rękami. Blat stołu rozpadł się na dwie części i runął na podłogę uwidaczniając chirurgiczne cięcie. Doktor odskoczył w ostatniej chwili lądując wraz z krzesełkiem na podłodze.
Poczekaj , jeszcze zobaczymy kto będzie wydawał rozkazy - mamrotał pod nosem powoli wstając z podłogi.


ROZDZIAŁ 10
JIM



Gdzieś w przyszłości , na części lądu , który niegdyś był nazywany Ziemią, pod kopułą , która miała ochronić ich od zagłady przesądów , żyli ludzie.
Ludzie byli na tyle zuchwali , że nazwali swój ląd Niebem. Siebie samych zaś uważali za najwyższe istoty we wszechświecie.
Człowiek , który był twórcą tego zuchwalstwa dokonał jeszcze gorszego przestępstwa. Sam wybrał drogę swojej duszy będąc zwykłym śmiertelnikiem.
Nie wiedział , że posłuży jako narzędzie planu Bożego. Nie wiedział , że będzie tylko synem czyśćca i , że utoruję drogę prawdziwemu zbawicielowi. Nie wiedział , bo nie chciał wiedzieć.
Właśnie wrócił na ląd przyszłości pod imieniem projektu , który sam wynalazł , ale jedne wynalazki pozwalają narodzić się drugim.
W radzie Nieba , składającej się z dwudziestu czterech członków , znalazł się ten , który chciał posiadać wszystko i było tylko kwestią czasu , aż zapragnie sięgnąć po władzę.



*



Piętnastoletni Jim Johanson trenował walkę wręcz w swej sali gimnastycznej , która niedawno została dobudowana do domu jego ojca Kola Johansona. Obaj mieszkali na wyspie , gdzie wychował się jego ojciec , ale czas jego dzieciństwa był znacznie krótszy od czasu jego ojca. Był inny i wiedział o tym. Jego ojciec nigdy niczego przed nim nie ukrywał , nawet tego iż nie jest jego prawdziwym ojcem. Jim był projektem stwórcy Nieba. Projektem , który już dawno przeszedł w zapomnienie i nikomu nie był już potrzebny. Rozwijał się szybciej niż inni chłopcy , był zdolniejszy , silniejszy i bardziej tajemniczy. Nie miał przyjaciół , prócz ojca oraz Kelego, który czasami go odwiedzał. Miał do tego prawo , gdyż był taki jak Jim i obaj mogli sobie pomóc. Kol Johanson nie miał zaufania do Kelego i Jim o tym wiedział. Wielokrotnie ostrzegał go przed Kely , były więc rzeczy o których z nim nie rozmawiał.
Wciąż trenował , kiedy usłyszał znajomy głos.
Jimi !
To był Kely. Dużo wyższy chłopiec o ciemnych włosach wszedł na jego salę gimnastyczną.
Dawno się nie widzieliśmy - podszedł bliżej.
Cześć. Zmieniłeś się.
Ty też wyrosłeś. Dużo witamin co ? - roześmiał się - Fajne miejsce - rozejrzał się po sali - teraz będziesz mógł mnie nauczyć o wiele więcej sztuczek. Cwiczyłem te , które pokazałeś mi ostatnim razem. Chcesz zobaczyć.
Na dzisiaj mi wystarczy Kel. Siedzę tu od rana. Wiesz jaki jest mój ojciec. Lubi jak dużo trenuję , mówi , że bardzo tego potrzebuję.
Ale nie lubi jak dzielisz się swoją wiedzą z innymi - uśmiechnął się Kely.
Daj spokój. Lepiej przejdźmy się , muszę ochłonąć , opowiesz mi co u ciebie słychać - klepnął go w ramię i opuścili salę jak starzy przyjaciele.
Wyszli na zewnątrz i zbiegli ze wzgórka, na którym stał dom. Kol Johanson siedział na werandzie w swym bujanym fotelu obracając w dłoni dwie metalowe kule. Widział jak chłopcy zbiegają w dół , lecz nie mówił ani słowa. Miał zaufanie do Jima , wiedział , że potrzebuje kolegi i musi się nauczyć ukrywania tajemnic.
Chłopcy zbiegli na dół i weszli na leśną drogę wiodącą do lasu. Między drzewami Jim zobaczył młodego człowieka , który biegł bezszelestnie przedzierając się przez gąszcze. Już przedtem go widział. Złapał Kelego za ramię w nadzieji , że odwróci jego uwagę.
To co słychać ?
Kolega odwrócił się w jego stronę i lekko uśmiechnął.
Wszystko prawie w porządku.
No a skąd to prawie ?
Kely spoważniał.
Jest nas tylko dwóch. Mój ojciec się boi , że mnie utraci tak samo jak twój.
Jim kiwnął głową.
Mam dosyć ukrywania się , mam dosyć tego , że jestem inny. Ty nie ? - zapytał Kely.
Takie jest nasze przeznaczenie. Przybyliśmy tu dla jakiejś przyczyny.
Ah przestań z tymi bzdurami - oburzył się - Ja nie chcę żyć dla przyczyny , a tymczasem mój ojciec , ciągle mi przypomina , że jak długo istnieje rada , tak długo jesteśmy w niebezpieczeństwie. Najlepiej byłoby ich zabić - w jego oczach ukazała się wściekłość to zmartwiło młodego Jima.
Nie możesz tak myśleć. Dzięki radzie istnieje ten świat.
Swiat , w którym musimy się ukrywać.
Kiedyś będą na nas gotowi. Wtedy im się pokażemy.
Kiedyś !? Mamy do życia tylko sto lat. Ile chcesz czekać ? Albo my albo oni , ktoś musi zginąć i to do nas należy ten wybór.
Gdyby mój ojciec cię słyszał...
Twój ojciec jest jednym z nich.
A twój to niby nie ?
Mój chce zniszczyć radę by dać życie takim istnieniom jak my , a co twój potężny ojczulek zamierza zrobić ?
To zdenerwowało Jima tak mocno iż bez zastanowienia uderzył Kelego w twarz z taką siłą iż ten oderwał się stopami od leśnego podłoża i po długim locie wylądował na ziemi. Powoli się podniósł i spojrzał na Jima.
Teraz i ty jesteś przeciwko mnie.
Jim odwrócił się i począł iść w kierunku swego domu.
Pomyśl o tym , albo my , albo oni ! - słyszał za plecami.
Tak , czasami też tak myślał , ale wierzył ojcu , bo on był najmądrzejszą osobą jaką znał , choć był tylko zwykłym człowiekiem. Wchodził na wzgórek , był zły na siebie , nie chciał uderzyć kolegi , ale sam się o to prosił. Zazwyczaj zajmował swój umysł czymś innym , ale teraz wciąż słyszał "albo my , albo oni ".
Kol Johanson popatrzył na syna , który wyraźnie wyglądał na zdenerwowanego.
Co się stało ? - zapytał.
Nic takiego. Kely wpada w paranoję. Myśli , że rada chce go zniszczyć.
Ojciec pokiwał głową.
To wpływ Earla. Chce zbuntować syna , by posłużyć się nim jak narzędziem.
Czy aby napewno ? Przecież gdyby rada dowiedziała się o naszym istnieniu , napewno rozkazali by nas zlikwidować.
Rada Nieba nie zajmuje się zabijaniem synu , już ci to tłumaczyłem. Zawsze staramy się znaleźć inne rozwiązanie.
Staracie się , a jak tym razem postaracie się za mało ?
Widzę , że już cię zaraził - oznajmił Kol i zamyślił się przez chwilę.
Patrzył w kierunku lasu , kiedy nagle na leśną drogę wyszedł półnagi , młody mężczyzna i kiwnął do niego z oddali. Kol także kiwnął oddając szacunek.
Widzisz go ? - zapytał.
Jim się obrócił i spojrzał na młodzieńca stojącego na drodze.
Widzę. Już kilkakrotnie go widziałem.
Naprawdę ? - uśmiechnął się ojciec - Muszą mieć do ciebie zaufanie , mi się pokazali po wielu latach mojego pobytu tutaj , ale wiem , że już wcześniej mnie obserwowali.
Kim oni są ?
Ludźmi poza systemem. Tajemniczym plemieniem , który zna wiele odpowiedzi , ale trzeba być wartym by je od nich otrzymać.
Jim jeszcze raz spojrzał na drogę , ale nikogo już tam nie było. Ojciec się uśmiechnął.
Kiedy będę mógł zobaczyć świat ? - zapytał go syn.
Gwałtownie spoważniał i spojrzał mu w oczy.
Już niedługo , bądź cierpliwy.
Jim już to przedtem słyszał , lecz jego cierpliwość była na wyczerpaniu. Czuł się jak w klatce , musiał kiedyś uciec.



*



Minął rok , a dla Jima pięć. Dzisiaj miał dwadzieścia lat. Trenował w swej sali gimnastycznej. Był godny by władać mieczem samurajskim ojca i lubił go używać. Tak jak rok wcześniej do sali wszedł Kely , lecz tym razem nie krzyczał na powitanie. Jimi się obrócił i odłożył miecz , kładąc go na specjalnie przeznaczonym do tego wieszaku , który trochę przypominał kołyskę.
Popatrzył na gościa i ukłonił się. Kely także się ukłonił.
Przyszedłem , by ci coś zaproponować - zaczął Kely - Powiem co mam do powiedzenia i odejdę.
Dobrze - spokojnie odpowiedział Jim.
Mam dosyć ukrywania się przed radą. Zostały podjęte kroki , by wreszcie to się skończyło. Dam początek nowej erze.
Jim patrzył na niego jak na wariata.
Przyszedłem tutaj by cię zapytać czy wciąż chcesz czekać , by cię znaleźli ? Czy wolisz wziąć sprawy w swoje ręce ?
Jim milczał.
Rozumiem. Jeżeli zmienisz zdanie to skontaktujesz się ze mną przez Earla - odwrócił się i wyszedł.
Jim stał w bezruchu przez chwilę zanim opuścił salę gimnastyczną i wszedł do domu swego ojca. Kol stał oparty o blat kuchenny tak jakby czekał na niego.
Co wymyślił tym razem ?
Powiedział , że bierze sprawy w swoje ręce - syn spokojnie wchodził do domu.
Kol zamyślił się przez chwilę.
Czas bym odwiedził starego przyjaciela - wyciągnął z szafy swój czarny płaszcz i bez słowa wyszedł z domu.
Jim wiedział gdzie wychodził , ale to było już bez znaczenia. Kol nie mógł wiedzieć co on czuje. Nie musiał być ukrywany od dnia swoich narodzin. Mógł ubrać płaszcz i wyjść do świata , nie musiał siedzieć w klatce. Kely zaś go rozumiał i może miał rację mówiąc " albo my , albo oni ". Może przyszedł czas by wszystko zakończyć.



*



Było późno. W laboratorium jeszcze paliły się światła. Earl Niss i jego załoga powoli szykowała się do wyjścia. Drzwi laboratorium powoli się otworzyły i do środka wszedł Kol Johanson ubrany w swój czarny , długi płaszcz.
Cześć Kol - przywitał go Earl , który pierwszy go zobaczył - co cię sprowadza w te strony ?
Jego uczniowie schowali się za jego plecami.
Chcę porozmawiać z tobą w cztery oczy - oznajmił gość.
Uczniowie powoli , lecz ostrożnie opuszczali laboratorium.
Usiądźmy - zaproponował Earl przysuwając krzesło gościowi.
Kol usiadł na przeciwko Earla i spokojnie rozpoczął rozmowę.
Chcę by to się skończyło.
Co masz dokładnie na myśli ?
Ukrywanie chłopców. Chcę by to się skończyło. Zwołałem radę i mam zamiar powiedzieć o ich istnieniu.
I oni powiedzą " O świetnie Kol , fajnie , że nam powiedziałeś. Przejdźmy do następnej sprawy ". Zabiją ich.
Nie zabiją. Potrafię ich przekonać.
Ty może tak , ale to ja miałem zniszczyć projekt Kenu , pamiętasz.
Całą odpowiedzialność biorę na siebie.
Nie wiem Kol. To ładnie z twojej strony , ale ja mam inny pomysł.
Tylko nie rób głupstw. Pozwól , że ja się tym wszystkim zajmę. Nie zmuszaj mnie bym zwrócił się przeciwko tobie.
Dobra Kol , dzięki , że wpadłeś , ale muszę już lecieć , więc jeżeli nie masz nic przeciwko...
Kol Johanson wstał i powoli zniknął za drzwiami. Earl Niss podrapał się po brodzie.
Nie dobrze. Trzeba działać , bo jeszcze naprawdę ich przekona i nici z mojego planu.



ROZDZIAŁ 11
ZDRADA




Rada się zebrała. Dwadzieścia dwie osoby siedziały przy ogromnym stole w sali obrad. Brakowało tylko Samuela , oraz Kola , który wszedł lekko spóźniony.
Witajcie - powiedział podchodząc do swojego miejsca - Dziekuję za przybycie - rozejrzał się i zauważył puste miejsce - Może , będzie lepiej jeżeli zaczekamy na Samuela.
Próżne twoje czekanie - odezwał się Earl Niss - Dziś rano znaleziono Samuela martwego.
Przerażenie i wściekłość ogarnęła Kola.
Jak to się stało ? - zapytał.
Trudno uwierzyć , ale został zamordowany - oznajmił tęgi Zanox - zarżnięto go , głowa została odseparowana od reszty ciała.
Cięcie wykonano ostrym narzędziem , ucięto mu łeb po mistrzowsku - wtrącił Troy i spojrzał na Kola z dziwnym podejrzeniem w oczach.
Kol Johanson milczał.
Może nam powiesz , kto mógł to zrobić ? - zapytał Earl.
Nie wiem - odpowiedział.
To może powiesz , po co nas tu wezwałeś ? - wciąż go drażnił.
W tej sytuacji powód dla którego was tu wezwałem jest nieistotny. Przysięgam, - popatrzył Earlowi w oczy - że dowiem się kto to zrobił i pomszczę śmierć Samuela.
Czy nie powinieneś raczej doprowadzić winnego przed oblicze praw? - zapytał Earl.
Człowiek który to zrobił jest chory. Jego psychika jest bardzo zepsuta. Ktoś nad nim dobrze popracował - wciąż patrzył na Earla - Nawet jeżeli doprowadzę go przed oblicze prawa , po jego uwolnieniu zabójstwa znowu się zaczną. Czy tego chcecie ?
Od wojny nie mieliśmy żadnego umyślnego zabójstwa - przemówił Troy - Ja sądzę , że powinieneś wypruć mu flaki.
Wszyscy przytakująco kiwnęli głowami.
Więc postanowione. Opuszczam was więc. Mam wiele zajęć - Kol się pożegnał i opuścił salę.
Earl przełknął ślinę. Rozpętał wojnę , która będzie musiał przetrwać.



*



Kol Johanson spieszył się do domu , chciał pilnie porozmawiać z synem. Wiedział , że to Kely był narzędziem morderstwa , a jego sprawcą Earl Niss. W końcu zrozumiał plan szalonego naukowca. Zrozumiał iż pragnie on władzy bardziej niż wszystkiego , ale nie mógł go poprostu zabić. Musiał sprawić by inni zrozumieli. Wszedł do pustego domu w poszukiwaniu syna , lecz nikogo nie znalazł. Czuł , że nie ma go na wyspie , lecz sam siebie oszukując sprawdził salę gimnastyczną. Usiadł na drewnianej podłodze sali i zamknął oczy. Wiedział dokąd poszedł i do kogo się zwrócił. Wiedział , że go utracil i teraz trudniej będzie go odzyskać.



*



Kely siedział za kierownicą czarnego ślizgacza. Czuł się pewnie mając Jima u swego boku. Uśmiechał się.
Cieszę się , że wreszcie przejrzałeś na oczy - powiedział.
Jim patrzył przed siebie.
Jesteśmy już blisko.
Z daleka widzieli cztero-piętrowy , żółty budynek stojący samotnie wśród garstki drzew.
Mam dla ciebie prawdziwą niespodziankę - Kely był naprawdę podekscytowany.
Zajechali przed budynek i opuścili ślizgacz. Przeszli przez główne wejście i weszli do małego holu , gdzie były drugie drzwi. U boku drzwi znajdował się mały identyfikator lini papilarnych , gdzie Kely położył kciuka.
Fajna zabawka co ? Earl to wymyślił.
Jesteś z nim na ty ? - zapytał Jim.
A co mamy się bawić w szczęśliwą rodzinkę ? W jakiej rzeczywistości ty żyjesz?
Drzwi się otworzyły i weszli do środka. Odgłosy walki i okrzyki zwróciły uwagę Jima gdy szli wąskim korytarzem budynku. Wreszcie za zakrętem ujrzał ogromną salę gimnastyczną. Ta była dużo większa od tej którą zbudował z ojcem. Dziesięciu wojowników ubranych w żółte kimona ćwiczyło walkę białą bronią używając do tego długich , drewnianych pałek.
Jim myślał o ojcu. Może powinien mu zaufać. Może powinien poczekać aż rada się dowie o jego istnieniu , ale co by się działo , gdyby się przestraszyli. Przecież już raz zażądali usunięcia projektu. Tego jego ojciec nie mógł gwarantować , inaczej zaś było z Kelym , który proponował mu walkę o wolność.
Wojownicy zobaczyli go i przerwali trening. Ustawili się w szeregu i stanęli na baczność. Kely się uśmiechnął.
Wiedzą kim jesteś - zaczął - Są zaszczyceni. Chcieli poznać tego , który był pierwszym dzieckiem projektu Kenu.
To niewiarygodne. Myślałem , że cała aparatura została zniszczona - dziwił się Jim.
Aparatura tak , ale Earl ciągle był w posiadaniu dysków z informacjami , mógł przecież odbudować inkubatory potrzebne do naszej kreacji.
Czy ktoś o nich wie ?
Tylko Earl i jego ludzie.
Tak ! To ja jestem ojcem tego pomysłu ! - rozległ się donośny głos Earla Nissa , który właśnie wszedł do sali gimnastycznej - Pozwól , że przedstawię twoich nowych braci.
Wojownicy wciąż stali w szeregu milcząc. Earl podszedł bliżej i zbliżył się do pierwszego z lewej.
Adam , Peter , Michael , Rafael , Paul - przedstawiając ich kroczył od jednego do kolejnego patrząc im dumnie w oczy - Robert , Aleksander, David , Sebastian i Nicolaus. Każdy z nich ma na nazwisko Kenu. Składamy w ten sposób hołd projektowi dzięki , któremu dziś tu jesteśmy. Lecz jeśli chcemy tu pozostać , musimy to sobie wywalczyć. Zwykli ludzie nie są naszymi wrogami. Nawet gdyby wiedzieli o naszym istnieniu , przyjęli by to normalnie. To Rada Nieba chce nas zniszczyć. To oni są wrogami !
Więc co zamierzasz zrobić ? - spokojnie zapytał Jim.
Już zacząłem - oznajmił Earl z szyderczym uśmiechem na twarzy - Ciągle możesz odejść Jimi. Nikt cię nie będzie zmuszał do zrobienia czegoś czego nie chcesz. Pamiętaj tylko , że my jesteśmy twoimi przyjaciółmi , nie wrogami i nikt , kto nie jest winny nie zostanie skrzywdzony z naszej strony.
Zostanę. Przecież jestem jednym z was.
Cieszę się , że w końcu to zrozumiałeś.
A co z Kolem ? - zapytał.
Porozmawiam z nim - zapewniał Earl - napewno w końcu zrozumie. Teraz się tym nie przejmuj. Kol to porządny facet , ale reszta rady to potwory. Gdyby wiedzieli o waszym istnieniu bez wątpienia zażądali by waszego unicestwienia.
Lepiej się szykujcie. Wkrótce nadejdzie kolejny dzień walki , ktoś podsunął mi świetny pomysł.



*



Było ciemno. Troy krzątał się po kuchni swego małego domku. Usłyszał cichy trzask , jakby ktoś nadepnął na gałązkę pod jego oknami. Znieruchomiał i wyjrzał przez okno , lecz nikogo tam nie było. Odszedł spokojnie od okna. Wtedy szyba pękła i do środka wskoczył wysoki mężczyzna ubrany na żółto.
Drzwi się cicho otworzyły i do środka wszedł kolejny mężczyzna w identycznym stroju.
Czego chcecie ? - mamrotał przestraszony Troy , ale mężczyźni milczeli.



*



Kol Johanson ubrany w swój długi , czarny płaszcz zajechał pod dom Troya.
Wysiadł ze swego czarnego ślizgacza i wszedł do domu kolegi. Już za drzwiami ujrzał ten przerażający widok.
Pucowaty Troy siedział na krześle swojej kuchni , a jego wnętrzności były rozciągnięte po całym stole kuchennym , a był to duży stół. Ofiara była już martwa.
Podszedł bliżej i rozejrzał się po całej kuchni. Widział wyraźne ślady włamania , które było niepotrzebne , gdyż drzwi Troya były zawsze otwarte. Ktoś chciał go wyraźnie przestraszyć przed śmiercią. Ostrożnie obszedł resztę domu , lecz nie znalazł nic istotnego. Podszedł do telefonu stojącego w kuchni i podniósł słuchawkę. Wykręcił znany mu numer.
Zarox ? Musimy się spotkać. Chcę zebrać Radę , ale najpierw porozmawiajmy w cztery oczy. Aha , dobrze.
Odłożył słuchawkę i spokojnie opuścił dom Troya.



*



W sali narad panował niepokój. Wszyscy już wiedzieli o morderstwie Troya. Teraz brakowało dwóch ich towarzyszy , nielicząc Kola , który wciąż się nie pojawiał.
Drzwi sali otworzyły się i do środka wszedł Kol Johanson.
Przepraszam was za spóźnienie , ale miałem coś ważnego do załatwienia.
Jak co na przykład ? - zapytał Earl Niss.
Nie istotna prywatna sprawa.
Skoro nie istotna , to dlaczego nam nie powiesz ?
Daj spokój Earl - wtrącił Zarox - nie czas teraz na bzdury.
Earl zamilkł czekając na rozpoczęcie narady.
Więc jak już wiecie - zaczął Kol - Troy został zamordowany wczoraj w nocy. Ciekawy jest sposób w jaki napastnik znęcał się nad nim przed śmiercią - spojrzał na Earla - Jak niegdyś Troy powiedział , cytuje " Powinieneś wypruć mu flaki ". Dokładnie tak go potraktowano.
Wszyscy słuchali w milczeniu , byli przerażeni.
To znaczy - kontynuował Kol - że morderca , lub zleceniodawca jest na tej sali , gdyż nikt inny nie mógł wiedzieć co Troy powiedział w owym czasie.
Ale mógł powiedzieć to samo po opuszczeniu tego pomieszczenia - wtrącił Earl.
Mało prawdopodobne , ale nie wykluczone. Jednakże mam przeczucie, , że nie jesteśmy już bezpieczni w sali obrad i sądze iż będzie lepiej jeżeli przeniesiemy obrady na moją wyspę , tam będzie bezpieczniej. Ugoszczę was wszystkich dopóki nie złapie tego szaleńca jeżeli tylko sobie tego życzycie.
A jeżeli to ty jesteś mordercą - zasugerował Earl - przecież to także jest nie wykluczone.
Oczywiście. Dlatego też tego wyboru musicie dokonać sami , nie mogę wam pomóc inaczej. To był powód dzisiejszego zebrania. Resztę uzgodnijcie między sobą , ja już jestem zbędny.
Kol wstał i opuścił salę narad. Członkowie Rady oglądali się podejrzliwie w milczeniu.



*



Anex Dowell właśnie robił obiad. Jego żona Vera siedziała przy oknie patrząc na niekończącą się wodę morską , która rozciągała się za oknem ich pokoju. Była w dziewiątym miesiącu ciąży i jej termin był już bardzo blisko. Nie lubiła szpitali , wolała poczekać w domu , Anex był tego samego zdania.
Zadzwonił telefon , uśmiechnięty Anex zrobił kilka kroków i podniósł słuchawkę.
Halo ? - szczerzył zęby.
Nie pytaj kim jestem , tylko słuchaj mnie wyraźnie - odezwał się głos po drugiej stronie słuchawki.
Anex przełknął ślinę.
Będziesz jedynym , który nie pojedzie na wyspę Kola - kontynuował głos - Chcę, żebyś wiedział , że robię to by ocalić twoje życie. Ci , którzy tam pojadą , zginą.
Anex był coraz bardziej przerażony.
Jeżeli , cokolwiek pójdzie nie tak i okaże się , że byli na mnie przygotowani - wciąż informował głos - twoja żona umrze.
Połączenie zostało przerwane. Anex wciąż ściskał słuchawkę w dłoni. Był cały spocony.
Kto to był kochanie ? - zapytała żona.
Nikt moja wisienko , ktoś pomylił numer - uśmiechnął się i wykręcił numer Kola.
Cześć Kol. Słuchaj obawiam się , że nie będę mógł przyjechać. Vera czuje się coraz gorzej , a ja chciałbym być przy niej kiedy to się stanie. Mam nadzieję , że mnie rozumiesz.
Rozumiem - krótko odpowiedział Kol i połączenie zostało przerwane.
Anex jeszcze raz odłożył słuchawkę i podszedł do żony , która siedziała na fotelu przed oknem.
O czym ty mówisz ? Przecież ja się nie czuję źle - zapytała.
Poprostu bardzo Cię Kocham wisienko - przytulił ją mocno i przez ten moment był znowu szczęśliwy.
Lecz jego oczy były pełne strachu. Patrzyły na morską wodę jak na zły sen , który za chwilę odpłynie.



ROZDZIAŁ 12
DOBRO I ZŁO



Dobro i zło. Uczono mnie , iż nie ma takiego pojęcia , jest tylko energia , która nas otacza. Różnią się także punkty widzenia różnych ludzi. To co dla jednych jest dobre , dla innych jest złe i odwrotnie , choć ciągle jest to ta sama rzecz , miejsce lub zdarzenie. Energia wokół nas napewno istnieje , ale dobro i zło zaistniało dla mnie tamtego tak ciemnego dnia.



*



Wszyscy przybyli na wyspę strażnika z wyjątkiem Anexa , który wcześniej wytłumaczył się ze swej rezygnacji z tej tajnej operacji. Kol Johanson ugościł przybyszy jak wcześniej powiedział.
Powoli wchodzili do jego domu zajmując miejsca , gdzie było to możliwe. Usiedli i milczeli patrząc na siebie nawzajem. Sytuacja robiła się nerwowa. Nikt się nie odzywał. Wreszcie Earl zaczął opowiadać swoje nudne dowcipy. Nikogo one nie bawiły , choć wszyscy słuchali. Robiło się ciemno. Kol zniknął im z oczu na kilka minut po czym wrócił szczerze uśmiechnięty i zaczął częstować gości napojami , gdyż była to naprawdę duszna noc.
Wyjdę się przewietrzyć - oznajmił Earl i wyszedł przed dom Kola.
Obszedł posesję dookoła i zobaczył nową przybudówkę , którą była sala gimnastyczna. Zajrzał do środka i to co zobaczył przestraszyło go jak nic nigdy dotąd. Siedem ciał jego żółtych żołnierzy leżało na drewnianej podłodze sali gimnastycznej. Byli martwi.
Earl Niss stał przed salą gimnastyczną zaglądając do środka przez okno. Zdawał sobie sprawę iż to on wpadł w pułapkę , którą sam zastawił. Jak mógł być tak głupi , dlaczego nie docenił Kola , który od lat był strażnikiem bram Nieba. Jim , był lekarstwem jego kłopotów. Dlaczego nie wysłał go na pierwszy front , przecież teraz to on miał nad nim kontrolę.
Upalna noc - usłyszał głos Kola , który powoli podszedł do niego.
Milczał, nie wiedział co powiedzieć. Kol wciąż się uśmiechał drażniąc jego nerwy.
Patrzył w kierunku ciemnego lasu , przestawał się uśmiechać. Nagle w ciemnościach zobaczył młodego półnagiego człowieka , który bezszelestnie przedzierał się przez las. Upuścił szklankę , którą ściskał w dłoni i począł biec w kierunku drzwi wejściowych.
Earl sam nie wiedział co myśleć. Był zdezorientowany.
Kol pośpiesznie wszedł do domu i ujrzał trzech ludzi w żółtych garniturach , którzy zrobili z jego domu rzeźnię , siekając jego gości na kawałki.
Dopiero wtedy okazało się , kto jest prawdziwym głupcem. To Kol był tym , który wpadł w sidła pewności siebie. To on był tym , który ich nie docenił.
Zółty garnitur , który próbował rzucić się na niego , szybko wylądował na podłodze , Johanson wytrącił mu miecz z ręki. Przeciwnik wstał , przyjął pozycję do walki i zadał cios , który nie trafił Kola , ale dał mu miejsce na odwet. Kol Johanson wypuścił lekko rękę i wbił nos przeciwnika do mózgu przebijając czaszkę. Trup powoli osunął się na podłogę.
Kolejnych dwóch rzuciło się na niego. Tak samo jak ostatni ściskali miecze w rękach. Johanson postanowił się wycofać. Biegł w kierunku sali gimnastycznej. Gdy wbiegł do środka zobaczył ciała żółtych garniturów. Wrzucone jeden na drugiego tworzyły pagórek śmierci. Sięgnął po miecz i gdy tylko się odwrócił zobaczył dwóch napastników na których był już gotowy.
Rozgorzała walka na miecze we wschodnim stylu. Earl wciąż stał za oknem przyglądając się wszystkiemu. Po chwili szybkim cięciem Kol obciął rękę jednego z napastników. Krew siknęła na podłogę. Kaleki napastnik położył się na deskach jęcząc z bólu i strachu przed krwią , która wciąż spływała na suche deski. Kol wciąż walczył , kiedy w końcu zmylił napastnika i wyciągnął nogę kopiąc go prosto w gardło , po czym wybił się do góry i obrócił w powietrzu wyciągając miecz przed siebie. Jak młynek do kawy odseparował głowę mordercy od reszty jego ciała. Ofiara padła , po podłodze potoczyła się jego głowa. Kol opuścił miecz. Powoli się obrócił , by odłożyć go na miejsce kiedy ostrze błysnęło przed jego okiem i poczuł smak ciepłej krwi na twarzy. Miecz przebiegł po jego prawym oku i został częściowo oślepiony. Wciąż stał w miejscu , choć był to ból nie do zniesienia. Był zaskoczony , iż znalazł się ktoś kto zdążył go dosięgnąć. I teraz widział kto to był. Kely stał nieruchomo oczekując reakcji Johansona.
Nie źle ci to poszło - wskazał wzrokiem na stertę trupów.
Kol milczał , krocząc powoli zataczał małe koło.
Wtedy Earl , który wciąż oglądał całą walkę przez okno stanął w drzwiach i wyciągnął z kieszeni mały ręczny pistolet , który kazał zrobić swym współpracownikom. Ostatnio dużo czasu spędzał w głównym archiwum Nieba , to niewiarygodne o czym ludzie zdążyli zapomnieć. Wycelował w Kola i wtedy nagle poczuł silny cios w twarz i osunął się po ścianie wypuszczając pistolet , który potoczył się po krwawej podłodze sali gimnastycznej.
Do środka wszedł Jim. Wojownicy patrzyli na niego ze zdumieniem. Był cały ochlapany krwią. Popatrzył z pogardą na Kelego.
Zbawię świat od takich jak ty - wyksztusił.
Był ciężko ranny , ledwo stał na nogach. Kol patrzył na niego z miłością i żalem.
Kely , który zobaczył wspaniałą okazję rzucił się na odwróconego do niego plecami Johansona , lecz próba napaści nie powiodła się. Kol błyskawicznie wystawił rękę uderzając napastnika rękojeścią miecza w czoło. Uderzenie powstrzymało Kelego , który z ogromnym hukiem upadł na podłogę.
Jim był wyczerpany. Ojciec widział iż syn jest bliski utraty przytomności pośpieszył mu z pomocą i chwycił go w swe ręce. Mocno go przytulał , kiedy Kely leżący na podłodze odzyskał przytomność i sięgnął po pistolet o którym wszyscy zapomnieli. Wycelował w Kola i oddał strzał prosto w jego plecy.
Ojciec Jima osunął się na podłogę zabierając nieprzytomnego syna z sobą.
Na salę wszedł Earl Niss.
No - był zasapany - udało się. Bierz tego drania i zmykamy stąd. Mam pewne plany co do niego.
Kely wstał i lekko uniósł ciało Kola. Earl Niss się odwrócił i spojrzał na niego.
Nie jego , przecież to ścierwo nie żyje. Mówiłem o Jimie.
Przecież on nas zdradził.
Nie bój się , już on zapłaci za to odpowiednią cenę.
Kely zarzucił ciało rannego na plecy i wraz z Earlem ruszyli w kierunku plaży , gdzie czekał na nich poduszkowiec. Tej nocy Niebo miało nowego właściciela , cichego właściciela , o którym tylko nieliczni ludzie mieli się dowiedzieć.



*



Anex Dowell czekał tej nocy na przyjście swojej córki na świat. Miał jej dać na imię Niva. Nerwowo krzątał się po szpitalnym holu czekając na jakąś wiadomość. Max Richardson minął go ocierając się o niego. Anex go poznał. Zastanowił się przez chwilę i pośpiesznie ruszył do pokoju w którym rodziła jego żona. Był już blisko , gdy drzwi się otworzyły i doktor , który odbierał poród jego żony spojrzał na niego z niewyraźną miną.
Niech mi pan powie. Proszę szybko - nalegał Anex.
Ma pan córkę - twarz doktora była wciąż pozbawiona uśmiechu.
Anex uśmiechnął się zanim zapytał.
A co z moją żoną ?
Niestety mam przykrą wiadomość.
Anex spoważniał , nie był pewien czy chce usłyszeć wszystko.
Pańska żona zmarła , tuż po porodzie - dokończył lekarz.
Jak to się mogło stać ? - wymamrotał Anex.
Sami nie jesteśmy pewni - tłumaczył się lekarz - wszystko poszło gładko. Jeszcze po porodzie pańska żona nie mogła się doczekać , aż oddamy jej córeczkę po oczyszczeniu.
Anex milczał. Jego serce pękło , nie chciał już nic słyszeć. Odwrócił się i zaczął kroczyć korytarzem ku głównemu wyjściu. Wiedział kto był winny. Już wszystko rozumiał. Pójdzie do niego i wypruje mu flaki tak jak to zrobiono Troyowi.
Nie chce pan zobaczyć córki ! - odezwał się lekarz.
Anex się zatrzymał. Nie wiedział czy chce. Vera by chciała , żeby ją zobaczył. Odwrócił się i podszedł do lekarza.
Chcę.
Proszę , niech pan wejdzie. Jest tutaj w łóżeczku. Pańska żona sobie tego życzyła.
Wszedł do białego pokoju i spojrzał do małego , przytulnego łóżeczka. Zobaczył ją i łzy stanęły w jego oczach. Była śliczna. Czarne włosy i te duże czarne oczy , zupełnie jak jej mama. Powoli delikatnie włożył palca do łóżeczka. Natychmiast go chwyciła. Nie mógł się opanować i bardzo delikatnie wyjął ją z łóżeczka. Trzymał ją w swoich dłoniach i patrzył w jej wielkie , czarne , słodkie oczy. Przyrzekł , że nie pozwoli by ktokolwiek mu ją odebrał.



*



Jim był nieprzytomny , uwięziony w ścianie , jego kończyny były zablokowane przez metalowe uchwyty. Na głowę założono mu dziwny , metalowy hełm do którego wiodły kable komputera Ruperta Lowa. Tak jak Max Richardson pracował on dla Earla Nissa.
To jak to dokładnie działa ? - zapytał Earl stojący za Rupertem.
Rupert Law siedział w wygodnym fotelu przy swoim czarnym komputerze. Uśmiechnął się.
Max i ja w końcu to rozgryźliśmy. Zamiast próbować ściągać kody zarejestrowane przez jego mózg , wyślemy mu nasz nowy program i według naszej teorii mózg się przeładuje i będzie musiał się czegoś pozbyć w błyskawicznym tempie.
Earl westchnął i spojrzał na Maxa , który stał tuż obok niego.
Nie chcę , żeby coś mu się stało. Jest jak rebus , który mi podesłano i nie spocznę póki się nie dowiem , dlaczego Leon Dowell go stworzył.
Teraz mamy dużo czasu - wyjaśniał Max - nawet jeżeli tym razem nam się nie powiedzie , nie przestaniemy próbować. Podświadomość to silnie strzeżona twierdza , trzeba cierpliwości by się do niej dostać.
Więc próbujmy - rozkazał Earl i klepnął lekko Ruperta.
Jim wciąż wisiał na ścianie , wzdychał , jęczał , jakby miał zły sen. Na monitorze komputera pojawiały się szybkie obrazy , które Jim Johanson zapisał niegdyś w swej młodej pamięci. Przelatywały przez komputer coraz szybciej i szybciej , a on jęczał z bólu coraz głośniej i głośniej , aż w końcu zaczął krzyczeć.
Wyłącz to !!! - krzyknął Max.
Rupert posłuchał kolegi i natychmiastowo przycisnął klawisz przerywający eksperyment. Jim przestał krzyczeć i gwałtownie spuścił głowę , został okradziony z drogocennych wspomnień.
Co się stało ? - zapytał Earl.
Ludzki mózg jest jak gąbka - tłumaczył Rupert - Wystarczy wrzucić gąbkę do płynu , by sama się wypełniła , lecz by odzyskać ten płyn musimy niestety przycisnąć. Czym mocniej będziemy przyciskać tym więcej zyskamy.
Ale mnie nie interesują jego wiadomości , chcę wiedzieć co on tu robi?! - oburzył się Earl.
Jak sam powiedziałeś , jest jak rebus. Daj nam trochę czasu , a odgadniemy go dla ciebie. Przecież to dopiero początek - odezwał się Max.
Róbcie co chcecie , ja mam teraz ważniejsze sprawy na głowie - Earl machnął ręką i wyszedł z laboratorium.
Może Jim był mu niepotrzebny , może powinien zapomnieć o nim i dać pracować jego protegowanym. Tak czy inaczej został właśnie władcą Nieba, potrzebuje tylko nazwiska Dowella , by zawsze mieć wsparcie ludności , w końcu dla nich stworzono cały ten bałagan.



*



Kol leżał w kałuży krwi na podłodze sali gimnastycznej , którą zbudował z Jimem. Był nieprzytomny , lecz wciąż żył. To cud , że przeżył , był jednak w ciężkim stanie. Pojawili się przy nim jak duchy przeszłości. W milczeniu, ostrożnie położyli go na stare , płócienne nosze. Nie wiedział gdzie jest , ani co się stało , majaczył. Wyszli z sali gimnastycznej i zniknęli w ciemnościach lasu. Już nikt nigdy nie słyszał o Kolu Johansonie.



*



To dziwne jak zło uzupełnia się z dobrem. Tego dnia wydarzyło się tyle złego , a jednak był to największy , najszczęśliwszy dzień dla nas. Ktoś , kto posiadł tajemnice projektu Kenu całkiem przypadkowo , użył go dla innych celów , użył go ze zwykłego , a jednak najbardziej sensownego powodu. Chciał powiększyć rodzinę. Okazało się iż jego żona Josephine nie może dać mu potomka. Tego samego dnia , w którym się o tym dowiedział pewien wpływowy człowiek obdarzył go zaufaniem i dał mu do przetrzymania tajemniczą , metalową szkatułkę , która jak się później okazało chroniła w swym wnętrzu wspaniały projekt Kenu. Aven Howard podobno był geniuszem w informatyce komputerowej , ale czego nikt jeszcze nie wiedział to to , iż jest prawdziwym geniuszem ludzkiej genetyki. Otworzył szkatułkę i gdy zdał sobie sprawę z czym ma do czynienia skopiował dysk na którym się znajdował projekt. Projekt Kenu miał na celu stworzenie lepszej , silniejszej , mądrzejszej oraz wolniej starzejącej się rasy ludzkiej. Najciekawsze było to , że mając wszystkie możliwości jakie ofiarował projekt można było je uregulować według własnych upodobań. Wszystkich najbardziej fascynowało to jak łatwo można dać życie człowiekowi , który w ciągu tylku kilku lat stanie się osobnikiem dorosłym , ale nie to było najciekawsze. Najciekawsze było to iż zostanie przy tym samym zużyciu organizmu przez kolejne sto lat. Byliśmy więc zdolni do wyprodukowania stuletnich młodzieńców , ale nie tym chciał się zająć Howard. Był uczciwym człowiekiem i pewnie gdyby Josephine mogła dać mu dziecko nie skorzystał by z pomocy projektu. Zbudował inkubator przy pomocy instrukcji , którą znalazł na skopiowanej dyskietce , dokonał jednak lekkich modyfikacji przy jej budowie. Chciał bardzo by matką jego syna była jego żona Josephine , lecz wydawałoby się , że kobieta już nigdy nie będzie w stanie dać mu dziecka. Jej jajniki były uszkodzone i wyprodukowanie jaja było niemożliwe. Projekt Kenu wskazał Howardowi nowe horyzonty. Stworzył produkcję dziecka nie wymagającą plemników i jaja. Było to powiązanie klonowania z zapładnianiem. Na podstawie DNA , które można uzyskać oglądając włosa , paznokcia , lub choć kroplę krwi , wybierano geny , które miały być silniejsze u dziecka i po krótkiej produkcji ampułki składano zamówienie umieszczając ją w inkubatorze. Syn Avena rozwijał się tam przez dziewięć miesięcy , choć projekt umożliwiał skrócenie tego czasu. Howard chciał , by jego syn nie wyróżniał się za bardzo od innych , miał więc rozwijąc się w normalnym tempie. To ironiczne biorąc pod uwagę kim naprawdę był Motis Howard, syn Avena i Josephine Howard. Tego dnia , kiedy tylu niewinnych umarło, tego dnia , kiedy ważyły się losy tych , którzy przeżyli , przyszedł na świat ON. Przyszedł ten , który przyszedł nas uwolnić , w dniu w którym wszystko tak naprawdę się zaczęło. Miał on czekać , aż żołnierz jego wiary zdejmie kopułę chroniącą nas od szczęścia. Niestety to nie wystarczy. Człowiek , który myśli , że wszystko do niego należy nie będzie chciał tak łatwo zrezygnować i Niebo stanie się Piekłem. Będzie trzeba walczyć o wolność , tak jak nasi przodkowie i ich przodkowie. Ponownie wrócimy do czasów prymitywnych , gdzie na marne przelewano krew. Wtedy przyprowadzą do mnie wybranego , któremu pokażę drogę tak jak mi ją pokazali i mi uwierzy. Tak mi to przepowiedzieli synu. - Stary człowiek o długich siwych włosach , które kiedyś były czarne , siedział na leśnym kamieniu patrząc na Motisa.
Był zmęczony. Ubrany w stary , czarny płaszcz patrzył na Motisa swym jedynym okiem. Długa , głęboka blizna przebiegała przez jego prawy policzek. Skończył swoją tragiczną historię. Teraz zaczynał nową , ale tym razem nie będzie brał w niej udziału. On już na zawsze zostanie tutaj , gdzie wszystko jest zrozumiałe.

Kiedyś wyjdzie z otchłani ciemności ten na
Którego czekamy.
Wyjdzie by nas nauczyć.
Czy będziemy gotowi na jego powrót ?
Czy będziemy w stanie zrozumieć to co chce on nam
przekazać?
Niewątpliwie nasza egzystencja zależy od naszych
decyzji.
Obierajmy więc tę drogę , którą uważamy za właściwą i nie bójmy się dobrze przyjrzeć jej ciemnościom.

Zajrzyj w swoją duszę , a ujrzysz nowe horyzonty
...tylko się nie przestrasz.

Wysoki mężczyzna ubrany w długi czarny płaszcz podążał wąską uliczką wiodącą do siedziby żółtych strażników. Jego twarz pokrywał biały zarost , a jej wyraz wskazywał iż osoba ta dokładnie wiedziała po co tam podąża. Głowę przykrywał czarny , szeroki kaptur , kosmyki siwych włosów spływały po jego policzkach. Doszedl do wejścia budynku i bez zastanowienia wszedł do środka.




*



Stary Max Richardson wciąż pracował , przeglądał dokumenty przy swoim antycznym brązowym biurku , kiedy zadzwonił telefon.
- Tak? - zapytał stanowczo - Co? Zaraz tam będę.
Odłożył słuchawkę , wstał i podszedł do okna. Patrzył na miasto pełne świateł , miasto , które to on stworzył i choć nie mógł się pod tym podpisać , ważny był fakt iż on tego dokonał. Obrócił się i opuścił swoje biuro.
Jechał windą w zamyśleniu. Przypominał sobie po co tworzył ten świat i jak to miało wyglądać i był już bliski przyznać się przed samym sobą iż bardzo się pomylił , kiedy winda się zatrzymała i rozsunęły się drzwi.
Wszedł do długiego dobrze oświetlonego korytarza i po około pięcio- minutowym spacerze i ominięciu kilku strażników w końcu doszedł do celi do której został wezwany. Wszedł do środka i spojrzał na jej ścianę.
Wysoki mężczyzna o długich białych jak śnieg włosach wisiał na ścianie. Jego nogi i ręce więziły metalowe kajdany wmontowane w ścianę , lecz wciąż wyglądał dumnie.
Dwaj ogromni strażnicy ubrani w żółte garnitury stali przy wejściu wpatrując się w obezwładnionego więźnia.
- Dlaczego go nie zabiliście? - Max Richardson skierował pytanie do strażników.
- Sam się poddał - oznajmił jeden z nich.
- Dlaczego?
- Chcę się widzieć z Earlem - zarządał więzień.
- Panie Howard - zaczął Richardson - chyba nie myśli pan , że pobiegnę go zawołać.
- Lepiej , żeby usłyszał to co mam do powiedzenia , a później odejdę.
Richardson popatrzył na więźnia ze zdumieniem , po czym roześmiał się jak najgłośniej mógł.
- Oczywiście panie Howard , cokolwiek pan powie.
- Chcę się widzieć z Earlem - spokojnie lecz żądając powtórzył uwięziony.
- Panie Howard , jestem prawą ręką pana Nissa , cokolwiek ma mu pan do powiedzenia , może pan powiedzieć mnie.
Więzień zastanowił się przez chwilę za nim ponownie otworzył usta.
- Powiedz mu , że ma on ostatnią szansę , by uwolnić ludzi.
- Przecież nikt ich nie więzi...
- Powiedz mu , że nadchodzi ten , który przyjdzie ze światłem , on może zrozumie.
- To wszystko co mam mu powiedzieć? - Max wciąż się uśmiechał , zanim obrócił się plecami do więźnia i począł opuszczać celę.
Strażnicy obserwowali Maxa , gdy nagły , potężny zgrzyt przerwał ich rozmyślania.
Więzień wyrwał kajdany , które były wbetonowane w więzięnną ścianę celi i uwolnił swą prawą rękę i lewą nogę. Zrobił to z tak potężną siłą iż tym samym ruchem kopnął jednego ze strażników prosto w czoło , obezwładniając w ten sposób napastnika. Drugi sięgnął po broń , lecz było już za późno , ostatnie co ujrzał to ogromną pięść długowłosego wojownika.
Max Richardson słysząc te hałasy począł biec korytarzem w kierunku strażników , których widział idąc do celi , był jednak zbyt niecierpliwy. Przykucnął , by wyciągnąć broń , którą trzymał przy kostce swojej lewej nogi i gotowy do wystrzału wstał , by ujrzeć Howarda stojącego tuż przed nim. Wysoki mężczyzna błyskawicznie przyłożył lewą dłoń do lufy pistoletu Maxa tym samym ją zatykając. Padł strzał , który przeszył dłoń człowieka stojącego przed starym Richardsonem. Ranny wciąż trzymał dłoń na lufie pistoletu , Max powoli go odsunął i wtedy zobaczył iż dłoń , którą przed chwilą przestrzelił na wylot , błyskawicznie się goji i uśmiech się rodzi na twarzy Howarda.
- Jeżeli kiedykolwiek zechcesz ze mną poważnie porozmawiać ubierz biały garnitur. Powiedziałem ci to ostatnia szansa - powiedział Howard i położył rękę na ramieniu starca , który osunął się na podłogę.
Wysoki mężczyzna o długich siwych włosach opuścił siedzibę strażników i zatrzymał się na schodach. Lekko się skrzywił , spojrzał na dłoń , która ponownie zaczęła krwawić , była przestrzelona. Spojrzał na Niebo pełne gwiazd.
Iluzja to wspaniała rzecz - oświadczył i zniknął w ciemnościach uliczki.

ROZDZIAŁ 13
ON




W chłodnej jaskini , oświetlonej pochodniami z drzewa , półnadzy ludzie o wymalowanych twarzach tańczyli wokół ciała młodego mężczyzny. Leżał na podłodze wysłanej liśćmi paproci. Jego rany były oblepione dziwną , brązową mazią przypominającą błoto. Choć był nieprzytomny , pot spływał po jego policzkach. Wymalowani ludzie o ciemnej karnacji ciała tańczyli w około niego cicho szepcąc tajemnicze słowa należące do języka ich plemienia. Do kręgu , który tworzyli ci dziwni tancerze wszedł starszy człowiek , był on ich szamanem. Jego siwe włosy spadały po bardzo pomarszczonej , smutnej twarzy. Patrzył na młodzieńca o ciemnych włosach , który wciąż był nieprzytomny. W ręku trzymał małe naczynie przypominające słoik , było przygotowane specjalnie do tego obrzędu. Dziś miało być użyte po raz pierwszy i może ostatni.
Starzec nachylił się nad nagim młodzieńcem i przechylił naczynie nad jego twarzą. Gęsty płyn powoli spłynął na powieki chorego. Szaman delikatnie rozprowadził płyn po twarzy mężczyzny palcem wskazującym i szeroko otworzył oczy. Wstał i przemówił w magicznym języku.
Kol Johanson stał pod ścianą jaskini obserwując owe wydarzenie. Czas nie był dla niego łaskawy. Włosy osiwiały , a twarz się pomarszczyła. Blizna na prawej części twarzy mocno go oszpecała.
Co on mówi? – zwrócił się do mężczyzny stojącego obok. Wygląd wskazywał na to iż należy on do tajemniczego ludu.
Mówi , że jest to potężny człowiek – tłumaczył mężczyzna – To na niego czekały wszystkie światy – starzec wciąż mówił powoli wznosząc ręce ku górze – Teraz każe mu uwolnić swój ból i wskazać mu drogę do ciemności. Tam ma na niego poczekać. To z bólu wyrodzi się syn noszący światło , jest częścią duszy rannego. Będzie czekał na dzień decyzji , by przynieść światło i oddać je we właściwe ręce.
Kol wciąż przyglądał się młodemu brunetowi , który leżał na liściach paproci. Wiedział że mężczyzna obok powiedział mu prawdę. Wiedział , bo on też czekał na tą przepowiednię.




*




To był szary dzień, pewnie taki szary jak każdy inny dla rodziny Niksów. Ich jasno niebieski ślizgacz spokojnie płynął po czarnej szosie przecinającej tak ciemny tego dnia las.
Sam Niks siedział za kierownicą marszcząc powoli brwi w złości. Jego młodszy syn Mathew wciąż drażnił swojego już prawie dorosłego brata Simona.
Mathew do cholery! - Sam wrzasnął w końcu gwałtownie obracając się za siebie.
Co to jest kochanie? – usłyszał spokojny głos żony siedzącej tuż obok niego.
Spojrzał przed siebie i ujrzał światło przebijające się przez małe szpary między drzewami i wyrastające ponad ich wierzchołki.
Nie wróży to nic dobrego – oświadczył z zakłopotaniem.
Mały pojazd wciąż sunął przed siebie. Sunął w kierunku światła , które stawało się coraz większe i większe , aż nagle zmieniło się w grube , ciemne , kłębiste chmury , które wydawały się powoli rozpędzać , tylko po to by zmiażdżyć swą potęgą to małe niebieskie pudełko.
Sam Niks nie miał zamiaru zawracać ”POWOLI A DO CELU” , brzmiało jego motto , lecz dziwny huragan , który się rozpędził uderzał wprost na nich rwąc za sobą drzewa.
Trzymajcie się – krzyknął i dodał gazu omijając grubą gałąź leżącą na drodze.
Tato boję się – rozpłakał się Mathew , ale ojciec był zbyt zajęty by pocieszyć chłopca.
Droga stawała się coraz trudniejsza , ale Sam nie wiedział czy próbować przebrnąć przez szalejący wiatr , czy zatrzymać się i modlić by wiatr nie przyszedł po nich.
Pojazd szalał po powierzchni niczym dziecięca zabawka , aż wreszcie zwrócono mu jego przyczepność i wszystkie pięć kul mocno złapało się podłoża.
Ojciec odwrócił się do chłopców – Chyba już po wszystkim – oświadczył z szerokim uśmiechem.
Poczuł jak żona mocno chwyciła go za rękaw i gwałtownie odwrócił głowę , lecz było już za późno. Ogromny korzeń leciał prosto na nich.
Sam widział go może przez sekundę po czym ból nie do opisania przeszył jego ciało.

*



Simon stał przed domem swoich rodziców , położonym blisko lasu. Dom stał na uboczu , daleko od szosy do której chłopcy dochodzili codziennie rano po to by złapać swój szkolny autobus.
Nie chciał wchodzić do środka , nie chciał znowu usługiwać swemu kalekiemu ojcu , który codziennie czekał na śmierć. Spojrzał w okno i zobaczył słodziutką twarz niebieskookiego blondynka , który już się nie uśmiechał. Stał patrząc w okno , myślał. Ojciec już ich nie kochał. Nie mógł ich kochać , bo przecież kochające osoby nie zadają bólu. Dlaczego mama z nimi nie została , przecież było tak dobrze , teraz obaj są niewolnikami w domu kalekiego tyrana , który nie robi nic tylko wciąż ich rani. Nie może tak być , nie można być niewolnikiem bez końca. Czas z tym skończyć. Czas się pozbierać i zacząć od nowa , w końcu cały świat się rozpoczął od nowa. Od zdjęcia kopuły wszyscy chcą się uwolnić , by ujrzeć nowe lądy i też są więźniami innego tyrana. Przynajmniej mogą normalnie oddychać. Tak , czas się uwolnić.
Simon wciąż patrzył w okno – żegnaj mały Mathew – obrócił się na pięcie i ruszył w kierunku szosy.
Mały Mathew wciąż patrzył , patrzył jak jego największe wsparcie odchodzi od niego i robi się coraz mniejsze i mniejsze , aż znika za horyzontem.
Przestaniesz się gapić w to okno!? – wrzasnął Sam Niks.
Leżał w łóżku nakryty brudnym kocem. Był blady , zarośnięty , śmierdział chorobą , której tak się trzymał.
Chłopiec odszedł od okna i usiadł na krzesełku , które stało obok. Położył swe małe dłonie na kolana.
Gdzie jest Simon? – ojciec z wściekłością popatrzył na niego.
Poszedł.
Gdzie poszedł!?
Mathew spuścił głowę.
Dobra , podaj mi wody. Teraz!!!
Chłopiec wstał , podszedł do kredensu kuchennego i nieporadnie odkręcił dużą butelkę , która tam stała. Poczym otworzył jedną z szafek i wyciągnął szklankę do której nalał wody rozlewając przy tym część na blat kredensu. Chwycił za szklankę i powoli ze spuszczoną głową podążył w kierunku ojca.
Sam leżał dumnie jak król czekający na swego posłańca , patrzył na chłopca z pogardą. On nawet nie mógł się podnieść bez czyjejś pomocy , a ten mały hultaj wciąż chodził dokąd nogi go zaniosły.
Mathew był już blisko łoża swego ojca , kiedy potknął się o buta leżącego tuż przy łóżku i ujrzał szklankę , która jeszcze na moment zawisła w powietrzu zanim uderzyła o martwą nogę Sama Niksa i woda rozlała się po kocu.
Sam wpadł w furię i uderzył chłopca w twarz z taką siłą iż malec po długim locie wylądował na brudnej podłodze.
- Nawet tego nie potrafisz zrobić!!! Gdzie jest Simon!!!? Gdzie jest Simon!!!?
Mały Mathew wstał spuścił głowę i podszedł do krzesełka stojącego tuż obok okna.
Ojciec patrzył na niego z pogardą.
Chłopiec usiadł położył ręce na kolana i spojrzał ojcu w oczy.
Przynieś mi szklankę wody! – wrzasnął Sam , lecz nie przyniosło to efektu – słyszysz! Chcę szklankę wody!
Malec wciąż siedział i patrzał swymi błękitnymi oczami na ojca , który utracił swe wszelkie wartości.



*



Veris Quaraquell wszedł do stodoły swego gospodarstwa.
Simon! Simon! Gdzie jesteś?
Simon wychylił się zza starego ślizgacza , który tam stał.
Tak wuju?
Musimy porozmawiać o twoim bracie.
Mathew?
Mówiłeś , że ojciec wie o twojej przeprowadzce i że mały Mathew ma zapewnioną opiekę.
Oczywiście wuju , ojciec wynajął najlepszą opiekunkę jaką mogliśmy znaleźć.
Spójrz mi w oczy i powiedz , że nie kłamiesz.
Dlaczego miałbym kłamać wuju?
Nie wiem , ale może ty mi powiesz.
Simon patrzył na wujka z niepewnością. Był bratem mamy , a przed mamą nie można było ukryć najmniejszego kłamstwa , to i tak dziwne , że zajęło mu to tyle czasu.
Dzwoniła nauczycielka Mathew. Od dwóch miesięcy nie pokazał się w szkole. Próbowałem się dodzwonić do waszego ojca , ale nikt nie odbiera telefonu. Więc powiesz mi co się stało?
Simon zbladł.
O boże , to wszystko moja wina , powinienem wiedzieć.
Co powinieneś wiedzieć? Mów chłopcze.
Już dłużej nie mogłem tam wytrzymać. Po śmierci mamy ojciec oszalał , traktował mnie jak śmiecia , musiałem odejść.
I zostawiłeś z nim ośmiolatka , który nie potrafi się jeszcze zająć samym sobą? Oszalałeś!?
Wiedziałem , że się zdenerwujesz jak ci powiem , ale ja wszystko naprawię. Jutro wrócę i wszystko naprawię , tylko żeby małemu Mathew nic przypadkiem się nie stało.
Wuj Veris wziął głębszy oddech i położył swą dłoń na ramieniu chłopca.
Już dobrze , uspokój się , nie musisz tam wracać. Twoja mama chciałaby byś zamieszkał ze mną , ale to samo dotyczy Mathew. Bracia jednej krwi zawsze powinni być blisko. Cokolwiek się stało nikt nie będzie cię obwiniał i ty też nie powinieneś. Jeszcze dzisiaj wyruszę by sprowadzić Mathew.
Ale to pięć godzin jazdy.
Jeszcze tej nocy przywiozę ci brata , bo tak być powinno.
Simon rzucił się Verisowi w ramiona i zapłakał żałośnie.
Dziękuję wuju , żeby tylko Mathew był cały i zdrowy.



*



Niebo robiło się szare , noc była już blisko. Niebieski ślizgacz Verisa Quaraquella podjechał pod samotny dom Sama i Ronaty Niksów.
Veris spojrzał na ciemne okna domu , który wyglądał na opuszczony. To już dwa miesiące jak Simon przeprowadził się na jego gospodarstwo , co się tu wydarzyło?
Wysiadł i wszedł po małych schodkach wiodących do frontowych drzwi. Przycisnął przycisk dzwonka , lecz ten nie reagował , wciąż panowała cisza. Chwycił za klamkę i wszedł do środka , gdzie potężny odór zgnilizny uderzył w niego z nienacka. Zakrył dłonią twarz i złapał się ściany. W miejscu , gdzie położył dłoń znajdował się włącznik światła i choć nie wiedział jeszcze o tym ulżyło mu , gdy nagle zrobiło się jasno.
Uśmiechnął się , obrócił głowę i przerażenie okryło jego twarz.
Widział ciało z pewnością martwego człowieka. Leżał na podłodze tuż przy swoim łożu , drobne smakosze padliny zaczynały żywić się mięsem jego martwego ciała.
Przymykając oczy z obrzydzeniem powoli obracał głowę w kierunku ściany przeciwnej , aż coś o wiele bardziej zdumiewającego przykuło jego uwagę.
Gwałtownie podbiegł do krzesła na którym wciąż siedział mały chłopiec o blond włosach i patrzył na martwe ciało.
Mathew , Mathew , popatrz na mnie – wuj chwycił go za ramiona , lecz chłopiec choć przytomny , kompletnie nie reagował.
Wuj spojrzał mu w oczy.
Co on ci zrobił synu?
Nie tylko źrenice , ale i gałki oczne chłopca były całkiem czarne , niczym martwe od bólu jaki zadano duszy.
Veris wciąż im się przyglądał , gdy nagle zabłysły tak jasnym światłem , jakiego jeszcze nikt nie widział i padł na podłogę.
Gdy się ocknął mały Mathew był nieprzytomny , nie wiele myśląc podniósł się z podłogi i wziął malca na ręce. Przytulił go jak najczulej umiał i opuścił miejsce , którego już nigdy nie chciał wspominać.

ROZDZIAŁ 14
POWROT

 

Motis Howard szedł poboczem drogi , ale tak naprawdę wchodził na nową , trudną drogę tak dawno mu przepowiedzianą. Jego długi szary płaszcz powiewał na wietrze , a czarne włosy spięte w kucyk odsłaniały silne zdecydowane spojrzenie. Nie wiedział czy jest już gotowy , ale napewno dzisiaj był bardziej otwarty na możliwości jakie były mu ofiarowane przez prawa tego tak dziwnego świata.
Zbliżał się do „Forest „ miasta , które dziś ciągło się , aż do samego wybrzeża. Pamiętał je jako małe spokojne miasteczko , gdzie zaczęła się jego niechcianą przygodą. Pamiętał też Nivę i choć minęło dziesięć lat od jej brutalnej śmierci w jego umyśle wciąż była jak żywa.
Długo przygotowywał się by móc znowu powrócić , by stanąć po stronie opuszczonych ludzi i przywrócić im nowy porządek. Jego wysoka samotna sylwetka z daleka została spostrzeżona przez przejeżdżający patrol żółtych strażników nowego prawa.
Był już blisko bram miasta , gdy czarny ślizgacz zajechał mu drogę i wysiadło z niego dwóch olbrzymów w żółtych garniturach.
A dokąd to idziemy? – zapytał jeden z nich.
Motis zatrzymał się i zwrócił głowę ku ziemi.
A może powiesz nam , skąd idziesz? – zapytał drugi.
Co , pewnie jesteś jednym z tych uciekinierów. Jak chciałeś uciec z Nieba? Wpław? – strażnik wyciągnął elektryczną pałkę , i uniósł ją w górę.
Potężne uderzenie pięści jakie przyjął prosto na szczękę zwaliło go z nóg i wylądował na masce pojazdu.
Drugi ze strażników chwycił za broń palną i wycelował w przybysza , który nagle jakby rozpłynął się w powietrzu. Pośpiesznie obejrzał się za siebie i zobaczył Motisa wciąż idącego poboczem. Wycelował , gdy coś lub ktoś chwyciło go za głowę i ostatni dźwięk jaki usłyszał to gruchnięcie karku , poczym osunął się na ziemię.
Motis , który stał wciąż w tym samym miejscu obtarł dłonie i ominął czarny ślizgacz podążając przed siebie.
Przekroczył bramy miasta i wszedł w ciemną uliczkę przyglądając się czarnemu podłożu asfaltu , aż ujrzał ciężkie metalowe wieko wejścia do kanałowych podziemi. Wetknął dwa palce w wąskie otwory wieka i z wysiłkiem uniósł je otwierając wejście. Kucnął i zajrzał do środka , poczym uśmiechnął się lekko i wskoczył do otworu znikając z opustoszałej uliczki.
Wszedł w ciemny , podziemny korytarz o bardzo słabej widoczności , lecz to go nie martwiło. Choć nigdy tu nie był , dobrze wiedział gdzie co się znajduje. Nie szukał więc długo. Po przejściu może z pięćdziesięciu metrów w egipskich ciemnościach zrobił lekki zwrot i wyciągnął dłoń. Odgłos blachy podążył echem korytarza. Były to drzwi pomieszczenia , gdzie właśnie miał trafić , pchnął drzwi i przeszedł kilka kroków gdy nagle dotknął czegoś swym kolanem i zatrzymał się.
Wstań – powiedział.
Coś się poruszyło.
Za tobą powinien być włącznik światła , może jeszcze działa – dodał.
Przez kilka sekund stał w ciemnościach , zanim ponownie coś się poruszyło i lampy umieszczone w podłodze zabłysły oświetlając zimny, betonowy pokój.
Przy włączniku światła stał młody , brudny mężczyzna. Stał przestraszony , nie wiedząc czego oczekiwać od nieznajomego , który go tu znalazł. Jego blond włosy były prawie szare od zebranego brudu , brązowe oczy choć przestraszone , pełne nienawiści , ubranie stare i zszarzałe.
Nie bój się , nie przyszedłem cię skrzywdzić – oznajmił Howard.
Kim jesteś? – przemówił mężczyzna.
Kimś , kto może ci pomóc jeśli otrzyma odrobinę twego zaufania. Nazywam się Motis Howard i przyszedłem tu , by ukryć się przed żółtymi żołnierzami. Tak samo jak ty.
Mężczyzna obejrzał Motisa z niepewnością zanim wyciągnął do niego dłoń.
Juston Drive – przedstawił się.




*



Rico Ninox kończył tego dnia dwadzieścia dwa lata , ale nie czekały na niego prezenty , kartki czy uroczystości urodzinowe , należał do tych , którzy próbowali przetrwać w ciemnych uliczkach miasta „Forest”. Rico był ofiarą wojny trwającej do dzisiaj. Każdy tutaj miał niemiłą przeszłość. Ukrywali się ci , których poszukiwano , a poszukiwano tych , których złapano na walce z systemem. Słowa Earla Nissa były prawem , a żółci żołnierze sądem go przestrzegającym , choć tak często omylnym. Najwięcej było tu uciekinierów. Tych którzy próbowali , ale nigdy im się nie udało. Byli też tacy , których rodzina próbowała uciec i tym samym ich napiętnowała , to właśnie do nich należał Rico Ninox.
Szedł właśnie jedną z tych ciemnych uliczek , gdy ogromny Lodus złapał go za gardło. Rico patrzył w jego czerwono krwiste oczy i widział jak ślina spływała po jego rudej brodzie.
Dawaj coś do jedzenia! – wrzasnął Lodus. Był znany nie tak za swoje rządania jak za morderstwa w ulicach „Forest” , których sam dokonał.
Rico próbował z siebie coś wyksztusić , lecz olbrzymia dłoń ściskała jego gardło tak mocno iż nie było to możliwe. Zrobił się czerwony i poczuł jak jego stopy odrywają się od ziemi. Olbrzym unosił go w górę afiszując się potęgą swoich mięśni , gdy nagle padł strzał i pocisk wbił się w jego ramię. Otworzył dłoń i upuścił Rico , który ksztusząc się walczył o powietrze.
Lodus się obrócił i zobaczył dwie wysokie sylwetki powoli wchodzące w uliczkę.
AAAAAA!!!! – wrzasnął jak najgłośniej mógł.
Wtedy padł kolejny strzał trafiając go prosto w lewą pierś. Olbrzym spojrzał w dół i zobaczył krew barwiącą jego brudną koszulę w kratę. Następny pocisk przeszył jego łydkę. Zawył z bólu i ostatkiem sił począł stąpać w kierunku dwóch strzelców , których twarze zaczęły się odsłaniać w świetle lampy ulicznej. Zrobił kilka kroków , kiedy Rico usłyszał ostatni strzał i olbrzym z dziurawym czołem uderzył twarzą o ulicę.
Dwójka strażników stanęła w świetle lampy i jeden z nich wycelował w siedzącego pod ścianą Rico. Ten widząc broń zamknął oczy i tajemniczy świst zastąpił kolejny strzał. Poczym dwa ciężkie ciała zwaliły się na asfalt tuż przy nim. Bał się otworzyć oczu , lecz ciekawość stała się silniejsza.
Podniósł więc powieki i zobaczył człowieka stojącego przed nim. Sciskał w ręku miecz. Jego długie czarne włosy były spięte w kucyk , a czarny płaszcz falował lekko na wietrze ulicy.
- Kim jesteś? – zapytał Rico.
Kimś kto może ci pomóc.
W czym?
Przeczekać złe czasy.



*




Lea Naveli miała trzydzieści dwa lata , właśnie została zatrudniona w lokalnej gazecie „Forest Post”. Przyjechała do „Forest” , by uwolnić się z małego miasteczka , gdzie się wychowała. Była zmęczona jego szarą codziennością , chciała zmienić swoje życie , chciała przygody. Niewątpliwie należała do atrakcyjniejszych kobiet w Niebie i to było powodem jej bezustannych kłopotów. Czerwonowłosa kobieta o wspaniałej figurze i zielonych oczach była żadkością , co tłumaczyło reakcję mężczyzn , ale tam skąd pochodziła mężczyzni zabiegali o jej względy , tutaj wszelkie prawa mieli żółci strażnicy , a oni nie musieli o nic zabiegać.
Lea szła chodnikiem mijając wystawy sklepów , czasami się zatrzymywała by lepiej przyjrzeć się towarom i za każdym razem gdy patrzyła w ogromną szybę wystawy w jej odbiciu znajdywała czarny ślizgacz. W końcu straciła cierpliwość i wyczuwając kłopoty skręciła w jedną z mniejszych uliczek , by schować się w jej ciemnościach. Wbiegła do bramy starego budynku i czekała , aż ślizgacz przejedzie.
Stała w ciemnościach korytarza nasłuchując odgłosu pojazdu , który wreszcie nadszedł i szybko przeminął. Z ulgą odetchnęła i próbując opuścić ciemności natchnęła się na mężczyznę w żółtym garniturze. Szyderczo się do niej uśmiechnął. Chciała uciec , lecz napastnik chwycił ją za rękę , drugą zaś dłonią zakrył jej usta by nie mogła krzyczeć.
Nie bój się śliczna , napewno ci się spodoba – wyszeptał do jej ucha poczym mocno westchnął i osunął się na podłogę.
Obróciła się i ujrzała sylwetkę wysokiego mężczyzny , było zbyt ciemno by mogła zobaczyć twarz.
Nie bój się , musimy iść. Szybko – spokojnie oznajmił i zaufała mu chwytając go za rękę.
Ruszyli przez ciemny korytarz i opuścili go tylnym wejściem , przeszli kilka metrów i weszli do otwartego kanału , który jakby czekał tam na nich.
Choć ciągnął ją w tajemnicze ciemności , ufała mu , gdyby czegoś od niej chciał , pewnie wziąłby to już wcześniej , w końcu dał sobie radę z tym zbirem w żółtym garniturze.
Nagle zaczęło się robić jaśniej , aż wreszcie zobaczyła otwarte drzwi do pomieszczenia z którego wydobywało się światło.
Weszli do środka i ujrzała dwóch młodych mężczyzn siedzących przy metalowym stole. Jej widok nasunął znaki zapytania na ich twarze.
Panowie – kiwnął głową jej dobroczyńca.
Dopiero teraz mogła mu się przyjrzeć. Był wysoki , przystojny , jego długie , ciemne włosy były spięte w kucyk , a piękna twarz odsłaniała łagodne spojrzenie.
Przepraszam , że cię tu wciągnąłem – patrzył na nią z troską – ale w tej chwili kolejny patrol rozpoczyna twoje poszukiwania.
Przepraszam? To wszystko co masz do powiedzenia? – oburzyła się Lea.
Howard uniósł brwi dziwiąc się reakcji tej pięknej kobiety.
Zjawiasz się jak duch , wciągasz mnie do kanału , a teraz przepraszasz?
Widziałem co się działo i chciałem ci pomóc – tłumaczył się Howard.
Nic się nie stało – stanowczo oznajmiła Lea – Nie wszyscy są tak bezradni , niektórzy wiedzą jak sobie poradzić – podeszła do metalowego stołu i przysiadła się do dwóch młodych mężczyzn , którzy patrzyli na nią ze zdziwieniem – Dzień dobry nazywam się Lea Naveli – przedstawiła się.
Rico Ninox – uśmiechnął się Rico.
Kim pani jest? – zapytał Justin.
Nie wiem czy powinnam wam o tym mówić , ale dobrze wam z oczu patrzy. Właśnie rozpoczęłam pracę dla lokalnej gazety , moja kolumna to „CO NA OBIAD?”.
Słucham? – skrzywił się Justin.
To nowa kolumna , może dlatego jeszcze jej nie widziałeś – zaczerwieniła się kobieta.
Motis kogo ty tu przyprowadziłeś? – zapytał Rico.
Howard stał wciąż przy drzwiach , patrzył na czerwonowłosą uśmiechając się coraz bardziej.
Miała kłopoty – oznajmił.
Rico spoważniał i spojrzał jej w oczy.
Słuchaj paniusiu – zaczął – nie mam pojęcia co ty sobie wyobrażasz , ale jak ci się wydaje , że zrobisz na nas karierę to się grubo mylisz. Przyprowadzenie cię tutaj , napewno było błędem – spojrzał na Motisa , który wciąż się uśmiechał – nikt nigdy nie może dowiedzieć się o tym miejscu. Nasze życia zależą od tego. Rozumiesz?
Lea zamilkła , jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę co się wydarzyło. Dzisiejsza noc bez wątpienia będzie miała wpływ na jej dalsze życie , ale co dokładnie zmieni jeszcze nie wiedziała.
W tej chwili , nad nami , trwają poszukiwania czerwonowłosej kobiety w średnim wieku – Motis spoważniał i zbliżył się do stołu – najprawdopodobniej , osoba ta znieważyła funkcjonariusza prawa obezwładniając go – oznajmił.
Ale ja nic złego nie zrobiłam – tłumaczyła się – To on mnie napadł jak jakiś pospolity bandyta i to ty go obezwładniłeś.
Sądzisz , że tak właśnie przedstawił to swoim kolegom? – zapytał Rico.
W takim razie trzeba było go od razu zabić – stwierdziła.
Właśnie dlatego jeżdżą dwójkami – tłumaczył Motis – jestem przekonany , że jego partner znał jego zamiary. Widział cię , a jak sama zapewne słyszałaś , przejechał koło budynku by wypłoszyć cię z kryjówki , wciąż jest gdzieś w pobliżu. Smierć nic by nie zmieniła. Oboje wiedzieli kim jesteś.
To co ja mam teraz zrobić? – powoli traciła swe opanowanie.
Nie możesz wrócić do domu , nie możesz pokazać się w pracy – tłumaczył Howard.
Witamy więc w naszym skromnym gronie – uśmiechnął się Rico.
Nie , nie , to nie możliwe – kobieta złapała się za głowę – Jak można w ciągu jednego dnia , od tak , stracić swoje życie. Nie , nie wierzę w to , przecież to bzdura. Dlaczego mieli by mnie szukać?
Zeby ukarać cię dla przykładu – Howard był śmiertelnie poważny – Nie byłaś uległa. Oskarżą cię o co innego , ale wszystkim dadzą do zrozumienia o co im naprawdę chodzi.
Nie mogłabym tak żyć – rozejrzała się po betonowym pomieszczeniu – wychodzę na górę , założę się , że nawet mnie nie pamietają – wstała i podeszła do drzwi.
To twoja decyzja , nie będę cię powstrzymywał – oznajmił Howard.
To bardzo dobrze. Czy ktoś odprowadzi mnie do wyjścia? – zapytała.
Rico wstał , otworzył drzwi i zniknął w ciemnościach korytarza.
Nie będę tu wiecznie czekał – głos Rico wydobył się z ciemności.
Kobieta wciąż stała w miejscu. Przyglądała się Motisowi i siedzącemu wciąż w tym samym miejscu Justonowi.
Do widzenia – pożegnała się i zniknęła w ciemnościach za drzwiami.
Metalowa pokrywa kanału lekko się uniosła i przez kilka sekund utkwiła w tym samym miejscu. Wreszcie coś ją odsunęło i kobieca sylwetka wyrosła w ciemnej uliczce. Nachyliła się nad wejściem do kanału.
Dziękuję – wyszeptała.
Nigdy się nie widzieliśmy – usłyszała głos Rico i wieko kanału zostało zamknięte.
Stała na środku uliczki. Rozejrzała się i powoli ruszyła w kierunku jej wyjścia. Idąc rozglądała się dookoła nasłuchując dźwięków zdradzających ludzką obecność. W końcu dotarła do większej , dobrze oświetlonej ulicy centrum i poczęła zmierzać w kierunku swojego małego apartamentu. Przechodząc przez światła zobaczyła stary neon , który ledwo świecił „TANIE POKOJE NA DOBE”, zawiadamiał. Zatrzymała się przy wejściu do małego hotelu , który wskazywał neon i pomyślała przez chwilę. W końcu otworzyła drzwi i weszła do budynku znikając z ulicy.




*



Metalowa pokrywa kanału ulicznego podniosła się i z otworu , który zasłaniała i wyłonił się wysoki mężczyzna o długich włosach spiętych w kucyk.
Pogoda była ponura , wszystko wyglądało szaro. Stał w ciemnej uliczce przez moment , aż w końcu ruszył przed siebie , by wynużyć się z niej i znaleźć się w samym centrum miasta „Forest”. Szedł chodnikiem i oglądał ludzi , rozmyślał.
Czy warto cokolwiek zmieniać? Przecież jego nauczyciel nie musiał mieć zawsze racji. Wszyscy wiedzą , że nie ma idealnego świata , gdyby był , życie byłoby zbyt nudne. Natura ludzka potrzebuje cierpienia , poji się nim i wtedy szczęście i miłość są znacznie bogatsze. Więc czy warto odbierać im to co może być najważniejsze w ich życiu.
Wtedy usłyszał jakiś chałas za rogiem i dwa czarne ślizgacze przejechały obok niego z ogromną prędkością. Przyśpieszył kroku by zobaczyć co się stało i gdy wszedł w uliczkę obok zobaczył tłum zbierających się ludzi. Podszedł bliżej i począł przedzierać się przez zebranych by dowiedzieć się co ich tu przyciągnęło. W końcu dotarł do wewnętrznej krawędzi zbiegowiska i smutek ze wściekłością pokrył jego oczy.
Nagie zwłoki czworo ludzi leżały na asfaltowym podłożu. Ich ciała były mocno podrapane , a głowy odseparowane i usunięte. Leżały przy czarnym ślizgaczu na masce , którego stał jeden z żółtych strażników. Trzymał w ręku czarną torbę. Drugi podszedł do niego i wręczył mu mały , biały megafon. Strażnik stojący na ślizgaczu przyłożył go do ust.
Złapaliśmy tę grupę na naszych wodach!!! – usłyszeli go głośno i wyraźnie – Powiedzcie swoim członkom rodziny , przyjaciołom , znajomym!!! Jeżeli zechcą nas opuścić to tylko w taki sposób!!!
Odrzucił megafon , sięgnął do czarnej torby i wyjął jedną z odseparowanych głów. Jeszcze świeża krew kapała na jego żółte oficerki.
Przerażenie było widoczne na twarzy każdego obecnego tam człowieka , patrzyli z trwogą na strażników.
Strażnik po chwili włożył głowę ofiary do czarnej torby i cisnął nią o asfalt.
Tacy jak oni czynią Niebo gorszym!- krzyknął już nie używając megafonu , po czym zszedł z maski wsiadł do ślizgacza i odjechał.
Tłum wciąż stał w tym samym miejscu , kiedy Motis rozpoczął drogę do swej kryjówki. Był wściekły i zawiedziony samym sobą. Może mógł coś dla nich zrobić , ale teraz było już za późno. Idąc chodnikiem coś go tknęło , gwałtownie obrócił się za siebie i zobaczył znajomą sylwetkę ciemnowłosego Rico. Zatrzymał się , ale Rico nie był pewien czy może do niego dołączyć. Zawachał się przez chwilę , poczym ruszył wprost przed siebie. Już po chwili stanął przed Howardem. Ten patrzył na niego podejrzliwym wzrokiem.
Jak chcesz za mną chodzić , to rób to dyskretniej. Nawet dziecko by się zorientowało , że mnie śledzisz.
Rico poczerwieniał , nie wiedział co odpowiedzieć ma na te zarzuty. Ruszyli przed siebie w milczeniu , aż w końcu młodzieniec nie wytrzymał.
To jak długo jeszcze będziemy to znosić?!
Howard się zatrzymał , stał w miejscu i milczał.
Słyszałeś o co pytam?!
Dobrze cię słyszałem – spokojnie odpowiedział.
No więc jak długo będziemy to znosić? – już pół tonu ciszej.
Już niedługo to się skończy.
Naprawdę? Powstrzymamy Earla? Wiedziałem , że właśnie po to cię poznałem. Przyszedłeś by nas wyzwolić – Rico aż się uśmiechnął z radości.
To nie takie proste – wciąż patrzył na Rico.
Dlaczego?
Nie można go poprostu zabić , przecież wiesz co się wtedy stanie. – oznajmił Howard jakby oczekiwał wyjaśnienia.
Ładunki , które są bóg wie gdzie rozmieszczone eksplodują i Niebo zamieni się w garstkę prochu – Rico tłumacząc spuścił lekko głowę.
Wiesz dlaczego wszyscy o tym wiedzą? Bo nie jesteś jedynym , który chce go zabić. Earl był zawsze przewidującym człowiekiem, nie tak łatwo go pokonać. Nawet teraz stacje umieszczone w każdym większym mieście Nieba wyłapują sygnały , które wysyła jego serce. W momencie kiedy przestanie bić. Bum i po krzyku. Widzę , że już zapomniałeś dlaczego wszyscy chcą opuścić Niebo. Siedzimy na żywej bombie , a nasze istnienie zależy wyłącznie od tętna jednego człowieka.
Więc jak chcesz go przechytrzyć? – Rico zmarszczył brwi.
Musi żyć , bym mógł od niego wyciągnąć kod rozbrajający ładunki destrukcyjne. Earl zawsze posiada rozwiązanie dla problemu , który tworzy , zanim go jeszcze stworzy. Jestem przekonany , że i tym razem zabezpieczył się w coś takiego. Ale to już nie jest twoja walka.
Co??? – wyraźnie oburzył się tą wypowiedzią Rico – Nie moja walka? A komu zamordowano siostrę i dwóch braci?! A kto żył jak szczur wypierając się swego własnego nazwiska. Patrzcie go , przyszedł nie wiadomo skąd , nie wiadomo po co i on będzie mi mówił co jest moje , a co nie – po raz ostatni spojrzał Howardowi ze wściekłością w oczy , odwrócił się i zniknął w ciemnościach uliczki.
Motis został sam. Stał na ulicy patrząc w ciemność , która nie dawała odpowiedzi na jego pytania. Wtedy zauważył Justona. Blondyn wyłonił się z ciemnej bramy budynku obok i spojrzał na Howarda swoimi jasnymi oczami. Po chwili odwrócił się i zniknął w ciemnościach tak samo jak Rico.
I ja mam być tym , który ich wyzwoli. Do diabła z przepowiedniami – stał samotnie w ciemnościach , nie wiedział co go czeka , coraz bardziej powątpiewał w swoje możliwości.




ROZDZIAŁ 15
OBRANA DROGA




Na granicach miasta , na cichej , spokojnej uliczce , zabrzmiał świst nadjeżdżającego ślizgacza. Czarny , lśniący pojazd zatrzymał się przed jedyną bramą znajdującą się na tej uliczce. Po krótkiej chwili jej wrota uchyliły się i ślizgacz wjechał do środka po betonowym podjeździe. Podjechał przed główne wejście bogatego domu i ponownie się zatrzymał. Jego drzwi powoli się uchyliły i ukazała się w nich sylwetka siwego staruszka. Powoli opuścił pojazd i wszedł na stopień schodów prowadzących do drzwi frontowych domu.
Schody powoli ruszyły zawożąc go przed same drzwi , gdzie poczuł czyjś wzrok i powoli obrócił się ku bramie wjazdowej.
Zobaczył wysokiego mężczyznę ubranego w długi , szary płaszcz.
Straże – ledwo wymamrotał.
Nagle drzwi ślizgacza uchyliły się i wyskoczyło z niego dwóch uzbrojonych żołnierzy w żółtych garniturach. W tym samym momencie otworzyły się główne drzwi bogatego domu skąd wybiegło kolejnych sześciu strażników.
Tam – wskazał palcem , ale ku jego zaskoczeniu nikogo nie widział , odwołał więc alarm i wszedł do budynku.
Pierwszy stanął na ruchomy chodnik , sześciu strażników z domu podążyło za nim. Bacznie go pilnowali z wciąż wyciągniętą bronią.
Przejechali przez duży hol i wjechali do długiego pokoju , którego wszystkie ściany pokrywały metalowe płyty.
Staruszek wciąż patrzył przed siebie , kiedy nagle postać mężczyzny w płaszczu przebiegła tuż przed nim.
- Tam! – wskazał ręką starzec.
Strażnicy zwrócili swą uwagę w miejsce , które wskazał i wtedy nagły gruchot przeszył metalowy pokój. Strażnik , który obserwował tyły bezwładnie osunął się na ziemię. Wszyscy szukali wzrokiem sprawcy tego zajścia , lecz nie byli w stanie ujrzeć nikogo obcego.
Już prawie wyjeżdżali z długiego , metalowego korytarza , kiedy usłyszeli strzały dochodzące ze strony frontowej domu. Dwóch strażników ruszyło w tym kierunku , następna zaś czwórka kontynuowała eskortę tak ważnego starca.
Gdy otworzyli drzwi frontowe , by sprawdzić co się stało ujrzeli trupy swych kolegów leżące przed schodami domu. Szybko dostrzegli napastnika o krótkich ciemnych włosach. Ubrany był w jasny garnitur i gdy tylko lekko wychylił się zza czarnego ślizgacza , natychmiast go zauważyli.
Napastnik oddał kilka strzałów w ich kierunku , lecz bez żadnego skutku. Jeden z garniturów próbując zbliżyć się do niego został postrzelony w ramię. Usiadł pod kolumną wspierającą wejście i bez słowa machnął ręką do drugiego. Tamten jakby na komendę oddał trzy strzały w kierunku intruza i jak najszybciej mógł dobiegł do filaru kolejnej kolumny. Wtedy ranny żołnierz , zmienił magazynek i bez specjalnej precyzji począł strzelać w kierunku ślizgacza.
Zamachowiec siedząc za ślizgaczem wyczekiwał przerwy silnego odstrzału i w końcu się jej doczekał. Kucnął , wziął głębszy oddech i wychylił się zza ślizgacza szukając wzrokiem żołnierza. Wtedy poczuł dotyk zimnej lufy pistoletu z tyłu swojej głowy i ciepła krew chlusnęła mu po twarzy. Myślał , że nie żyje , kiedy zobaczył jak głowa jednego z żołnierzy toczy się po betonowym podjeździe. Natychmiast odwrócił się za siebie i ujrzał postać Motisa Howarda , który wciąż trzymał pokrwawiony miecz w swej silnej dłoni. Wykonał nim gwałtowny ruch i włożył go do pochwy umieszczonej na jego plecach. Przykucnął przy blondynie.
A co z tym drugim? – zapytał krótkowłosy brunet.
Nie żyje. Co tu robisz Rico? – Motis czekał na wytłumaczenie.
Przecież wiesz , że też chcę wziąć w tym udział.
Nagle zarośla przy płocie ogrodu poruszyły się i Rico szybko zwrócił broń w ich kierunku. Miecz Howarda zatrzymał lufę pistoletu zanim jeszcze tam dotarła i strzał w powietrze zagłuszył chwilową ciszę.
W rozchylających się zaroślach Rico ujrzał smukłą postać Justona i zrozumiał nagłą reakcję Howarda , który właśnie wkładał miecz do pochwy.
Co on tu robi? – zapytał zdenerwowany Rico.
Nie wiem , może ty mi powiesz.
Blondyn zbliżył się do nich i także przykucnął.
Długo się zastanawiałem – spuścił głowę – Też chcę wejść tam z wami.
Patrzyli na niego z zaskoczeniem kiedy brama wjazdowa posiadłości otworzyła się i jej teren zaczął czernieć od ślizgaczy strażników. Widząc co się dzieje Rico szarpnął blondyna za ramię i trójka natychmiast wbiegła do domu Earla Nissa. Po przebiegnięciu holu wbiegli do metalowego pokoju. Tu zorientowali się , iż drzwi wyjściowe pokoju są zablokowane i nie pozostało im nic innego jak zawrócić i stawić czoło żółtym przeciwnikom , którzy się do nich zbliżali. Właśnie dobiegali do wejścia metalowego pokoju , kiedy to gwałtownie się zamknęło. Byli uwięzieni. Wtedy zauważyli tworzące się w górnych częściach ścian malutkie , otwory. Spojrzeli na siebie i milcząc oczekiwali na kolejną niespodziankę.
Z małych okrągłych otworów w metalowych ścianach wyłoniły się długie, cienkie lufy karabinów. Widząc to Motis chwycił za swój miecz i zaczął walić nim o drzwi wejściowe pomieszczenia co nie przyniosło żadnego efektu. Już za kilka sekund miejsce to miało stać się istnym piekłem. Kule opuszczające lufy karabinów wykonywały długą drogę odbijając się od metalowych ścian. Rico czuł jak przeszywają one jego ciało , coraz bardziej i bardziej , aż w końcu cały świat zaczął wirować i wylądował na zimnej podłodze. Juston rzucił się na Howarda okrywając go swym ciałem. Smiertelne pociski dziurawiły go zatrzymując się w jego wnętrzu. Howard próbował uwolnić się od przyjaciela , który go przygniatał , kiedy nagły ból przeszył jego ramię i poczuł jak krew Justona zalewa jego ciało. Kolejne kule dotykały miejsca , których Juston nie był w stanie zakryć i wszystko stawało się szare , aż w końcu wśród odgłosów ostrzału Motis przymknął swoje oczy.
Karabiny przestały strzelać i drzwi metalowego pokoju otworzyły się. Do środka wszedł dowódca strażników. Podszedł do dwójki nałożonych na siebie przyjaciół i nogą odepchnął trupa Justona Drive. Popatrzył na jego twarz i uśmiechnął się. Przyjrzał się Motisowi. Nachylił się nad nim i dotknął jego pokrwawionej szyi.
Mamy szczęście! – krzyknął do dużej grupy strażników czekającej w holu – To ten i w dodatku jeszcze żyje!
Wyszedł z pokoju i wskazał dwóch oczekujących w holu żołnierzy.
- Tego w płaszczu do medyka. Resztę sprzątnąć.



*



Lea Naveli weszła do budynku redakcji „FOREST POST” w małym holu minęła się z niskim Charlim Mangalsem , który zajmował się wiadomościami. Charli zawrócił i drobnym , szybkim krokiem dogonił koleżankę.
Lea – próbował dyskretnie zdobyć jej uwagę – Lea , posłuchaj.
Czego znowu Charli – zatrzymała się.
Jakiś dwóch facetów szpera po twoim biurze , szukają cię. Są ubrani w żółte garnitury – wyszeptał ostatnie zdanie.
Kobieta zmarszczyła brwi – Dziękuję Charli – wolnym krokiem szła w kierunku swojego biura. Zatrzymała się przy nim i jak najciszej mogła uchyliła lekko drzwi. Zobaczyła strażnika , którego nigdy przedtem nie widziała. Oglądał zdjęcia wiszące na jej ścianie.
Muszę przyznać , że naprawdę jest niezła – powiedział.
Za byle czym się nie oglądam – usłyszała drugi głos , który był bardzo znajomy. Ten sam człowiek szeptał do jej ucha w ciemnej bramie ostatniego wieczoru.
Przymknęła drzwi i zaczęła biec w kierunku wyjścia.
Co to było? – zapytał jeden ze strażników.
To tylko przeciąg – napastnik wczorajszego dnia wskazał na otwarte okno.
Jego kolega zamyślił się przez chwilę.
Nie , to było coś innego – podszedł do drzwi i gwałtownie je otworzył. Wychylił głowę i rozejrzał się po zupełnie pustym holu. Wrócił do biura kobiety – Dziwne. Przysiągłbym , że to nie był przeciąg.
Jego partner wzruszył ramionami.




ROZDZIAŁ 16
MATHEW



Osiemnastoletni Mathew Niks siedział przy jadalnym stole w domu swego wuja Verisa Quaraquella. Był wysokim , dobrze zbudowanym nastolatkiem. Ci , którzy go nie znali traktowali go jak kalekę , gdyż od ósmego roku życia nie wymówił ani słowa , lecz trzymali dystans. Bali się jego czarnych oczu , które czyniły jego twarz ponurą , a przy tym pełną potęgi sił nadprzyrodzonych. Ludzki instynkt słusznie im podpowiadał , Mathew był nietypowym nastolatkiem.
Wuj Veris nigdy nie mówił o tym co stało się przed laty , twierdził iż są rzeczy o których lepiej nie wspominać. Traktował młodzieńca normalnie, choć coś mu podpowiadało , że jego dom jest jedynie krótkim przystankiem w życiu młodego Niksa.
Drzwi się otworzyły i do pokoju jadalnego wszedł zdyszany Simon , starszy brat Mathew , który zawsze wyszukiwał szansy na ucieczkę z Nieba , chciał odkrywać nowe lądy , by jego nazwisko było znane wszystkim.
Wuju! Wuju! – wołał podekscytowany.
A o co cały harmider? – do pokoju wszedł Veris.
Skończyłem – uśmiechnął się Simon.
Co skończyłeś?
Simon się uśmiechnął.
Chodź do stodoły to sam zobaczysz.
No dobra już nakładam buty – spokojnie oznajmił wuj.
Mathew chodź , ty też to musisz zobaczyć! – zapraszał go brat , ale Mathew tylko spojrzał na niego i znów odwrócił głowę.
Simon nie nalegał , poczekał na wuja i obaj wyszli z domu.
Weszli do stodoły , gdzie coś olbrzymiego było przykryte ogromną plandeką.
Pomóż mi to zdjąć – Mężczyzna się uśmiechnął i obaj pociągnęli za przykrycie , które odsłoniło ogromną maszynę.
Była ona w stanie pomieścić cztery osoby , wyposażona w trzy zestawy śmigieł i dwie pary skrzydeł , przypominała olbrzymiego metalowego ptaka.
Veris Quaraquell zrobił kilka kroków w tył i złapał się za głowę.
O rany boskie , a cóż to takiego.
Tym opuszczę Niebo i znajdę nową lepszą ziemię dla nas – wskazał ręką na maszynę.
Ty lepiej nic nie opuszczaj , bo znów narobisz sobie kłopotów , a ziemię też zostaw w spokoju , tutejsza jest całkiem niezła – Veris machnął ręką i zaczął wychodzić ze stodoły.
Widząc co się dzieje Simon wskoczył do śmigłowatej maszyny i włączył silniki .
Veris , który był już na zewnątrz gwałtownie się odwrócił otwierając usta. To była silna maszyna , podmuch jej silników wywracał snopki słomy , które Veris składował w stodole i właśnie teraz patrzył jak powoli sunie ona prosto w jego stronę. Wbiegł szybko na werandę przed wejście swojego domu i z głębokim przejęciem obserwował Simona , który wyjeżdżał śmiglaczem ze stodoły. Hałas przyciągnął także jego żonę oraz Mathew , który cicho obserwował bieg wydarzeń.
Maszyna hałaśliwie warkocząc wyjechała ze stodoły i wszyscy obecni ujrzeli ogromy uśmiech na twarzy Simona siedzącego w kabinie śmiglacza. Machnął ręką i wcisnął czerwony guzik na desce rozdzielczej.
Dwa sporych rozmiarów silniki w tylnej części maszyny zapłonęły do czerwoności i śmiglacz ruszył przed siebie. Rozpędzając się gnał przez nierówne tereny posiadłości Verisa Quaraquella. Jego metalowa kabina trzęsła się od wibracji silników.
Dla obserwujących wydarzenie z werandy , metalowy ptak robił się coraz mniejszy i mniejszy , aż wreszcie ku ich zdziwieniu oderwał się od ziemi i wzniósł ponad horyzont. Gdy osiągnął odpowiednią wysokość wykonał wzrot i rozpoczął swój lot w ich kierunku.
A to co? – żona Verisa , Clarisa wskazała palcem na niebo i wszyscy zaczęli się przyglądać małemu czerwonemu punktowi , który coraz szybciej zbliżał się do metalowego ptaka.
To nie może być nic dobrego – oznajmił zmartwiony Veris.
Simon wciąż się uśmiechał siedząc za sterami swego genialnego projektu, kiedy coś go tknęło i obrócił głowę w prawą stronę. Zobaczył małą czerwoną rakietę pędzącą na niego , ale było już zbyt późno , by cokolwiek zmienić.
Ogromna eksplozja zagłuszyła rozmyślania obserwatorów i w miejscu , gdzie jeszcze przed sekundą był śmiglacz ujrzeli kulę ognia , która jeszcze na chwilkę zawisła na niebie , poczym rozsypała się na drobne części i czarne kłęby dymu wyrosły na jej miejscu.
Nieee!!!- wrzasnęła Clarisa w głębokiej rozpaczy.
Veris Quaraquell zaczął biec w kierunku eksplozji.
Mathew stał w miejscu. Patrzył wciąż na niebo. Na jego twarzy nie było nic , ani zmartwienia , ani rozpaczy , czy choć odrobiny nadziei. Była martwa jak każdego innego dnia. Stał i patrzył na niebo jakby nic się nie stało.


*



Nad domem Verisa zapadła noc. Drzwi jego małego domu otworzyły się i wyszedł z niego Mathew. Zrobił kilka kroków i zatrzymał się , popatrzył w górę i utkwił w tej pozycji na moment.
Drzwi domu ponownie się otworzyły i stanął w nich Veris. Obserwował młodzieńca , wiedział , że przygląda mu się już po raz ostatni. Mathew nic nie mówił , lecz nie potrzebował. Od chwili , kiedy wuj przygarnął go do swego domu rozumieli się bez zbędnych słów i gestów. Veris spuścił głowę i wrócił do domu zamykając drzwi za sobą.
Mathew westchnął i ruszył przed siebie , swą drogą przecinając gospodarstwo wuja.



*



W mieście „Forest” życie tętniło jak zwykle o tej porze dnia. Tłumy ludzi podążały gdzieś wąskimi uliczkami miasta , przeciskali się między sobą , by zdążyć do zmierzanego celu na czas. Wśród nich wysoki młodzieniec o blond włosach spadających mu lekko na czarne jak asfalt oczy powoli podążał ku przepowiedzianej drodze. Jego twarz jak zwykle bez wyrazowa tkwiła w miejscu , oczy patrzyły wciąż w jednym kierunku.
Zółty żołnierz przechodzący obok natknął się na opór starszego człowieka , który całkiem przypadkowo znalazł się na jego drodze. Zołnierz złapał go za ubranie i pchnął nie zważając na skutki tego tak niegodnego uczynku. Staruszek uderzył tyłem głowy o betonowy mur i tracąc przytomność osunął się na wąski chodnik.
Patrz jak łazisz niedorajdo – zagrzmiał nieprzejęty strażnik i ruszył w dalszą drogę.
Mathew zatrzymał się i spojrzał na nieprzytomnego starca , któremu nikt nie miał najmniejszego zamiaru pomóc. Odwrócił głowę i począł podążać śladami strażnika , który zniknął tuż za rogiem.
Wszedł w ciemną uliczkę , wydawałoby się , że jest tam zupełnie sam. Zrobił kilka kroków i usłyszał rumor przyciągający jego uwagę.
Podążył w kierunku dziwnego hałasu.
Nie...puść mnie ty bydlaku – usłyszał gdy podszedł bliżej do wąskiej ciemnej bramy. Obrócił się i wszedł w jej ciemności.
Rudowłosa Lea próbowała uwolnić się od objęć znanego jej już żółtego zuchwalca , ale była zbyt słaba. Więził ją mocno swymi ramionami, gdy nagle coś chwyciło go i szeroko otworzył swe oczy. Podniósł się , obrócił i zobaczył czarny , przerażający wzrok wysokiego młodzieńca , który chwycił go za gardło. Ksztusząc się , patrzył prosto w oczy silnego blondyna , które z każdą sekundą stawały się coraz to jaśniejsze.
Widział jak magiczne światło , powoli rozjaśnia wnętrze przeciwnika , po czym mały promień wynurza się z wnętrza źrenicy.
Patrzył jak promień uśmiechał się do niego zanim potężne światło dołączyło i objęło twarz strażnika. Chciał krzyczeć , ale nie mógl gdyż wciąż potężna siła więziła jego szyję. Czuł jak jego twarz pęka od gorąca i patrzył , patrzył jak promienie tańczą na jej powierzchni powoli ją zżerając. Chciał zamknąć swe oczy , ale nie mógł gdyż powieki , które się skurczyły , zaczynały płonąć. Oczy , które wciąż się temu przyglądały stawały się coraz większe , aż w końcu pękły rozlewając swą zawartość na resztki zżeranych policzków. Był oślepiony , lecz siła wciąż trzymała go przy życiu , by czuł ból jaki był mu zadawany. Było ciemno i zimno , nie mógł się już bronić. Był sam w ciemnościach jak ci wszyscy ludzie , których dotąd krzywdził i było mu przykro. Przykro za jego ofiary , przykro za rodziny ofiar , czekających na ich powrót. I wtedy ból się skończył i zobaczył jasność , jasność przebaczenia. Zapraszała go do siebie , lecz nie wiedział czy jest godny. Chciał się odwrócić , lecz czuł się bezsilny. Stał wciąż w ciemności czekając na sąd, na ostatni sąd. Nawet jemu był on dany , lecz tu on będzie obrońcą i oskarżycielem.
Mathew wciąż ściskał trupa o zwęglonej twarzy. Ciało wisiało w powietrzu , kilka centymetrów nad brudną , betonową posadzką korytarza. Otworzył dłoń i dymiący się wciąż trup runął z wielkim hukiem. Gwałtownie obrócił głowę i spojrzał na dziewczynę.
Była przerażona. Siedziała na podłodze ciemnego korytarza okrywając swe ciało rękami. Patrzyła na wysokiego blondyna o przerażających oczach i nie mogła odczytać jakie ma zamiary.
On patrzył na nią swym martwym spojrzeniem , a ona czekała na sąd , który ją tu czeka , teraz , w tym realnym świecie. Musi przejść ten , by stanąć przed następnym.



ROZDZIAŁ 17
POWATPIENIE



Motis Howard powoli , lecz z wysiłkiem podnosił powieki. Czuł ból. Chciał się ruszyć , lecz coś go więziło. Już wkrótce zorientował się , iż jest ciasno obwiązany grubym łańcuchem. Wisiał przykuty do ściany ciemnego pokoju.
Drzwi pokoju otworzyły się i ujrzał postać starego człowieka , którą znał tak dobrze. Był to Earl Niss , człowiek stojący za bezprawiem dzisiejszego Nieba.
Czego chcesz? – wyszeptał z trudnością Howard.
Starzec się uśmiechnął podchodząc do swojej zdobyczy.
Łańcuchy? Zobacz jak ci moi chłopcy się ciebie obawiają. Trochę niekonwencjonalne metody krępowania. Nie uważasz?
Po to tu przyszedłeś? – Howard był bardzo słaby.
Słabo ci , ale pożyjesz jeszcze trochę. Kazałem cię ciut podreperować , oczywiście nie za bardzo bo byś mi jeszcze uciekł , a tego bym nie chciał – przestał się uśmiechać – Więc wciąż zadajesz się ze zbiegami?
Motis milczał.
Myśleliśmy , że blondyn , który się poświęcił by ocalić twoje nędzne życie opuścił wrota Nieba. Byłby pierwszym który by tego dokonał nie tracąc przy tym życia. Niedawno posiekaliśmy jego czworo przyjaciół , którzy zostali złapani. On jeden wciąż był nam potrzebny. Czy wiesz że był największym prowodyrem w tej części naszego Nieba?
Howard wciąż wisiał jak niewolnik przykuty do ściany ze spuszczoną głową i milczał.
Nigdy nie poznałem nikogo z twoimi umiejętnościami – kontynuował Earl - no może raz , ale to było tak dawno , że sam już nie jestem pewien – zrobił kilka kroków wkoło swej ofiary – przydasz mi się jako przykład. Widzisz , dzięki tobie moi żołnierze zaczęli powątpiewać w siebie , ale teraz dam im szansę by skopali ci pożądnie tyłek – popatrzył jeszcze raz na więźnia i opuścił pokój.
Już za moment czterech żółtych strażników weszło do pokoju i zaczęli uwalniać go z łańcuchów bez słowa wyjaśnień.
On poddał się im całkowicie. Roskuli go , ściągnęli ze ściany i kazali iść za dwójką eskortującą go przodem , kolejna dwójka bacznie pilnowała go krocząc za jego plecami.
Wyszli na zewnątrz i weszli do sąsiedniego żółtego budynku. Howard ujrzał potężną salę gimnastyczną. Na parkiecie , który rozciągał się , aż po brzegi ścian był namalowany żółty krąg , a w nim kolejny krąg i kolejny , aż do najmniejszego. W tym z trudnością mieściła się jedna osoba , nawet stojąc na baczność.
Przywitał ich kolejny strażnik.
Proszę , proszę , pan magik nas w końcu odwiedził – uśmiechnął się szyderczo.
Sala wypełniła się żółtymi żołnierzami , którzy przyszli popatrzeć na upadek swej groźnej ofiary. Stanęli w kręgach namalowanych na podłodze , dwa ostatnie zostawili wolne. Wepchnięto Motisa do środka , strażnik , który przed chwileczką zakpił sobie z niego także wszedł do kręgu.
Howard wyglądał jak przynęta którą za moment porwie groźne zwierzę. Był słaby , obojętny , nie miał ochoty już walczyć. Jego długie włosy przykrywały twarz , a on już nie chciał patrzeć na ten tak ochydny świat. Nagle poczuł silne uderzenie w twarz i jego stopy oderwały się od drewnianego parkietu. Wylądował w tłumie , który kibicował jego dumnemu przeciwnikowi. Wstał i przybrał bezradną pozycję opuszczając ręce. Natychmiast poczuł silne kopnięcie w brzuch co poprzedziło kolejne kopnięcie pod brodę i znów uniósł się w powietrze.
Wstawaj! Wstawaj! – krzyczał jego przeciwnik.
Podniósł się z ogromnym trudem czekając na kolejny atak nienawiści.
Podnieś ręce do cholery! – bulwersował się strażnik – Walcz! Walcz mówię!
Howard był zrezygnowany , nie wierzył już w nauki swego mistrza. Zaszedł tak daleko i teraz to wszystko czego tak długo go uczono okazało się niczym wobec potęgi jaką władał Earl.
Walcz powiedziałem! – wciąż krzyczał przeciwnik zanim ponownie zacisnął dłoń i jego pięść wylądowała prosto na twarzy Motisa.
Nagły dźwięk tłuczonej szyby przerwał okrzyki strażników i wszyscy zwrócili swą uwagę w stronę okna przez które nie znany im osobnik o błąd włosach wskoczył z potężną siłą.
Wylądował na kilku strażnikach i jednym uderzeniem ręki posłał przeciwnika Howarda w część zebranego tłumu. Siła uderzenia przewróciła ich jak domino.
Howard wciąż leżał na parkiecie , był nieprzytomny. Intruz o blond włosach błyskawicznie go podniósł i przerzucił przez swe muskularne ramię. Zanim strażnicy wyciągnęli broń był już w oknie przez , które dostał się na salę gimnastyczną. Czuł jak kule pistoletów świszczą koło niego , ale był zbyt szybki , by móc się im poddać.
Zaskoczeni strażnicy wciąż patrzyli w okno , gdzie zniknął tajemniczy gość. Nie mogli uwierzyć w to co zobaczyli. Czuli się zagrożeni , bali się iż zbliża się dzień w którym przyjdzie zapłacić za ich nędzne czyny.



*



Jego powieki były zamknięte , może właśnie to pozwalało mu zobaczyć to co było tak odległe. Widział mądrą twarz Kola Johansona. Widział swego mistrza , wyglądał poważnie. Patrzył dumnie na swojego ucznia , po czym się odwrócił i jego długi czarny płaszcz zakrył obraz złudzeniu , które wydawało się tak rzeczywiste.
Przyjdzie czas , że cię opuszczę – głos zmarłego mistrza dobiegał z ciemności – nie zostaniesz sam. Ten na którego powrót wszyscy czekaliśmy wyjdzie z domu bólu i przyniesie światło. Swiatło tak potężne iż niegodnych jego widoku wyśle przed sąd ostatni. To ON. To ten , który przyjdzie. ON jest największy i cię potrzebuje. Masz być słowem jego grozy. Poprowadzi cię drogą , którą ja nie mogłem , lecz ty sam będziesz musiał nią podążyć. Strzeż się , bo winnych on każe swym śmiertelnym darem. Strzeż się synu , bo ty masz być królem.
Podniósł powieki i zerwał się gwałtownie siadając na drewnianym łóżku pokrytym białym prześcieradłem. Rozejrzał się dokładnie dookoła. Siedział w pokoju , którego ściany były wykonane z ciemnego drzewa. Na ścianach wisiały zdjęcia mężczyzny i kobiety , na wszystkich się serdecznie uśmiechali. Na przeciwko jego łóżka zobaczył mały kominek. Na nim też stały jakieś zdjęcia. Po drugiej stronie pokoju zauważył duże lustro ścienne. Powoli wstał i zbliżył się do niego. Zobaczył w nim osobę o długich białych jak śnieg włosach i siwym zaroście. Szara długa koszula wisiała na nim jak na pospolitym żebraku. Stał i patrzał w lustro nie mogąc uwierzyć. Twarz była ta sama , ale czy to on?
Drzwi pokoju otworzyły się i kobieta o czerwonych włosach stanęła w nich z zaskoczeniem. Podbiegła do niego.
Lepiej wracaj do łóżka , jeszcze jesteś słaby – złapała go pod ramię i zaczęła prowadzi do drewnianego łoża w którym się obudził.
To ty? – wyszeptał z trudnością.
Ja , ja – przykryła go kołdrą.
Kiedy to się stało – złapał się za kosmyk swoich siwych włosów.
Któregoś dnia się obudziłam i takie już były.
Jak się tu znalazłaś? Gdzie my w ogóle jesteśmy? – wciąż z trudem zadawał pytanie.
Kobieta popatrzyła w jego ciemne oczy i uśmiechnęła się siadając na lóżku tuż przy nim.
Około dwóch miesięcy temu szłam spokojnie ulicą – zaczynała – kiedy nagle zostałam zaatakowana przez tego samego mężczyznę przed , którym ty sam mnie broniłeś. On przyszedł mi z pomocą – wskazała na okno nad łóżkiem chorego.
Wyjrzał przez okno i zobaczył młodego mężczyznę siedzącego tyłem do jego osoby. Był otoczony gęstym lasem , a przy jego stopach tliło się małe ognisko. Obrócił się i spojrzał na chorego swymi czarnymi oczami , które zabłysły na moment , poczym znów zwrócił twarz w stronę ogniska.
Kim on jest? – zapytał Howard.
Nie wiem , jest chyba niemową. Wiem , że jest specjalny.
Dlaczego tak mówisz?
Nie pytaj , poprostu to wiem. Przyprowadził mnie tutaj , bo nie miałam dokąd pójść – kontynuowała – Miałeś rację , wtedy w tym kanale – lekko poczerwieniała – Ale mniejsza o mnie. Pewnego dnia poprostu zniknął. Już się martwiłam , że może coś się stało , ale on przyniósł ciebie do tego pokoju. Byłeś ledwo żywy.
Jak długo tu jestem? – mówił już wyraźniej.
Z jakieś trzy tygodnie. Tu czas się porusza inaczej.
To co on – Motis pokazał na okno – nie wejdzie do środka?
Wszedł tylko raz , kiedy cię tu przyniósł. Spi i je na zewnątrz , przy ognisku.
Dziwny człowiek – Howard pokiwał głową – To co to za miejsce?
Lea wstała i podeszła do kominka. Wzięła do rąk zdjęcie , które na nim stało i znowu usiadła na łóżku przy chorym.
Widzisz tego chłopca – wskazała na zdjęcie.
Motis przyjrzał się dokładniej. Widział szczęśliwą rodzinę. Uśmiechnięty ojciec ściskał starszego syna. Mama trzymała na rękach małego chłopczyka. Lea właśnie jego wskazywała.
Myślę , że to on , a to jego rodzice – wskazała ich palcem – i oczywiście starszy brat.
Dlaczego tak myślisz?
Przyglądałam mu się. Myślę , że jego rodzina nie żyje i przez to nie chce tutaj wchodzić. To pewnie był ich domek wczasowy , czy coś w tym rodzaju. Spiżarnia ciągle jest pełna.
Motis znów spojrzał w okno. Patrzył na tajemniczego młodzieńca i myślał o dziwnym śnie , który wciąż wydawał się bardzo rzeczywisty , ale niestety niemożliwy. Motis wrócił do Nieba gdy jego mistrz umarł , trzeba by uwierzyć w duchy by pomyśleć , że jest on prawdziwy.



*


Przez kolejne dni siedział w łóżku przyglądając się tajemniczemu blondynowi , który prawie się nie ruszał. Obserwował i czekał , aż ten się poruszy. Przecież musi gdzieś chodzić , mieć zajęcia , musi jakoś żyć. Czekał na odpowiedź , która wciąż nie przychodziła , a czas upływał nie przynosząc zmian.
Lea gotowała przy małej kuchence drzewnej w pomieszczeniu obok. Howard wstał i wszedł do małej kuchni w której stała Lea.
Czy jest tu gdzieś moje ubranie? – zapytał łagodnie.
Kobieta spojrzała na niego z głęboką powagą.
Musiałam je wyrzucić , ale w tym kufrze – wskazała ciemny , drewniany kufer stojący w rogu pomieszczenia – znajdziesz coś do ubrania.
Dziękuję – kiwnął głową i podszedł do owego kufra.
Podniósł wieko i zajrzał do środka. Po krótkiej chwili wybrał kilka rzeczy i opuścił kuchnię.
Lea posmutniała. Wiedziała , że Howard nie należy do ludzi , którzy zgodzą się spędzić resztę życia w lesie ukrywając się przed strażnikami. Będzie chciał coś zrobić , a jego poczynania mogą przynieść ogromne kłopoty.
Motis wszedł do kuchni i stanął przed kobietą.
Ktoś w tym domu miał naprawdę dobry gust.
Długi czarny płaszcz wyposażony w szeroki kaptur leżał na nim jakby był szyty na miarę.
Może mi powiesz... – spojrzała na niego – Kim ty właściwie jesteś?
Motis podszedł do stołu kuchennego i usiadł na drewnianym krześle.
Kiedyś pracowałem u człowieka o imieniu Anex – zaczął – Anex był dobrym człowiekiem , ale jak to często bywa był ktoś potężniejszy od niego. Prawdziwy władca Nieba chciał ukryć swoją tożsamość i ta rola należała do Anexa. Szukając wyjścia z owej sytuacji zaproponował mi ważną posadę i wprowadził w świat największych tajemnic. W świecie gdzie ludzie nie mieli pojęcia o innych lądach , strażnikach , czy możliwości latania , ja wiedziałem wszystko. Nawet drobne rzeczy takie jak miejsce mojej ostatniej kryjówki znałem z planów do których zawsze miałem dostęp. Kiedyś strażnicy się tam ukrywali , teraz moja kolej – uśmiechnął się – Wszystko skończyło się , a tak naprawdę zaczęło kiedy pierwszy żołnierz władcy zbuntował się przeciwko niemu. Sciągnął kopułę okrywającą Niebo przypłacając to swym życiem. Ja straciłem miłość mojego istnienia i ciężko ranny wylądowałem na zapomnianym skrawku lądu. Zamieszkałem z ludźmi , którzy pokazali mi sztukę iluzji. Przekazywali ją sobie z każdym pokoleniem , dzięki temu przetrwali już tysiące lat. Największy wojownik Nieba przygotowywał mnie do powrotu. Miałem obalić rządy Earla i wyzwolić ludzi – zaczął się śmiać – Możesz mnie sobie wyobrazić jako władcę?
Kobieta patrzyła na niego z ogromną powagą.
- Wyglądasz na władcę – powiedziała – wyglądasz – obróciła się do garnka w którym właśnie gotowała i milcząc zamieszała w nim drewnianą łyżką.
Motis wstał i wyszedł przed małą drewnianą chatę. Rozejrzał się szukając młodzieńca , którego jeszcze niedawno oglądał przez okno drewnianego domu. Dookoła nie było nic prócz grubych , gęstych drzew i runa leśnego. Ognisko przy którym blondyn siedział jeszcze przed chwileczką zostało kompletnie wygaszone. Rozejrzał się jeszcze raz dokładnie. Postanowił go poszukać , lecz trochę się wachał , nie wiedział w którą stronę powinien się udać. Jeszcze tak niedawno wiedziałby jak użyć ma swoich instynktów , ale dzisiaj lęk i niepewność je mocno tłumiły. Stojąc w gęstym lesie zdał sobie sprawę iż jest już całkiem uleczony. Przecież nie miał się czego obawiać , dzisiaj chciał tylko znaleźć tajemniczego blondyna , nie musiał ocalić już świata. Uspokoił swoje myśli i wreszcie nogi same go poprowadziły. Szedł przez nieznany mu las i czekał , aż ujrzy sylwetkę silnego młodzieńca. Szedł długo , aż wreszcie tak się stało. Doszedł do samego skraju tego ogromnego lasu. Słyszał głosy dzieci , które zagłuszał szum błękitnej wody. Przy ostatnim drzewie rosnącym na urwisku graniczącym z żółtym piaskiem plaży siedział blondyn o groźnym spojrzeniu. Motis spoczął obok niego. Blondyn coś obserwował z tak ogromną uwagą iż nawet nie zareagował na przyjście Howarda , zresztą dotąd na nic specjalnie nie zwracał uwagi. Ale teraz patrzył i czekał , czekał na moment decyzji , której wynik miał poznać już za chwilę.
Howarda zdziwił jego wyraz twarzy , po czym sam zwrócił swą uwagę na plażę , której brzegiem biegło sześciu małych chłopców , cieszyli się wiatrem lekko głaszczącym ich twarze.
Mężczyźni przypatrywali się im jak pospolici złodzieje , którzy czekają na odpowiedni moment by zająć się łupem , ale w tym przypadku nie było żadnego łupu , nie było nic co dwóch przybyszów chciało by mieć w swym posiadaniu. Więc na co czekali? Dlaczego dziwny blondyn marszczył brwi w niecierpliwości? Co go tu przywiodło? Co miało się wydarzyć?
Chłopcy wskoczyli do wody chlapiąc się po swych młodziutkich twarzach. Byli pełni radości , czyści , byli chyba jedyną cenną rzeczą na tym świecie , która była by warta poświęcenia innych. Byli jeszcze młodzi i niedoświadczeni , nikt nie wie dlaczego tego dnia znaleźli się na plaży niedostępnej zazwyczaj dla innych. Sami bez rodziców.
Mężczyźni wciąż obserwowali pluski i okrzyki młodziutkich chłopczyków zanim zauważyli dwóch potężnych strażników w żółtych garniturach i przerzucili swą uwagę na nich.
Strażnicy twardo stąpając po ziemi szli brzegiem plaży jak wyrocznia , która rozsądzi dzisiejszy dzień chłopców jako ostatni i skaże ich na inne życie.
Pewnie zrobią im krzywdę , musimy coś zrobić – wyszeptał Motis , lecz blondyn nie zareagował.
Strażnicy byli blisko , kiedy zwolnili i jeden z nich powoli wyciagnął swą broń. Zatrzymali się i uzbrojony mężczyzna oddał strzał w powietrze.
Chcecie tańczyć gówniarze?! – krzyknął.
Chłopcy się zatrzymali. Ich twarze nabrały poważnego wyrazu. Nie wiedzieli co robić. Mogli mieć może po osiem lat życiowego doświadczenia , nie wiedzieli co się robi w takich sytuacjach.
Pytałem czy teraz chcecie tańczyć do cholery! – strażnik wymierzył i broń wystrzeliła.
Kula wbiła się w piasek tuż obok nogi chłopca o długich blond włosach , był przerażony. Przez moment stał jak by coś go zamroziło , a potem zrobił kilka kroków w tył dołaczając do reszty gromadki. Trzymali się blisko , wiedzieli , że nie uciekną , mogli tylko się modlić , modlić o przebaczenie. Wiele razy słyszeli , iż ludzie są zwierzętami lądowymi , nie dla nich wodne eskapady. Woda to rzecz święta , dzięki niej żyjemy w czystości i nie czujemy pragnienia , ale każdy wie iż nie należy po niej stąpać , nie należy jej przygniatać i rozrzucać jak piasek w gorący dzień , bo woda to rzecz święta.
Musimy coś zrobić – oświadczył Motis patrząc na blondyna.
Młodzieniec o przerażających oczach odwrócił głowę i spojrzał na niego. Popatrzał mu prosto w oczy i Howard zrozumiał , że teraz wszystko leży tylko w jego rękach.
Strażnik obserwował przestraszone dzieci , czuł się silny. Patrzył na te nagie żałosne istoty i wiedział , że nigdy nie będą w stanie mu zagrozić. Ludzie naturalni byli już przeszłością , nauka jak zawsze wygrała z naturą i dzisiaj do takich jak on należy ten ląd.
Wymierzył broń po raz kolejny i kula opuściła lufę pistoletu.
Długowłosy blondynek stał w grupie swoich rówieśników zanim poczuł kulę przeszywającą jego pierś i świat zawirował dookoła. Nie było bólu tylko żal do siebie za skrzywdzenie swych rodziców. Kiedy otworzą gazetę i w „Dziale Smierci” ujrzą jego zdjęcie , ich serce pęknie i to wszystko jego wina. Każdy wie iż nie chodzi się na plażę , każdy wie , bo woda jest święta , a świętość też potrzebuje swojego spokoju.
Przewrócił się uderzając głową o piaszczystą powierzchnię. Krew wypłynęła z jego ciała i zabarwiła piasek na czerwono.
Motis nie czekał już dłużej , nie pytał już o zdanie swojego wybawcy. Wstał i błyskawicznie zeskoczył z urwiska twardo stając na żółym podłożu. Miał może ze trzysta metrów do oprawców , zmarszczył brwi i począł biec w ich kierunku bez zastanowienia.
Strażnicy go zauważyli. Spokojnie stojąc w miejscu wymierzyli do niego i zaczęli strzelać.
Jego włosy porwane przez wiatr odsłoniły twarz i czuł jak kule choć bardzo blisko , omijają jego ciało.
Wciąż strzelali , lecz nie wiedząc dlaczego nie mogli powstrzymać przybysza. Był coraz bliżej i bliżej , aż w końcu uniósł się w powietrze i wyciągając swoją lewą nogę spotkał się z jednym ze strażników. Stopa dotknęła jego twarzy z niewyobrażalną siłą i żółty elegant pofrunął jak latawiec zanim wylądował w wodzie. Drugi z zamachowców chciał zaatakować , lecz jego przeciwnik był tak szybki , iż nawet nie dał mu szansy na zastanowienie. Poczuł uderzenie w twarz , a potem szybka seria uderzeń w brzuch zatrzymała jego oddech. Brak powietrza całkowicie go unieszkodliwił , lecz na tym miało się nie skończyć. Przeciwnik złapał go za marynarkę i począł maltretować jego twarz uderzając bezlitośnie , aż w końcu jego oczy się zamknęły i poczuł słony smak wody wkradającej się do jego wnętrza. Próbował się ratować , chciał nabrać powietrza , ale siła , która go więziła była zbyt potężna. Czuł jak jego dusza żegna się z tym światem i odchodząc stąd wypełnia się strachem , strachem przed przeszłością za którą odpowie.
Howard wciąż trzymał tył głowy swego przeciwnika. Zanużył ją w wodzie już jakiś czas temu i choć morderca z pewnością już nie żył nie mógł go jeszcze opuścić. Zabił dwóch , lecz to nie wystarczało. Na miejsce dwóch przyjdzie czterech , a na czterech ośmiu. Wiedział , iż są oni jedynie produktem , produktem polityki genetycznej starego człowieka. To jego trzeba powstrzymać , to jego trzeba zabić. Wprawdzie pierwszą próbę omal przypłacił swym życiem , ale czym jest jego życie w porównaniu z resztą mieszkańców tej pięknej planety.
Howard puścił głowę swej ofiary i ujrzał swe wściekłe odbicie w rozburzonej wodzie. Rozejrzał się dookoła , ale nikogo nie ujrzał. Przerażeni chłopcy musieli uciec w strachu , pewnie bali się że im także ktoś wyrządzi krzywdę.
Wyszedł z wody i podszedł do chłopca , który wciąż leżał na piasku. Nachylił się nad nim tylko po to aby się przekonać , że nic już go nie uratuje. Był martwy. Pocisk przeszył jego czyste serce , taka zbrodnia nikomu nie mogła ujść bezkarnie. Howard wiedział , że przyjdą następni , w końcu stał na otwartej przestrzeni. Strażnicy z pewnością wciąż używali systemu satelitarnego do obserwacji Nieba , nie miał więc czasu do stracenia. Podbiegł do miejsca , gdzie urwisko graniczyło z plażą i począł wchodzić do góry wąskim pasmem trawy tuż obok urwiska.
Gdy był już na górze rozejrzał się po raz kolejny. Szukał blondyna , który z pewnością obserwował całe wydarzenie , lecz w gęstym lesie nie było nikogo. Nie chciał marnować już czasu , począł biec w kierunku małej chaty w której odzyskał swe siły. Musiał ostrzec Lee. Droga wydawała się dłuższa niż w przeciwną stronę , ale wreszcie ujrzał upragnione miejsce. Otworzył drewniane drzwi i wszedł do domu , który dobrze znał.
Lea! Lea! – wołał , lecz nikt nie odpowiadał.
Dokładnie sprawdził wszystkie pomieszczenia , ale nikogo nie znalazł. Spojrzał na garnek , który wciąż stał na kuchence drzewnej i pośpiesznie wyszedł z chaty. Zatrzymał się przed nią i począł słuchać dźwięków lasu, który był nimi przepełniony. Czekał.



*




Sześciu strażników zbliżało się do miejsca , gdzie ukrywał się morderca ich dwóch towarzyszy. Byli czujni i uzbrojeni. Milczeli idąc przed siebie. Coś mówiło im , że są już blisko celu , kiedy nagle ptaki zerwały się z drzew niosąc ostrzeżenie poszukiwanemu. Zatrzymali się i spojrzeli na siebie. Jak na komendę , ich szereg się rozsypał i zniknęli w krzakach tracąc kontakt wzrokowy.
Kiedy pierwszy z nich ujrzał drewnianą chatę coś chwyciło go za szyję i ścisnęło tak mocno iż starając się ze wszystkich sił nie mógł się uwolnić. Po chwili bezwładnie opadł na leśne podłoże nie dając żadnego ostrzeżenia swoim przyjaciołom.
Strażnik , który zaszedł chatę od przeciwnej strony uśmiechnął się z zadowoleniem , zrobił dwa kroki przed siebie i nagle cienka , ostra gałąź przeszyła mu szyję. Poczuł ból i odruchowo przycisnął spust pistoletu , który ściskał w dłoni. Huk wystrzału przefrunął przez las ostrzegając innych.
Jeden z żołnierzy znalazł towarzysza. Leżał martwy , a ostra gałąź wciąż wystawała z jego muskularnej szyi. Popatrzył na jego dłonie , ale nie było w nich broni , która ich ostrzegła. Rozejrzał się i zauważył chatę , podążył w jej kierunku , nie zdążył podejść zbyt blisko. Kolejny strzał przerwał dźwięki lasu i metalowy pocisk przeszył jego głowę.
Trójka pozostałych wiedziała już o niebezpieczeństwie. Zjednoczyli się i zatrzymali swe poszukiwania dokładnie obserwując las. Stali obróceni do siebie plecami. Każdy mierzył w inną stronę. Wtedy jeden z nich zauważył postać wyłaniającą się zza pobliskiego drzewa. Bez zastanowienia przycisnął spust i począł strzelać w jej kierunku. Nie wiedział jednak , że jest to tylko martwe ciało jego towarzysza , była to ofiara bezszelestnego uduszenia. Seria strzałów po raz kolejny zagłuszyła las i kiedy śmiałek się obrócił zobaczył trupy dwójki swych kolegów. Został prawie sam w tym ogromnym lesie śmierci. Nie wiedział co robić. Wiedział , że tym razem nie zwycięży , została mu tylko ucieczka. Postanowił biec jak najszybciej może. Biegł wciąż przez las a słowa przepełniały lęki jego duszy.
Powiedz Earlowi , że przyjdę po niego!!! Przyjdę po was wszystkich!!!
Las wypełnił się tymi słowami. Drzewa nie nosiły groźb kłamcy i uciekinier doskonale wiedział o tym. Był szczęśliwy , że to on został wybrany by doręczyć tę wiadomość. Był szczęśliwy , że to on został przy życiu by móc to uczynić.

ROZDZIAŁ 18
SAD OSTATECZNY



Czarny , błyszczący ślizgacz zajechał przed główną siedzibę żółtych strażników. Drzwi się otworzyły i wysiadł z niego stary już Earl Niss. Powoli wszedł na małe schodki i zniknął za głównymi drzwiami budynku.
Max Richardson wciąż pracował przy komputerze swojego biura , kiedy nagle zobaczył przed sobą postać Earla Nissa.
Dzień dobry – błyskawicznie wstał – Czemu mogę zawdzięczać pańską dzisiejszą wizytę?
Dobrze wiesz czemu – w złości zmarszczył brwi Earl – a raczej powinenem powiedzieć komu.
Martwi pana ten długowłosy szaleniec? – Max spuścił głowę.
Ten szaleniec wciąż zabija moich ludzi do cholery – uderzył pięścią w blat biurka podwładnego i kaszlnął z wysiłku – teraz mi jeszcze zagroził – to powiedział nad wyraz spokojnie.
Przecież już próbował i omal nie przypłacił tego życiem.
Omal nigdy nie wystarczy. Myślałem , że już cię tego nauczyłem? Jak mogłeś mieć go w swojej celi i żeby pozwolić mu uciec... – spojrzał groźnie na Maxa.
Co mam zrobić? – podwładny wciąż stał ze spuszczoną głową.
Nie obchodzi mnie jak to zrobisz , ale chce dostać tego bydlaka i tym razem mam gdzieś czy będzie żywy , czy martwy. Zrozumiane!!!
Earl podszedł do drzwi i wyszedł z biura Maxa.
Richardson usiadł w swym wygodnym fotelu i obrócił się do okna. W jego głowie rysował się plan , plan na który czekał już od wielu lat.



*



W ciemnościach ulicy sąsiadującej z tą na której znajdywała się siedziba strażników pojawiła się wysoka postać. Człowiek był ubrany w długi czarny płaszcz , jego długie siwe włosy przykrywał kaptur , a siwa broda odznaczała się w ciemnościach ulicy.
Skręcił i wszedł na ulicę strażników. Stanowczo przeszedł przez główną bramę i wszedł do budynku używając drzwi frontowych. Na korytarzu zobaczył człowieka w żółtym garniturze.
Czego... – tylko tyle zdążył wypowiedzieć zanim gość błyskawicznie uderzył go w gardło i padł na podłogę gwałtownie się dusząc.
Nie zwracając uwagi na strażnika , który wił się na podłodze ruszył w dalszą drogę. Był szybki i zdecydowany. Podążał do biura Maxa Richardsona , które znajdowało się na czwartym piętrze budynku. Mógł użyć windy , ale wszedł schodami. Wiedział po co tu przyszedł. Wszedł na górę i przeszedł przez korytarz na którym nikogo nie spotkał. Budynek był prawie pusty.
Podszedł do drzwi biura Maxa i przekręcił klamkę. Drzwi się otworzyły i zobaczył Maxa siedzącego przy swoim biurku. Miał na sobie bialutki garnitur , patrzył wprost na niego.
Przybysz wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.
Słucham – przemówił człowiek w kapturze.
Co? Wchodzisz do mojego biura jak gdyby nigdy nic...
Skoro jeszcze tu jesteś , to znaczy , że czekałeś na mnie. Może jesteś tchórzem Max , ale nie jesteś głupi. Wiedziałeś , że tym razem nie pójdę prosto do Earla , będę wolał poczekać , aż on przyjdzie po mnie , ale wygląda na to , że ty masz lepszą propozycję. Słucham.
Max z pełnym opanowaniem wstał i podszedł do przybysza.
Owszem mam propozycję – oznajmił – gdybym mógł wrócić czas wiele rzeczy bym zmienił...
Nie mam ochoty tego wysłuchiwać. Do rzeczy proszę.
Nie nawidzę Earla i także pragnę jego śmierci.
Dlaczego miałbym ci zaufać?
Panie Howard , jestem człowiekiem honoru. Nigdy nie popierałem metod Earla Nissa , ale nic nie mogłem zrobić.
Czy napewno nie mogłeś? – Motis spojrzał mu głęboko w oczy.
Tak jak powiedziałeś. Jestem tchórzem – Richardson spuścił głowę – ale Ty nim nie jesteś i chcesz mu się przeciwstawić , nie widzę więc powodu dla którego nie mógłbym ci pomóc i nie mówię , że bezinteresownie.
Co więc proponujesz?
Pomogę ci się pozbyć tyrana i jego żołnierzy , a w zamian za to ja zostanę głową Nieba. Daję słowo , że będę działał zgodnie z wolą ludu. Gdybym chciał to zaraz zjechał by się tu cały oddział strażników i ciekawe jak z nimi byś sobie poradził.
Howard się uśmiechnął i podszedł do okna przez , które oglądał to ogromne , pełne świateł miasto , wyglądało tak pięknie tej nocy.
Przyjmuję propozycję , ale na nowych warunkach – odwrócił się do Maxa – Daję ci moje słowo , że pozwolę ci żyć tak długo ile ty sam sobie pozwolisz.
Richardson zastanowił się przez chwilę.
W tych okolicznościach to jest chyba godna cena – wyciągnął rękę.
Ale jak to się skończy , już nigdy nie chcę o tobie słyszeć. Twoja tożsamość zostanie zmieniona i wyjedziesz z miasta. Skontaktuję się z tobą – podszedł do drzwi i wyszedł z biura.
Max usiadł w swym fotelu i odetchnął z ulgą. Wiedział , że była to najlepsza umowa jaką mógł dziś zawrzeć.



*



Brama pałacu Earla Nissa otworzyła się i na posiadłość wjechał czarny ślizgacz. Zatrzymał się przy schodach i pojazd opuścił Max Richardson , za nim wysiadł wysoki człowiek nakryty kapturem. Weszli po schodach prowadzących do frontowych drzwi , gdzie stało dwóch żółtych strażników. Max kiwnął do nich głową , otworzył drzwi i dwójka gości znalazła się w holu. Spokojnym krokiem przeszli przez hol i weszli do metalowego pokoju. Tu Motis poczuł lekki strach , lecz tym razem bez przeszkód opuścił pomieszczenie i wszedł do wąskiego , długiego korytarza. Przeszli przez całą długość korytarza i zatrzymali się przy drzwiach które znajdowały się na jego samym końcu.
Tutaj spędza większość swego czasu – oznajmił Richardson.
Howard spojrzał na niego i chwycił za klamkę. Drzwi się otworzyły i ujrzał Earla siedzącego przy komputerze swego eleganckiego biurka. Był zwrócony twarzą do wchodzących.
Goście weszli do środka zamykając drzwi za sobą.
Więc jednak go przyprowadziłeś – odezwał się Earl Niss – chytra z ciebie sztuka Max. A już myślałem , że okażesz się łotrem i będziesz chciał wykorzystać Howarda , by okraść mnie z mojej władzy... tak jak Rupert chciał.
Motis stał spokojnie przyglądając się staremu człowiekowi.
Czego tak naprawdę chcesz? – powiedział po chwili.
Ja? – uśmiechnął się Earl – Mam wszystko czego chcę. Czego mógłbym jeszcze chcieć.
Max powoli przesuwał się do kąta bogatego biura.
Całe swoje imperium oparłeś na swojej śmierci. Myślę , że wiem , czego chcesz najbardziej – stanowczo oznajmił Motis.
Czego chcę , powiedz mi synu – wciąż się uśmiechał.
Chcesz żyć starcze – sięgnął ręką za swe plecy i wyciągnął piękny miecz o błyszczącym ostrzu. Machnął nim błyskawicznie i kciuk dłoni , którą Earl trzymał na swym biurku został odseparowany. Ranny mężczyzna złapał się za dłoń i począł wić się z bólu.
Podaj mi kod rozbrajający ładunki – Howard wypowiedział to zdanie już rozkazującym tonem.
Earl wciąż trzymał się za dłoń , jego lewy kciuk leżał samotnie na biurku.
Ktoś w końcu rozgryzł jego podstęp , ktoś zorientował się że nie ma odwagi by umrzeć. Gwałtownie wyciągnął ranną rękę i przycisnął czerwony guzik umieszczony w kącie jego biurka.
Po tym co się tu dzisiaj wydarzy i tak by się zorientowali , więc może nawet lepiej , że od razu ich wezwałeś – oznajmił rozwścieczony Howard.
Obrócił się w kierunku drzwi i po kilku sekundach wsadził w nie swój miecz. Wyciągnął go i ujrzał świeżą krew na jego ostrzu. Odgłos ciała uderzającego o piękny dywan na korytarzu doszedł wszystkich w biurze Nissa.
Jak myślisz dlaczego nie strzelają? – szyderczo uśmiechał się Motis – Wpadłeś w swą własną pułapkę co? Popatrzmy na ekran – wskazał na komputer stojący na biurku – Teraz ładnie poproszę byś wszedł do programu rozbrajającego.
Earl choć był przepełniony bólem , z przerażeniem wciskał klawisze swego komputera , aż w końcu ujrzeli planszę proszącą o kod dostępu.
Na co czekasz staruszku – pośpieszał go Motis.
Niss jak najwolniej mógł wpisywał poszczególne litery: P , R , Z , E , D , S ...
Wtedy drzwi z ogromnym trzaskiem wleciały do środka i wylądowały na pięknym dywanie biura właściciela Nieba. Strażnik w żółtym garniturze spojrzał na Motisa i bez zastanowienia oddał strzał raniąc go boleśnie w ramię.
Howard wykonał przewrót w przód zbliżając się do przeciwnika i ostrze miecza przebiło klatkę piersiową nagłego intruza wynurzając się środkiem jego pleców. Odepchnął go gwałtownie nogą i zajrzał przez futrynę , która pozostała po drewnianych drzwiach. Zobaczył grupę żołnierzy biegnących w jego kierunku. Wziął głębszy oddech i wybiegł im naprzeciw ściskając miecz w ręku. Gdy tylko znalazł się na korytarzu wybił się w powietrze i począł się kręcić z olbrzymią prędkością powoli opadając na dół. Czuł jak kule pistoletów ocierają się o jego ubranie , lecz nie myślał o tym. Krew w jego wnętrzu wrzała i ladując w grupie uzbrojonych przeciwników , czuł jak ostrze jego miecza przedziera się przez ich muskularne ciała. Wreszcie wylądował i rzucili się na niego jak dzikie zwierzęta.
Wtedy czas jakby się zatrzymał i zobaczył blondyna o przerażających oczach. Wchodził na długi korytarz. Patrzył na nich , zatrzymał się i szeroko rozłożył ręce. Jego oczy czarne jak najciemniejszy zakątek wszechświata robiły się coraz jaśniejsze , aż w końcu uwolniły światło o niewyobrażalnej sile. Swiatło przeszło przez korytarz jak tornado uderzając we wszystko co spotkało na swej drodze. Motis widział jak zbliża się do niego i wreszcie następuje punkt spotkania , który jest tak silny , że odrzucając go na kilka metrów uderza o ścianę i ląduje na podłodze natychmiastowo tracąc swą przytomność.



*



Męski krzyk rozpaczy zmusił go do podniesienia powiek. Leżał w korytarzu , wśród innych ciał znanych mu żołnierzy. Wstał i wszedł do biura Earla Nissa skąd dochodził hałas.
Przy oknie tego tak eleganckiego pomieszczenia spotkał się z najbardziej przerażającym zdarzeniem jakiego był świadkiem.
Wysoki blondyn trzymał właściciela Nieba za gardło unosząc go lekko w powietrze. Swiatło wydobywające się z jego oczu , było tak potężne iż skóra na twarzy Earla zaczynała płonąć.
Przyglądał się temu może przez sekundę , zanim przypomniał sobie o kodzie , którego biedny Niss nigdy nie zdążył dokończyć. Nie zważając na krzyki staruszka podbiegł do drogiego biurka. Spojrzał na monitor i uśmiechnął się. Nie mógł uwierzyć , że może być to takie proste. Może miał tylko fragment kodu , ale był on częścią rebusa , który towarzyszył mu przez najważniejsze chwile jego życia. Pośpiesznie położył palce na klawisze klawiatury. Jak dobrze było znów je poczuć. Dokończył wiadomość i przycisnął ENTER. Ekran zrobił się czarny i wtedy usłyszał jak ciało Earla uderza o dywanową podłogę. Spojrzał na blondyna , który stał w miejscu , jakby czekał na jego rozkazy , a on czekał. Nie wiedział co myśleć. Czy sygnał rozbrajający ładunki dotarł na miejsce przed śmiercią staruszka? Czekał patrząc na ekran monitora , który się rozjaśnił i ujrzał napis „PROGRAM TOTALNA DESTRUKCJA UNIERUCHOMIONY”. Poniżej pojawiał się kolejny napis „ELIMINACJA JEDNOSTEK STRAZNICZYCH W TOKU”.
Więc w ten sposób był zabezpieczony Earl. Motis nie mógł uwierzyć , że sam się tego nie domyślił. Zółci strażnicy byli więźniami staruszka. Wiedział co przechodzili , on też kiedyś miał ten zaszczyt. Ładunki w czaszkach , które eksplodują gdy komuś u góry coś się nie spodoba , wiedział dokładnie w jaki sposób Earl ich kontrolował. Stworzył potęgę i bał się , że ona zwróci się przeciwko niemu. To wszystko co przeszedł tłumaczyło by w pewien sposób to postępowanie , lecz by nie myśleć o jutrze , które nadejdzie tuż po twojej śmierci. To było zbyt wiele , głęboko przesadził. Był największym tyranem i dobrze , że odszedł , szkoda może , że zrobił to w aż tak pełen bólu sposób.
Motis spojrzał na blondyna , który wciąż stał w miejscu. Cichy płacz Maxa Richardsona siedzącego w kącie zwrócił ich uwagę. Obrócili się i ujrzeli żałosnego sługę byłego tyrana. Patrzył na nich z trwogą. Spojrzeli na siebie.
Nagle strażnik w pokrwawionym , żółtym garniturze wskoczył do pokoju ściskając broń w dłoni. Wciąż wisiał w powietrzu , gdy nabój opuścił lufę pistoletu i jego czaszka pękła rozpryskując mózg właściciela po ścianach. Motis wciąż stał w miejscu , lecz przyjaciel o blond włosach , który właśnie przesunął się w jego kierunku opadał powoli na czerwony dywan. Howard podszedł do niego lekko marszcząc brwi i wtedy zobaczył krew , która barwi białą koszulę rannego. Nachylił się nad nim. Twarz rannego młodzieńca stawała się coraz bardziej sina , to były już jego ostatnie chwile w tym ochydnym świecie. Motis patrzył w jego czarne oczy , aż ujrzał w nich ostatni promień światła jaki miały wysłać i ostatnie tchnienie wtargnęło do zrujnowanego biura. Wstał i postanowił odejść z tego miejsca. Dostał dokładnie to po co tu przyszedł. Może nie wydarzyło się to tak jak sobie to wyobraził , ale to było Niebo i życie w nim tak właśnie wyglądało. Przyszedł czas by to zmienić , by o tym zapomnieć. Przyszedł czas by spojrzeć na jutro i nie bać się , że można go nie zastać.
Szedł powoli wąskim korytarzem , omijał bezgłowe trupy strażników już nie tego świata. Był ranny w ramię , pochlapany krwią i czuł jakąś pustkę w duszy. Czuł jakby coś co kiedyś oddał było już nie do odzyskania. Wyszedł z budynku i stanął na ulicy przed bramą wjazdową.
Howard? – usłyszał znajomy , kobiecy głos.
Howard? – powtórzyło się i obrócił głowę.
To była ona. Kobieta , która niedawno go pielęgnowała.
Myślałam , że już cię nie ujrzę – oznajmiła podchodząc do niego.
Co ty tu robisz? – zapytał.
Nie wiem. Mathew mnie tu przyprowadził.
Mathew?
No. Tak ma na imię. Tego dnia , kiedy wyszedłeś , znalazłam napis na odwrocie zdjęcia. Pisało na nim „Mathew i Simon z rodzicami”.
Więc skąd wiesz , że to nie Simon?
Bo poprostu wiem. Czy on też wychodzi?
No nie tak całkiem – Motis zmarszczył brwi.
Bo wiem , że nie mogę tam wchodzić , a już długo czekam.
Słuchaj Mathew...
Patrzyła mu w oczy i dopiero teraz zobaczyła kroplę krwi na jego męskiej twarzy. Poczuła ból w sercu i jakaś dziwna siła chwyciła jej szyję blokując tym przełyk. Nie chciała płakać , ale nie mogła już tego powstrzymać. Motis nie dokończył. Patrzył na jej twarz i widział , że już zrozumiała. Musiała się przywiązać do tego młodzieńca , który nikomu nie zdradził swojej tajemnicy.







To był piękny dzień. Kobieta w średnim wieku stała na ulicy patrząc na szklany długi tunel , który z daleka wyglądał nawet ładniej. Towarzyszyło jej dwóch , prawie dorosłych już synów. Widzieli jak ogromny samolot wzbija się nad tunel i unosi się w górę by dotrzec tam gdzie inne pokolenia Nieba nie miały dostępu. Jej kasztanowe włosy powiewały z wiatrem i czuła się dumna , iż jest częścią tego wspaniałego świata. Spojrzała na synów i wskazała tunel.
- To właśnie tutaj wasz dziadek rozpoczął swą drogę.